Successierechten, staatsschulden en responsabilisering
 

Het kan een opeen gegooid hoopje termen lijken, maar successierechten, staatsschulden en responsabilisering hebben wel degelijk iets met elkaar gemeen.

Responsabilisering om te beginnen duikt tegenwoordig vaak op in debatten en zou volgens een deel van onze democratie bereikt worden wanneer deelstaten eigen belastingen heffen voor de financiering van hun uitgaven. De successierechten, de belasting op erfenissen, is een vorm van belastingen die reeds 100% door deelstaten geheven worden, door de gewesten. Over het al dan niet tot responsabilisering leiden van de opsplitsing van deze belasting kan je terecht bedenkingen hebben.

We halen er even de staatsschulden bij. Het ziet er naar uit dat de nieuwe generatie, een generatie die (nog) niet bijgedragen heeft tot enige staatsschuld, de staatsschulden zal mogen afbetalen. Sommigen erven een fortuin, anderen staatsschuld. Een ongelijke startpositie geven aan de verschillende nieuwkomers op de arbeidsmarkt noem ik geen responsabilisering. Dat is wel wat erfenissen en staatsschulden samen doen. Nochtans heeft een jonge Griek even weinig te maken met de Griekse staatsschuld als een jonge Luxemburger, om maar een voorbeeld te geven.

Wat ik voorstel in het kader van eerlijke responsabilisering is het volgende. Betaal alle staatsschulden die eender waar tot en met 2010 gemaakt zijn met de erfenissen vanaf 2011. Bespreek vervolgens internationaal maatregelen om grote staatsschulden voor in de toekomst radicaal te voorkomen. Dit laatste omdat de eerste maatregel geen gewoonte mag worden, opdat het in staten met minder dan gemiddelde erfenissen ook geen gewoonte zou worden om zich van staatsschulden minder aan te trekken.

Over de voorstellen in de laatste alinea wil ik graag een debat starten.

Schulden moeten gemaakt worden door de mensen die ze gemaakt hebben.

Schulden kunnen ook alleen gemaakt worden door de mensen die ze maken, maar volgens mij bedoelde je 'betaald' i.p.v. 'gemaakt'.

Ook ik vind dat schulden betaald moeten worden door de mensen die ze gemaakt hebben. Het ziet er echter naar uit dat dat niet gaat gebeuren, tenzij we bijvoorbeeld mijn idee uitvoeren.

Ja, dat klopt. Sorry, afgeleid.

Neen, uw idee betekent dat de schulden betaald worden door andere mensen dan zij die ze gemaakt hebben.

De schulden zijn gemaakt door de politici van de afgelopen decennia.

Wie betaalt volgens jou de schulden bij mijn idee?

Wat is jouw voorstel om de schulden door de juiste mensen betaald te laten worden?

De nakomelingen van wie je het geld steelt.

De politici verantwoordelijk stellen en anders defaulten.

Hoe rechtvaardig jij dat de ene in zijn leven meer dan €10.000 staatsschulden erft en de andere netto veel winst maakt dankzij erfenissen? Vrije keuze?

Denk je dat het geld van de schuldige politici volstaat om die staatsschuld terug te betalen?

Wat is defaulten? De schulden gewoon nietig verklaren?

'k vind niet dat iemand schulden zou moeten erven. 'k ga dat dus ook niet rechtvaardigen.

Als de politici niet genoeg hebben, is dat dan jammer voor de schuldeisers.

Defaulten is inderdaad de schuld niet betalen.

De schulden gewoon niet betalen, de schuldeisers die recht hebben op de terugbetaling van hun lening niet terugbetalen, noem jij geen diefstal, terwijl je erfenissen niet laten ontvangen wel diefstal noemt. Dat begrijp ik niet. Of staat het gewoon lager in jouw vreemde hiërarchische ordening van diefstallen naar ernst?

Persoonlijk beschouw ik, zoals je wel weet, het niet laten ontvangen van erfenissen niet als een vorm van diefstal. Het gaat immers over het niet geven van geld waar niet voor gewerkt is door de ontvanger. Als jij niet over de rechtvaardiging van jouw beslissingen wilt spreken, dan spreek ik wel over mijn rechtvaardiging. Het niet geven van geld waar niet voor gewerkt is, is voor mij een minder erge diefstal dan schulden laten betalen door iemand die de schulden niet gemaakt heeft. Mijn idee vervangt die tweede, ergere diefstal door die eerste, minder erge diefstal die ik eigenlijk zelfs niet als diefstal beschouw.

Dit is tijdverlies.

Je maakt het jezelf nu wel heel gemakkelijk, maar ik vrees dat je gelijk hebt, Adrian. Over het tijdverlies van een discussie hierover tussen ons beiden, bedoel ik.

Als je het ontvangen van erfenissen als het meeste heilige recht beschouwt, dan kan het soms moeilijk, zelfs onmogelijk zijn om tot een akkoord te komen met iemand die dat als het meest onheilige recht beschouwt. ;-)