| roger verhiest |
5 januari 2011 16:11 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door circe
(Bericht 5207884)
Het valt me op dat veel van die bekeerlingen uit de marginale hoek komen die zich dus ongebreideld hebben bezopen en al rollebollend over straat rolden zullen we maar zeggen. Net dié grote lichten (verslaafd, aan de grond) vallen dan op ene Mohammed die hen op het lichtend pad brengt en dan gaan ze hun drie resterende werkende hersencellen ook op nul zetten en zich "bekeren". In praktijk heet dat: baren. Liefst met behoud van zoveel mogelijk westerse rechten, maar dat hebben ze niet meer in de gaten.
Bekeerde lauren Blair is ondertussen gescheiden van haar echtgenoot: een moslima mag niet huwen met een christenhond of een kaffer, ook niet gehuwd zijn: dan wordt het huwelijk ontbonden. Blijkbaar had ze het hem eerst laten weten via Twitter.
|
Een religie is geen eenduidig verhaal uit de "geschriften" of de leerstellingen van een priester/imam enz.. er is ook zoiets als de alledaagse praktijk
van het allerindividueelste individu/gezin...Een stel kwetterende moslima's
van om het even welke nationaliteit kan een zeer aangenaam gezelschap zijn, zoals een stel "ongelovige jonge dames" je voeten kunnen uithangen..
Nu hebben veel zelfs bekeerde moslima's een officiële eigenaardige mening over "mannen" en binnen een moslimmaatschappij is het lot van de vrouw
niet altijd te benijden. Ik denk dat veel "westerse" bekeerlingen rare ogen zouden trekken nindien ze in een moslim-staat de liefde/voorkeur van hun man zouden verliezen.
Ik ken genoeg moslims (jongens zowel als meisjes) die vanuit een westerse moslimopvoeding de druk van een moslimgemeenschap in "hun land van oorsprong" absoluut niet aankunnen. Zoals ik er ook van overtuigd ben dat
vele moslims niet alleen uit economiszche redenen naar het westen emigreren, maar ook om aan een moslim-maatschappelijke overdruk te ontsnappen.
Behalve de officiële motieven om moslima te worden denk ik dat er ook nog "praktische " zijn... |
