Nunt |
2 februari 2011 10:23 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door (petitio principii)
(Bericht 5270957)
Omgekeerd. Een rentedaling maakt de aankoop van geld bij de centrale bank goedkoper. Daardoor verkopen zij meer nieuw geld. Behalve hun eigen zakencijfer stimuleert dat niks.
|
Hij is toch juist hoor. Uitbreiding van de geldhoeveelheid zorgt voor een rentedaling.
Logisch ook. Rente is de prijs van geld. Uitbreiding van de geldhoeveelheid is een verhoging van het aanbod. Hoger aanbod dus, al het overige gelijkblijvend, een lagere prijs of in dit geval een lagere rente. Op korte termijn dan.
Op lange termijn zorgt inflatie voor hogere rente. Dit kan inderdaad verklaard worden door rationele verwachtingen. Na een tijdje hebben mensen door dat de verhoging van de geldhoeveelheid voor inflatie zorgt. Inflatie zorgt ervoor dat de waarde van geld daalt over tijd. Rente is de prijs van geld, en willen mensen evenveel uitlenen zullen ze eisen dat de waardedaling van hun geld gecompenseerd wordt door degenen die geld lenen. Dus de prijs van geld (de rente) stijgt.
Daarom dat het succes van een monetair stimulus beleid afhankelijk is van hoe snel de inflatieverwachtingen zich aanpassen. Perfecte rationele verwachtingen stelt dat mensen onmiddellijk doorhebben dat de handelingen van de centrale bank de inflatie zal verhogen, dat ze hun gedrag onmiddellijk aan hogere inflatie aanpassen en dat hierdoor monetair beleid volledig zinloos is. Perfecte niet-rationele verwachtingen stelt dat mensen nooit doorhebben dat de inflatie stijgt en tegen beter weten in zich niet aan de inflatie aanpassen. Monetair beleid zou hier perfect werken.
In realiteit zijn mensen noch perfect rationeel, noch perfect niet-rationeel. Ze zijn iets tussenin. Ze passen hun gedrag wel aan aan de inflatie, maar niet onmiddellijk. Ze ondergaan eerst een leerproces. Hierdoor zorgt monetair beleid wel voor een rentedaling op korte termijn, maar niet op lange termijn.
|