EU, Realpolitik en Politiek Realisme
 

Realpolitik betekent dat een land in zijn beleid rekening houdt met kosten en baten en niet met ethische of morele overwegingen. Buurlanden moeten vrienden zijn of in toom worden gehouden en hun onderlinge relatie moet slechter zijn dan de relatie met het eigen land. Het is feitelijk een verdeel-en-heers-politek.

Ik vraag mij af of de EU een homogene economische en politieke gemeenschap is, of dat Realpolitik nog steeds een rol speelt in de onderlinge verhoudingen. Als dat laatste het geval is dan zijn de grote sterke economiën natuurlijk in het voordeel. Niet alleen kunnen zij efficiënter produceren dan de zwakke landen, zij hebben ook meer kennis van producten en markten en meer invloed in de EU.

Laten we dit ook eens filosofisch bekijken: "In zijn essay over vriendschap schrijft Montaigne een uitspraak toe aan Aristoteles: ‘Mijn beste vrienden, vrienden bestaan niet.’ Indertijd werden hier en daar zinnen uit Montaignes werk toegedicht aan Aristoteles. Hier doet het niet ter zake wie de auteur van deze uitspraak is. De uitspraak zelf is een ernstige provocatie richting de disciplines van moraal en politiek. Montaigne zal een paar eeuwen later door Nietzsche worden beantwoord: ‘ “Vrienden, er zijn geen vrienden!” zo riep de stervende wijze; “Vijanden, er zijn geen vijanden!” roep ik, de levende dwaas.’" Afshin Ellian

Op grond van Nietzsches visie is mijn vraag: Wat is politiek realisme in de EU? Moeten we onze EU-partners zien als vrienden of als vrienden en vijanden? Kunnen alle EU-zaken rechtvaardig worden geregeld?

We gaan van vijanden vrienden maken, ofwel breng ze discipline bij (de knoet erover).

"NRC 5 feb. 2011
Leiders van de eurozonelanden kwamen vandaag niet tot concrete maatregelen, maar wel werd een principeakkoord bereikt over de inrichting van hun economieën om de concurrentiekracht te vergroten.

Duitsland en Frankrijk presenteerden vandaag in Brussel hun pact, waarin zij onder meer pleiten voor een gemeenschappelijke verhoging van de pensioenleeftijd, afschaffing van loonindexatie, afspraken over belastingen voor bedrijven en strengere regels voor staatsschulden. Het gaat om een soort economische regering voor de eurolanden. Dat zou de eurocrisis moeten bezweren en beleggers vertrouwen in de Europese economie moeten geven.

De kleine eurolanden zijn kritisch over het plan. “Er moet meer economische samenhang zijn, maar de lidstaten moeten de ruimte hebben om hun eigen beleid te voeren”, vindt de Belgische premier Leterme."

“Er stond veel in wat mij niet bevalt. Neem bijvoorbeeld het harmoniseren van de belastingen. Dat vindt Nederland een verantwoordelijkheid van de lidstaten zelf. En ik voel er ook niets voor om het pensioenstelsel op deze manier aan te passen” – Mark Rutte

Het is eigenlijk een halve staatsgreep tegen de nationale democratie, gepleegd door een economische elite, de banken op kop.

Het alternatief was enkele landen uit de Eurozone verwijderen. Frankrijk en Duitsland hebben in de zwakke lidstaten geïnvesteerd, op krediet geleverd en zijn nu de dupe geworden. Ze hebben dus recht van spreken. Overigens, elk land is vrij om uit de Eurozone te treden. Duitsland en Frankrijk kunnen ook uitstappen natuurlijk. Dit is daarom geen halve staatsgreep maar eerder een logische reactie op de ontwikkelingen.