| elsina |
12 februari 2011 22:04 |
Waarom vinden Europeanen Amerika belachelijk en vreemd?
Citaat:
Wat vinden Nederlanders het toch fijn om te lachen over dat vreemde Amerika en die domme Amerikanen. Over hun absurde gewoontes, bizarre politieke cultuur en natuurlijk over 'cowboy Bush'. Ergens is dat wel begrijpelijk, want het zijn de Amerikanen zelf, die zich vol enthousiasme en geheel vrijwillig iedere dag weer voor schut zetten. En dat doen ze in een onophoudelijke stroom van sit-coms, comedies en actiefilms. Op film, radio en TV, op het internet en in de kranten. Door schrijvers, kunstenaars, acteurs en stand-up comedians, door joden, negers, blanken en Latino's. Zelfspot is in de VS een nationale hobby.
In Europa is deze cultuur van humoristische zelfkritiek veel minder aanwezig. Vrijwel niemand steekt op dit continent de draak met de Europeanen en hun vele vreemde gewoontes, corrupte politici en getikte beroemdheden. We lachen wel over anderen, maar zelden over onszelf. Blijkbaar is er in Europa niet zo veel om je vrolijk over te maken. Dat wat ons bindt, de Europese geschiedenis, is te bedroevend en wat ons moet gaan binden, de Europese Unie, is zo onbegrijpelijk en saai dat niemand daar grappen over wil verzinnen. De inwoners van Europa zouden zelfs kunnen gaan denken dat ze zijn gevrijwaard van vreemde uitspattingen en corrupte politici. Er is niemand die ons vertelt dat het hier eigenlijk ook maar een vreemde boel is en zo krijgen mensen het idee dat het alleen de Amerikanen zijn, die gekke dingen doen. De waarheid is natuurlijk anders, maar toch blijft het relatief stil in Europa.
Er zit een vuil luchtje aan al dit vermaak over Amerika. Want hier in Europa schijnt men die humor nodig te hebben om op de Amerikanen neer te kunnen kijken. Zodat men zich op de borst kan kloppen omdat "wij geen Amerikaanse toestanden hebben". Men realiseert zich niet dat "wij" Europese toestanden hebben waarbij vergeleken de Amerikaanse toestanden een lachertje zijn. Helaas zijn we hier blind voor en dat komt omdat de Amerikaanse kijker die moet lachen om "Friends", in feite lacht om zichzelf. Maar een Europeaan die kijkt naar hetzelfde programma lacht om een ander. Onder invloed van de TV geloven al die kijkers al snel, dat het echte Amerika bestaat uit de clichés die we kennen uit de Amerikaanse films en komedies. Het beeld van Amerika in Europa is daarom vertekend. Hollywood is nu eenmaal niet de realiteit, LYPD is fictie, zoals "Friends" fictie is. Maar het enige Amerika waar de gemiddelde Europeaan mee in aanraking komt, is dit fictieve Amerika. Daarom wordt Michael Moore zo serieus genomen. Daarom zijn de Amerikanen in de ogen van zo velen domme cultuurbarbaren. Het moet dus onbegrijpelijk zijn waarom Amerika toch het land van medische en wetenschappelijke innovatie is. Het land waar grote schrijvers en kunstenaars, wetenschappers en denkers vandaan komen of naartoe trekken. Niet Europa. Om het nog onbegrijpelijker te maken is in het 'racistische' Amerika al twee keer een neger minister van buitenlandse zaken geworden. Natuurlijk is er racisme in Amerika - waar niet? - maar als we de zwarte gemeenschap van de VS als een apart land zouden zien dan zijn er maar 15 landen met een grotere GDP dan het Zwarte Amerika. Al dat gelach is in feite zelfbedrog.
Voor de joden bevindt Amerika zich een ander universum. Een vreemde wereld waar de joodse cultuur volledig geaccepteerd wordt. Joden zijn in dit land van minderheden geen uitzondering en die Amerikaanse humor is daar het bewijs van. Jerry Seinfeld, Fran Drescher en Mel Brooks hebben carrière gemaakt door hun joodse afkomst belachelijk te maken. Dat zou in Europa niet kunnen. Ook de keiharde humor van een neger als Chris Rock, zou zich in Europa nooit hebben kunnen ontwikkelen. Want in tegenstelling tot het zich zo van haar schuld bewuste Europa, hebben Amerikanen geen behoefte om joden te verheerlijken of verguizen. Wanneer Amerikanen denken aan de Holocaust voelen zij geen schaamte maar trots. Amerika was immers redder, niet dader. Dat betekent dat de relatie tussen Amerikanen en joden op andere emoties is gebaseerd dan de relatie tussen Europeanen en joden. Niet alleen kunnen Amerikanen ongegeneerd over joden lachen, joden voelen zich daar niet ongemakkelijk bij. Een Amerikaanse jood wordt populair door grappen te maken over z'n joodse afkomst. Een Nederlandse jood moet om in Europa in de smaak te vallen eerst lid worden van Een Ander Joods Geluid.
Deze andere herinnering aan de Tweede Wereld Oorlog en de Holocaust is ook de reden waarom de relatie met Israël van een andere aard is. Er is geen behoefte om Israël als boosaardige natie af te schilderen, om zich zo minder schuldig te voelen over wat er 60 jaar geleden met de joden is gebeurd. Integendeel zelfs, Amerikanen kunnen zich met de Israëli's identificeren. Want net zoals Amerika, is Israël een immigratieland, een democratische smeltpot die zich moet verdedigen tegen Islamitisch terrorisme. Daarbij komt: als de joden geen claim hebben op Palestina, dan hebben de Amerikanen zeker niets te zoeken in Noord-Amerika. Het is daarom niet zo verwonderlijk dat Amerika Israël steunt, terwijl het eigenlijk veel voordeliger zou zijn voor Amerika, om net zoals Europa, een neutrale positie in te nemen. Een Europeaan begrijpt hier niets van. Hem is geleerd dat Amerika een hebberige kapitalistische natie is, die alles doet voor olie. De joden moeten op een of andere manier macht over Amerika hebben, want waarom anders zou Israël - dat zelf geen olie heeft - Amerikaanse steun krijgen? Is het de rijke joodse lobby? Of de machtige invloed van joden in de media (die natuurlijk zo machtig is omdat de Amerikanen zo dom zijn)? Nog een reden voor joden en Amerikanen om zich met elkaar verbonden te voelen, is dat in de kritiek op het kapitalistische Amerikaanse systeem oude antisemitische vooroordelen doorklinken.
De meerderheid van de Amerikaanse joden begrijpt heel goed dat het die kapitalistische maatschappij is waar ze hun vrijheid uit ontlenen. Alle individuen zijn in het kapitalisme ongeacht hun afkomst gelijk, omdat geld het enige is wat telt. De Amerikaans-joodse zanger Paul Simon zong erover in Proof : My face, my race/ Don't matter anymore/ My sex, my cheques/ Accepted at the door. Dat is wat Amerika voor joden en andere minderheden zo'n fantastisch land maakt. Maar niet alleen voor de inwoners van Amerika. De hebberigheid van het kapitalisme die zo verafschuwd wordt in Europa, is eigenlijk heel positief. De mens is nu eenmaal een hebberig dier - het is dankzij het kapitalisme dat deze impuls voor het goede gebruikt wordt. Mensen met AIDS kunnen inmiddels oud worden omdat er in de VS bedrijven zijn die geld willen verdienen met de ontwikkeling van medicijnen. Vroeg of laat worden die medicijnen ook beschikbaar voor de Derde Wereld, maar zonder die hebberige bedrijven zouden deze medicijnen niet eens bestaan.
De geschiedenis leert dat in de moderne maatschappij, alleen een socialistische staat een fundamenteel onderscheid kan maken tussen verschillende bevolkingsgroepen. In een socialistische samenleving is het individu ondergeschikt aan de staat, en kan die staat indien gewenst miljoenen individuen opofferen voor een of ander ideaal. We weten heel goed dat Auschwitz in de Amerikaanse consumptiemaatschappij nooit mogelijk zou zijn geweest. Massamoord van miljoenen consumenten levert op korte termijn weliswaar veel buit op, maar mensen die dood zijn, kunnen geen bedrijfje beginnen of 30 jaar lang belasting betalen. Werkgelegenheid en daarmee een redelijke stroom belasting inkomsten zijn voor de overheden van kapitalistische samenlevingen belangrijke prioriteiten. Genocide zoals het in Auschwitz plaatsvond, is vanuit een economische standpunt kapitaalvernietiging. In het kapitalistisch systeem is dat de grootste zonde die er is. Het is in het kapitalisme daarom op lange termijn verstandiger om consumenten niet te vermoorden. Natuurlijk zijn mensen niet altijd even verstandig, maar gelukkig zijn ze wel hebberig. Onze hebberigheid leidt er in het kapitalisme toe, dat we mensen liever uitbuiten dan dat we ze uitroeien. Om een vernietigingskamp zoals Auschwitz mogelijk te maken, hebben we daarom een centraal geleide en niet op winst gebaseerde economie nodig. Alleen het Socialisme biedt zo'n economie.
|
bron
http://www.hetvrijevolk.com/?pagina=1001 |
