Zwakheid is slechtheid?
 

Is zwakheid (iets doen tegen beter weten in) hetzelfde als slechtheid? Ik zou denken van niet, maar waar liggen volgens jullie juist de verschillen (en gelijkenissen)?

Iets doen tegen beter weten in das eigenwijsheid cq koppigheid.

Eigenwijsheid en koppigheid is volgens mij veeleer het vasthouden aan een eigen overtuiging. Het blind zijn voor overhalende en overtuigende argumenten. Verder denk ik ook (ik kan me vergissen) dat eigenwijsheid en koppigheid geen daad vereist. Je kan perfect koppig zijn zonder iets te zeggen of te doen. Zwakheid en slechtheid vereisen een daad, je bent pas zwak als je iets doet terwijl je weet dat het fout is. Dat is al een overeenkomst met slechtheid, je bent eveneens pas slecht als je iets doet waarvan je weet dat het fout of slechts (toch een verschil?) is.

Slechtheid is bewust. Zwakheid is eerder onbewust, men kan het soms wel beseffen maar niet altijd controleren. Zwakheid heeft imo ook een (externe) uitbuitende factor of situatie nodig terwijl slechtheid altijd en overal kan ontstaan. Zo beschouw ik het toch.

Iets doen tegen beter weten in bestaat niet. Voor elke keuze die je maakt, voor elke bewuste beslissing, heb je redenen. Voor elk bewust verlangen bestaat een tegengesteld verlangen, ofwel een gekend bezwaar.

Als de mens maar één wil zou hebben dan was hij een robot en had hij géén wil. Het hebben van een vrije wil impliceert dus dat men moet kiezen uit minstens twee opties om te handelen; ook niet handelen is een optie.

De gemaakte keuze is nooit een zwakheid maar altijd de best denkbare keuze op het moment dat de beslissing genomen wordt of genomen moet worden. Alleen als het resultaat van de keuze teleurstelt krijgt iemand wellicht last van zijn geweten, of anderen noemen de handeling slecht. Dit is de prijs van bewustzijn, intelligentie en de vrije wil. Deze drie metafysische factoren vormen een drie-eenheid.

Mijn eerste sigaret roken, goed wetende dat ik er nul voordeel uit ga halen of dat toch zeker de nadelen zwaarder gaan wegen. Dat is toch duidelijk dat dit niet de juiste keuze is toen niet, nu niet, nooit. Waarom heb ik het dan toch gedaan, zwakheid zou ik zeggen.
Nu wat studeren ipv op een internet forum te zitten zou ook duidelijk voor mij de beste keuze zijn. Toch doe ik het niet, opnieuw zwakheid zou ik zeggen.
Zo zijn er genoeg voorbeelden, de wereld loopt niet vol met perfect rationele wezens met oneindig discipline die altijd en overal het best mogelijk handelen.

Die zin versta ik niet helemaal.

Kwestie van semantiek, denk ik. Er is altijd een discrepantie tussen ideaal en realiteit. De zwakheid/luiheid/weg van minste weerstand blijft volgens mij een bewuste keuze. Een keuze die vaak niet strookt met het moreel ideaal, maar die eveneens ver van het instinctieve ligt.
Menselijk gedrag zweeft volgens mij steeds tussen die twee uitersten.

Je kan zwak zijn en toch weerstand bieden. Als er echter een externe factor actief is die inspeelt op die zwakheid vermindert de weerstand. Bv voor roken kan dat de beschikbaarheid van sigaretten zijn, de fysiek verslavende stoffen, ... terwijl dezelfde roker in andere omstandigheden het veel makkelijker zou hebben om niet (of minder) te roken. Of bv een persoon of voorgaande ervaring die de push geven om toch een bepaalde keuze tegen beter weten in te maken.

Terwijl slechtheid zwart is. Die keuze ontstaat ongeacht eender wat.

Dat het een bewuste keuze is duidelijk, ik zeg maar dat mensen niet altijd de best mogelijke keuze maken.

Dat lijkt mij niet juist. De best mogelijke keuze voldoet aan de sterkste behoefte van het individu van het moment. Elke keuze die tegen die behoefte in gaat is geen vrije keuze. Het is misschien een geïdealiseerde keuze, of de keuze die een 'objectieve' waarnemer, of de gemeenschap, zou maken. Ook een verslaving en luiheid berooft iemand van zijn vrije wil en dat bedoelt u waarschijnlijk.

Ok, ik zal mss zeggen wat ik zelf denk dat het verschil is.
zwakheid: iets doen waarvan je weet dat het waarschijnlijk enkel een nadeel zal opleveren voor jezelf.
slechtheid: iets doen waarvan je weet dat het nadelig zal zijn voor anderen maar waar je zelf al dan niet voordeel uit kan halen.

Toch denk ik dat je een specifieke zwakheid in gedachten hebt, want je regel klopt niet helemaal. Neem bijvoorbeeld het geval dat iemand zich opoffert om zijn naaste te redden, zoals een brandweerman, een soldaat of een nier-donor. Dat levert alleen maar nadelen op voor hemzelf maar we noemen dat geen zwakheid. Zo iemand is een held.

Verder schenkt het onmiddellijke genieten van een zwakheid een voordeel dat op het moment van beslissen zwaarder kan wegen dan een nog ongewis groter voordeel in de toekomst. Het is natuurlijk triest als iemand zich zijn hele leven genietingen ontzegt in de hoop op een beloning daarvoor in het hiernamaals als er geen hiernamaals is.