1. Abortus.

Het Vlaams Blok heeft er nooit een geheim van gemaakt dat abortus onaanvaardbaar is en wel om volgende redenen:

ook het ongeboren leven in de moederschoot is menselijk leven;

oschuldig menselijk leven mag niet gedood worden;

andere oplossingen zijn mogelijk.

Dat betekent niet dat wij onze ogen sluiten voor de pijnlijke situatie van meisjes of vrouwen die onverwacht zwanger worden. Een samenleving die voor de bescherming van het ongeboren leven kiest, moet ook bereid zijn die politiek met concrete maatregelen te ondersteunen. Wij denken daarbij aan bijstand tijdens en na de zwangerschap, versoepeling van de adoptiewetgeving en het pleegouderschap, financiële en materiële hulp.

Voor échte noodgevallen waarbij het leven van de vrouw in gevaar komt, is nog nooit iemand vervolgd, laat staan veroordeeld, zodat de abortuswet daarvoor zeker niet gewijzigd moest worden. Abortus is intussen verworden tot een banale ingreep. Van enige wettelijke controle is nauwelijks sprake. Voor het Vlaams Blok is het menselijk leven onaantastbaar. De rechtsstaat moet dan ook in de eerste plaats de zwaksten beschermen. En de zwakste is zonder twijfel het ongeboren kind.

2. Wet op het racisme.

Als wij de nationaliteitswetgeving willen verstrakken en een verplichte inburgeringsproef voorstaan, als wij een waterdichte immigratiestop willen en criminele vreemdelingen willen uitwijzen, dan heeft dat niets te maken met racisme, maar alles met onze bezorgdheid politieke rechten en vrijheden van staatsburgers te vrijwaren. Het onderscheid tussen staatsburgers en niet-staatsburgers behoort tot de geplogenheden van elke staat. Ook de Belgische staat doet dit voortdurend. Meer nog, in verscheidene Europese landen zijn onze voorstellen gemeengoed geworden en worden ze uitgevoerd.

Het Vlaams Blok verzet zich tegen misbruik van de racismewetgeving. Deze wet was oorspronkelijk bedoeld om uitspattingen tegen te gaan, maar is ondertussen verworden tot een instrument waarmee men een lastige oppositiepartij wil uitschakelen. Het Vlaams Blok wil niet dat de vrijheid van meningsuiting wordt uitgehold en vindt dat het een vanzelfsprekend recht is van politieke partijen om voorstellen te formuleren om wetgeving te veranderen.

3. Verbod op (tegen)betogingen.

Het Vlaams Blok is absoluut niet gekant tegen betogingen. Ook niet tegen tegenbetogingen. Elke betoging moet echter verlopen volgens de afspraken die door de wetgeving worden opgelegd. Het spreekt tot slot voor zich dat elke betoging geweldloos dient te verlopen.

4. Privatisering sociale zekerheid.

Het Vlaams Blok pleit helemaal niet voor een privatisering van de sociale zekerheid. Letterlijk uit het Vlaams Blok programma (Verkiezingsprogramma 2003, hoofdstuk Sociaal beleid, pagina 135 e.v.)

"Geen privatisering"

Een fundamentele vraag die regelmatig opduikt in het kader van de organisatie van de sociale zekerheid, is de vraag of men al dan niet moet overgaan tot volledige privatisering van de sociale zekerheid. Het antwoord van het Vlaams Blok hierop is zeer duidelijk: neen. Sociale zekerheid is een kerntaak van de overheid. Van bij de oprichting van het Vlaams Blok stond het solidariteitsprincipe in de grondbeginselen van de partij. Het Vlaams Blok is dus voorstander van een Vlaamse solidariteit tussen jongeren en ouderen, tussen rijken en armen, tussen gezonden en zieken, tussen gezinnen en alleenstaanden en tussen generaties. Dat solidariteitsprincipe was, is en zal voor het Vlaams Blok altijd verbonden blijven met het scheppen van sociale zekerheid."

5. Flat-tax

De bewering dat het Vlaams Blok voor een flat-tax zou zijn, is nonsens. De Belgische belastingdruk behoort nog steeds tot de absolute wereldtop. Hierin moet zo snel mogelijk verandering komen. De hervorming van de personenbelasting van Reynders is een stap in de goede richting. De marginale tarieven moeten omlaag en de belastingschijven moeten verbreed worden. De fiscale discriminatie van gehuwden is nog steeds niet weggewerkt. De bedrijfsvoorheffing houdt geen rekening met de hervorming. Zolang de voorheffing niet effectief aangepast wordt, is er geen belastingverlaging. De belastingbetaler kan enkel hopen dat hij bij de eindafrekening voor de inkomsten van 2004 (in 2006 dus) de teveel betaalde belastingen effectief terug krijgt.

6. Rechten van het Kind.

Het Vlaams Blok heeft zich bij de stemming onthouden, omdat het verdrag geen rekening houdt met de verantwoordelijkheid van de ouders in de opvoeding van kinderen. Het was altijd al ons standpunt dat de rechten en de veiligheid van kinderen beter verdedigd moeten worden. De huidige maatregelen gaan lang niet ver genoeg. Maar het Verdrag voor de Rechten van het Kind, en heel de juridische benadering vanuit het ‘rechten’-perspectief lijkt ons niet de geschikte manier om kinderen beter te beschermen.

De absurditeit van sommige fundamentalisten inzake "kinderrechten" blijkt misschien het duidelijkst uit een slogan van het Kinderrechtencommissariaat waarin men inspraak eist voor kinderen vanaf... nul jaar. Sommige extreme interpretaties van de kinderrechten komen trouwens in botsing met de rechten van ouders, met het recht op opvoeding en zelfs met de godsdienstvrijheid.

Een betere bescherming van kinderen vereist niet een inflatie van theoretische kinderrechten, maar een aantal praktische maatregelen zoals beter onderwijs en strengere straffen voor criminelen - minderjarig of niet - die kinderen vermoorden, mishandelen of seksueel misbruiken.

Wat alternatieve straffen betreft: "Bij een eerste aanvaring met Justitie kan een alternatieve straf zelfs veel nuttiger zijn dan een - toch meestal voorwaardelijke - celstraf. Het is echter duidelijk dat effectieve veroordelingen niet zomaar mogen omgezet worden in alternatieve straffen of elektronisch huisarrest, enkel en alleen omwille van plaatsgebrek in de gevangenis." (Uit: Vlaams Blok Programmaboek 2004, hoofdstuk Veiligheid en Justitie, p. 59 e.v.)

7. Vrouwen en het Vlaams Blok.

Men hoort soms dat het Vlaams Blok ‘alle vrouwen aan de haard’ wil. Dat is nonsens. Wij willen dat allen dezelfde kansen en mogelijkheden krijgen

De cijfers liegen niet: het Vlaams Blok heeft proportioneel meer vrouwelijke verkozenen in de gemeenteraden dan de SP.a. Wij verwelkomen deze evolutie, maar weigeren de democratie te gaan beperken (bijvoorbeeld ritsprincipe in de lijstvorming) omwille van de politiek correctheid. Het recht van politieke partijen om zelf hun kandidaten te bepalen en de volgorde daarvan vast te leggen, maakt een deel uit van een echte democratie.

Het Vlaams Blok pleit voor een volledige gelijkwaardigheid van man en vrouw. Elke vorm van discriminatie is uit den boze. Zo moeten vrouwen dezelfde professionele mogelijkheden krijgen als mannen en kan het niet dat zij minder betaald worden voor hetzelfde werk.

Gerda Van Steenberge, Marijke Dillen, Alexandra Colen, Anke Van dermeersch, Marie-Rose Morel zijn maar enkele voorbeelden van verdienstelijke Vlaams Blok-vrouwen.

8. Samenleven.

Het Vlaams Blok verwerpt het samenleven van koppels niet. De partij benadrukt wél de unieke plaats van het traditionele huwelijk. Het huwelijk vormt de stevigste basis voor gezinnen in het algemeen en in het bijzonder ten behoeve van het opvoeden van kinderen. Daarom is het huwelijk voor het Vlaams Blok één van de fundamenten, een basisstructuur van onze samenleving.

De waarheid is dat de fiscus mensen die huwen nog steeds zwaarder belast dan mensen die ervoor kiezen samen te wonen. Dat verschil bedraagt al snel 625 euro per jaar voor een kinderloos koppel met twee inkomens. Dit is onrechtvaardig. Wij verzetten ons tegen deze discriminatie.

9. ‘Extreem-rechts.’

NSV, Voorpost en Were Di zijn rechtse verenigingen in de schoot van de Vlaamse Beweging, die pluralistisch is samengesteld. Vermits het Vlaams Blok een rechtse, nationalistische partij is, is het niet meer dan vanzelfsprekend dat heel wat leden van NSV, Voorpost en Were Di affiniteit hebben met het Vlaams Blok of er zelfs lid van zijn. ‘Extreem’ betekent in de politiek steeds ‘onaangepast aan de maatschappelijke realiteit.’ Wij kunnen dit niet zeggen van NSV, Voorpost en Were Di, net zomin als van het Vlaams Blok. Wat al deze organisaties wél doen, is ondubbelzinnig zeggen waar het op staat inzake hete maatschappelijke hangijzers en de communautaire gespletenheid van dit land. Wij zouden dit eerder gezond verstand en politieke moed durven noemen.

10. Het cordon sanitaire.

Het cordon sanitaire is het probleem van de andere politieke partijen, niet van het Vlaams Blok. Het is in de eerste plaats een probleem voor de CD&V en de VLD, die verplicht worden om telkenmale coalities te sluiten met linkse partijen. Dit doet de geloofwaardigheid van de christen-democratische en liberale centrumformaties geen goed. Het is uiteraard zo dat bij het democratisch karakter van het cordon vragen kunnen worden gesteld, vermits 800.000 kiezers nooit vertegenwoordigd worden in het regeringsbeleid. Het gaat zelfs verder dan politieke uitsluiting: leden, sympathisanten en kiezers van het Vlaams Blok worden maatschappelijk geïsoleerd. Ze worden uit vakbonden, sociale en culturele organisaties gegooid. Ze worden verketterd door de media. Simplisme en onterechte veralgemeningen leiden tot een stereotypering van de ‘Vlaams Blokker,’ die op geen enkele manier beantwoordt aan de werkelijkheid, integendeel. Terwijl alle Vlamingen het slachtoffer zijn van het politieke cordon sanitaire, is de schutskring in het maatschappelijk middenveld nefast voor het sociaal engagement van de Vlamingen en het wederzijds vertrouwen.