Een kritiek op de natuurwet-theorie in de westerse filosofie
 

Deze theorie stamt af van de stoïcijnen dit is een filosofische stroming in het oude Griekenland van omstreeks 3de eeuw voor christelijke jaartelling. Volgens de natuurwet-theorie is het universum een eenheid en behoort alles in het universum- de sterren en de planeten, de levende materie en de levenloze materie tot deze eenheid die zij natuur of God noemden. Verder beargumenteerden zij dat alles in het universum plaatsvindt voor een reden. Volgens de stoïcijnen moet de mens daarom proberen te leven in overeenstemming met de redenen van de natuur. Simpel omdat de mens onderdeel is van de eenheid, namelijk natuur.

Ik heb verschillende argumenten waarom ik het niet eens ben met deze theorie. De eerste reden is dat het atheïsme stelt dat het universum bij toeval dus uit niets is ontstaan en ontkent dus het bestaan van een Scheppende Macht. Echter, het is onzinnig om enerzijds te geloven n delen van de natuurwet-theorie d.w.z. het bestaan van een doel voor het leven en de relaties tussen alles dat bestaat en anderzijds niet geloven in een scheppende macht. Als het leven namelijk uit toeval is ontstaan, dan kan het leven namelijk geen doel kennen. Het leven kan alleen een doel kennen als het leven een schepper kent die iets bedoeld heeft met zijn schepping. Dus wie accepteerd dat het leven een doel kent, die moet het bestaan van een scheppende macht accepteren.

Ik heb meer argumenten maar we beginnen met deze argument en gaan zo verder en dieper het onderwerp in.

Met vriendelijke groet,

Er is niemand die scheppende macht ontkent want niemand gelooft dat zij/hij altijd bestaan heeft, mensen verschillen in mening als het gaat om de vraag wat/wie is deze scheppende macht.

Of is er iemand die echt gelooft dat zij/hij altijd bestaan heeft (niet geboren, niet ontstaan)?

De antwoorden (goden) zijn niet tegenstrijdig, maar in het ene antwoord vind je consistentie en in het andere niet.

Een voorbeeld van inconsistentie:

a) ik ben gebeurd (moeder heeft mij verwerkt), mijn soort is ook gebeurd (evolutie in de natuur) en natuur is er altijd omdat energie er altijd is geweest bijvoorbeeld.

b) ik ben gebeurd (moeder heeft mij verwerkt) en mijn moeder is er altijd.

Er is maar één oplossing voor dit dogma en dat is ofwel metafysica afschaffen wat in wezen ook een metafysische beslissing is, of rede gaan vervangen door emotie. Deze vind je allemaal in de westerse filososfie, iets dat niet bestaat omdat er filosofieën zijn die vaak allemaal haaks op elkaar staan, en die zijn absoluut niet een resulaat van denken, maar een gevolg van de realiteit (eerst via literatuur): kerk, strijd tussen kerk en reformisten, 1ste wereldoorlog, 2de wereldoorlog, totalitaire regimes, ontbreking van welzijn, revoluties in productie en concurrentie, ... enz.

Westerse filosofie? Mijn reet!

God is de vrucht van onze verbeeldingskracht of infantiele fantasie. De mens heeft God geschapen als menselijk verlangen naar fantasie en alomtegenwoordigheid. God is opium voor de mensheid. Vandaar dat God aan alles en nog wat gekoppeld wordt inclusief natuurwetten.

Iets zo complex als de natuur kan geen toeval zijn. Er is altijd een scheppende kracht aanwezig die doelmatig werkt.

Je legt je zaken zeer verwarrend uit, moet ik hieruit halen dat je denkt dat alle atheïsten stoïcijnen zijn?

Als atheïst geloof ik niet dat iedereen geschapen is met een hoger doel, door een hoger wezen, maar toch heb ik voor mezelf een doel gezet. Dat kan omdat ik een brein heb. ;)

Inderdaad, je hebt een brein, maar je hebt die niet zelf gecreëerd.

Kan je me iets aanduiden dat gewoon te complex is en waarvoor we nooit een antwoord zullen vinden?

Kernfusie en later evolutie.

So far so good.

Dat is een stropop.
Het universum is helemaal niet ontstaan als toeval, maar door wel bepaalde regels, namelijk de natuurwetten.
Neem bv een sneeuwvlokje. Dat is niet toevallig ontstaan, maar door een proces genoemd kristallisatie.
Dat proces is gekend en beschreven door de wetenschap.
Nu is het zo dat de wetenschap nog niet alles weet en kan verklaren, maar zo is ook ons universum ontstaan, als gevolg van natuurlijke processen.

Doel staat los van oorsprong.
Echter, als ge vraag wat het doel of zin is van het leven, dan is het antwoord vrij eenvoudig.
Het doel van het leven is het leven zelf.
Alles wat gebeurt, alles wat we doen staat in het teken van het leven en het bevorderen ervan.

Het een volgt niet uit het andere.
Niet alles hoeft een doel te hebben trouwens.
Een sneeuwvlokje is ontstaan, maar heeft niet bepaald een doel.

Niet noodzakelijk.
Een kind, ontstaan als 'ongelukje', kan wel degelijk een doel hebben, terwijl het niet bedoeld was.

Nee dus. De twee staan totaal los van elkaar.

Wat denkt Allah daar zelf van?

Is die ook geboren of was hij er altijd al?

correctie, er is niemand die geloofd dat hij niet ontstaan is.

Ge moogt ontstaan niet verwarren met geschapen.

Geschapen veronderstelt een schepper, ontstaan niet

Ah, nog een creationist.

Leg uit!

Nee, niet echt.

Als het leven er in slaagt zichzelf in stand te houden, dan zal die blijven bestaan en slagen in het 'doel'.
Indien niet, dan zal het falen en verdwijnen.

Dat is al zo veel keer weerlegd.
Het probleem is dat voor elke overgang tussen soorten die de wetenschap aanbied, de creationist er 2 bij vraagt (een vroegere en een latere).
De fossiele sporen zijn vrij duidelijk.

Wetenschap wordt dikwijls ge- of misbruikt door politiekers, maar dat doet niets af aan de wetenschap.


In tegendeel.

Ah, een christelijke creationist.

Dit is totaal iets anders dan hier boven stond over de stoïcijnen.
Daar heb je niks gezegd over wat zij over de schepping denken en het is bovendien ook geen atheïsme, want God is voor hen de natuur.
Het idee van toeval is iets van de moderne wetenschap, dus je haalt dingen door elkaar.
Dat behoeft ook niet als de natuur eeuwig is en de natuur zelf haar eigen Geest omvat, die ook deel is van de mens.
Het is dus de natuur zelf die schept in eenheid met haar eigen logische Geest.
Volgens de Stoïcijnen is de natuur namelijk zelf God, en is het dus zeker geen atheïsme zoals jij beweert.
Deze is de Logica van alles wat bestaat in oorzaak en gevolg en ook in doelgerichtheid en ook in de wisselwerking van beiden.
Overigens is er ook toeval in het leven al is dat niet de essentie van de werkelijkheid.
Helaas krijg ik van jou nooit een zinnig antwoord.
Blijkbaar is Allah een beetje doof.

Men heeft de oude sofisitiek van gnosticisme en esotericism het leven terug ingeblazen om te terug grijpen op drie literaire geidologiseerde praatjes in nieuwe kleretjes!!

God is de vrucht van onze verbeeldingskracht oftewel de onwetendheid van de zog. materialisten in hun illusionaire strijd tegen zog. idealisme.

Dit is in feite de politiek van degenen die een "andere" nodig hebben om hun ideaal te bevestigen en intellectuele vorm te geven zodat het aandacht krijgt en hét in de politiek een plaats te geven, anders schrijft men voor niets. In dit geval is deze "andere" een illusie, vaak te zien aan de manier hoe ze erover liegen en karikaturale beweringen verzinnen.

En Jean-Marie Benoist in zijn The structural revolution meent het volgende te zeggen:
"Als de existentialistsen erin geslaagd zijn om van god af te komen, dan is Ferdinand de Saussure erin geslaagd om van de mens af te komen (...) de mens was de schepper van zin en was de levende bron hiervan .. maar deze mens is volledig verdwenen in de schaduw van de nieuwe wetenschap .. een zin is een vrucht van een verzameling van linguistische structuralistische semiologische relaties die er relaties uitscheidt en betekenis bepaalt, onder dit concept is de mens eerder een linguistische vrucht dan een schepper van de taal".

1) Mens schept god
2) God is dood
3) Mens is dood

Dit zijn woordjes die geen plaats hebben in rationeel en logisch denken, wel in een literatuur als reactie op een realiteit en deze realiteit getuigt van de menselijke aard en natuur, zijn verlangen naar zijn bron, deze is niet de natuur, maar een ander bestaan waar de natuur afhankelijk van is, en deze realiteit is in de praktijk vaak een politieke toestand die in de weg staat van een intersubjectieve ideaal. Dit is in alle opzichten vergelijkbaar met romantiek zijnde een reactie op het rationalisme en de wetenschap.

Als je rede inschakelt en logisch denkt ga je je koffers pakken en direct vertrekken zonder maar één secondje na te denken over hoe je hier gaat reageren op de vraag: en waarom ben jij zelf en alles wat rond jou is geen vrucht van verbeeldingskracht? En deze verbeeldingskracht is een vrucht van wat?

Als je toch lef hebt en hier op ingaat, dan ga je niet één god scheppen, maar heel veel goden om deze vraag te kunnen behandelen.

En wie zegt dat Toeval ontbreking van wetten impliceert?

Man man!!

Neemt een hand vol zand en strooit dit om een gedicht te laten maken.

1) zandkorrels onderwerpen zich aan de fysische wetten, maar toch is een geloof in het ontstaan van een gedicht en regels van de taal een dogma.

2) fysische elementen onderwerpen zich ook aan de fysische wetten, doch is het geloof in het ontstaan van leven en biologische wetten een dogma.

Lachwekkend gewoon omdat je probeert te zeggen dat het onstaan van een gedicht wetmatig gebeurt, en niet door een Toeval.

En verder zeg je dat het universum een gevolg is van natuurlijke processen. Bon, en de natuurlijke processen dan?
Zijn deze processen het universum of staan ze daarbuiten?

Analogie (beetje humor nodig, maar een echte reactie zal ik later plaatsen als ik meer tijd en zin heb :D)

Ik plaats deze reactie. Deze reactie is een gevolg van elektronische wetten. LOL!

Het doel van deze reactie is de reactie zelf.

En ontstaan van een reactie is niet hetzelfde als genereren van een reactie.

Wie zegt dat mischien?


Ah, een variant op het klok sofisme
Die wordt hier heel goed weerlegd:

http://www.youtube.com/watch?v=mcAq9bmCeR0

uw argument houdt geen steek, porpo, sorry.