(Conservatieve) ouders vs. (holebi) kinderen
 

Voor ouder
Wat als je zoon/dochter ho/le/bi is?

Voor zoon/dochter
Hoe zouden je ouders reageren zou je een ho/le/bi zijn? (Of, indien je ho/le/bi bent, hoe reageren je ouders erop?).

Durft ge nu nog niet uit de kast komen???

vrede,

moest mijn dochter later thuiskomen met een vriendin, dan zou dat noch voor mij, noch voor haar moeder een probleem vormen, denk ik. het hangt er natuurlijk van af wie die vriendin is he.

zoals iedere jonge holebi heb ik een hele tijd gedacht dat mijn ouders een probleem zouden maken van mijn geaardheid. ik heb mijn coming out bij hen dan ook maanden aan een stuk vooruit geschoven. toen ik uiteindelijk alles vertelde aan mijn moeder, was haar reactie: "dat wist ik toch al lang. mag ik nu einderlijk gaan slapen?"

ik ben een van de gelukkigen die heel tolerante ouders hadden. helaas is dat niet bij iedereen het geval. ik ken ook redelijk wat holebi's en transgenders die thuis op heel veel tegenstand botsen. het is soms pijnlijk om te zien hoe ouders weigeren hun kind te erkennen wanneer blijkt dat het geen hetero is. de dwang van de zogenaamde normaliteit bestaat nog heel sterk binnen het gezin. ik bid dat dit mag veranderen.

vrede,

redwasp

Welke kast?

Ik zou het aanvaarden maar me niet gelukkig voelen...;-)

Dat is iets dat altijd wel moeilijk zal blijven, als ouder wil je dat je kind het goed heeft en zo min mogelijk last gaat ondervinden , kom het maakt etc... Je wil er ook fier op kunnen zijn.

Ik kan me voorstellen dat er middens en families zijn, waar zoiets heel slecht zou vallen, om verschillende redenen , Pa die de perfecte dochter/zoon wil, ma die ultrakatholiek is, of grootvader die regeert als een soort godfather en daarmee zelf zijn eigen kinderen onder druk zet om druk te zetten op het kleinkind.

Ik heb zo een grootvader, die van dergelijke technieken niet vies is, kom die ouwe rukker zit nu in het bejaardentehuis en ik heb er mij nooit ne slag van aangetrokken, ... zijn geld kan mij gestolen worden. wij zijn dan nog hetro maar leven in zonde, ... mijn kozen is zelf gescheiden, en die heeft het mogen horen, die was niet meer welkom, ... Nu zijn duvel ver dood is, blijkt er zelf een lesbische in de familie te zijn, sjans voor de gatlikkende zoon in kwestie (ja tis altijd ja pa, nee pa, zeker pa, ...) beseft hij het niet meer dat zijn kleindochter nu ja...

Anders zou het kot meer als te klein zijn, En dat is dan jammer voor het kind in kwestie natuurlijk.

Mij persoonlijk kan dat eigenlijk allemaal niks geven, iedereen doet maar wat hij , zij denkt dat het beste is.

Ik heb twee holebikinderen en zie niet in waarom dat een probleem zou zijn!

Precies.

Het is zo'n beetje als holebi's die een kind gekocht hebben en dat dan niet aanvaarden omdat het hetero is.

Leuke vergelijking!;-)

Ik zou het niet tof vinden, maar bon, het zijn en blijven uw kinderen.

Dan kopen ze beter nen auto hé...

Kijk als jonge vader, kijk ik er nu al naar uit om de latere vriendjes van mijn dochter het vuur aan de schenen te leggen :) Als dan zou blijken dat het een vriendinnetje is zou dat volgens mij initieel een teleurstelling zijn omdat ik daar nu al enigszins naar uitkijk.

Pijnlijk zou ik dat echter niet noemen en het zou zowieso van korte duur zijn. Zolang ze maar gelukkig is en zolang de persoon die ze meebrengt naar huis haar maar gelukkig maakt.

Even graag zien als anders. Daarbij, je verliest niet een schoondochter, met wat geluk win je een schoonzoon bij!

Dat is - in de meeste gevallen - uzelf maar iets wijsmaken... Denk ik... ;-)

Schuld, boete, je bent mijn kind niet meer?? Oei, zo melodramatisch, alstublieft...
Ik denk dat de meeste ouders het heel pragmatisch bekijken (wat de eerste emoties ook waren). Valt er iets aan te doen? Nee. Is het een groot probleem? Hangt af van ieders beleving en ervaring, maar varieert, bij wijze van spreken, tussen niet kunnen lopen en lichtjes hinken. Valt ermee te leven? Ja, absoluut, zelfs met 'niet kunnen lopen', en zeker in Belgie. Je kunt zelfs op kleinkinderen rekenen tegenwoordig. (maar ik zou zeker walgen van het draagmoederschapsgedoe). Dus - 'als hij/zij maar gelukkig is.'
En intussen weet iedereen natuurlijk wat de gezonde toestand is. Maar je denkt daar gewoon niet meer aan als je sowieso niks kunt veranderen, anders is het te pijnlijk.

Ik zou zeggen, geen probleem, maar ook geen chance;-)

Hoezo?

Ja, doe dat. D�*t zal helpen. :roll:

Mijn ouders hebben mij altijd goed gesteund. Ik heb ook altijd meisjeskleren gedragen en het was dus niet zo een verrassing dat ik vrouw zou worden (operatief).

Wat een relevante en eigentijdse maatschappelijk discussies voeren we hier weer toch. Wat is het volgende? Vragen hoe je tegenover de afschaffing van de slavernij staat?