De splitsing van België is niet direct een van mijn prioritaire bekommernissen, zoals iedereen hier weet.

Wat me in dit artikel frappeert: de grove schijnheiligheid van Di Rupo om een imaginair resultaat van een niet gehouden volksraadpleging als argument te gebruiken, terwijl zijn partij alle mogelijke vormen van referenda kategoriek uitsluit.

Als hij zich dan toch 'afvraagt' wat de wil van de bevolking is, dan moet hij en zijn partij minstens ijveren om bevragingen mogelijk te maken, i.p.v. te regeren op basis van zijn persoonlijke vermoedens in deze materie :!: :evil:

Jij bent tenminste consequent, Staaf.

Di Rupo moet zichzelf geen vragen stellen, hij moet ze ONS stellen.

Als hij zo zeker was van de uitslag zou hij zich trouwens niet bedenken.
Bij een referendum is een stem echter een stem. De ondemocratische voordelen die het Belgisch systeem het Zuiden des lands biedt, gelden dan niet.

Met andere woorden, ook Di Rupo ziet het einde van dit land naderen.
Mét of zonder referendum.

Eigenlijk zouden de burgers zelf in staat moeten zijn om zich deze vraag te stellen.
Het antwoord van de burgers wijkt ook dikwijls af van wat onze voogden verwachten; Di Rupo moet maar niet te zeker zijn omtrent de uitkomst van zijn referendum. Een typisch voorbeeld is de volksraadpleging in Peer, waar de plaatselijke politici dachten dat de nieuwe verkeersregeling massaal zou worden goedgekeurd, terwijl ze op massieve wijze werd verworpen.

De uitspraak van Di Rupo bulkt bovendien van het eigenbelang. Want de macht van zijn partij vloeit in wezen voort uit het feit, dat deze partij het staatsapparaat in het Zuiden des lands in handen heeft, via hetwelke de massale geldstroom wordt herverdeeld die ten Noorden van de taalgrens zijn bron heeft: "la remise en cause des transfers entre Régions diminuerait d'un quart le budget de chaque ménage wallon" (Francis Delpérée in Le Soir, 25 05 04).