Recente uitspraken van de voorzitter van het FDF, Olivier Maingain, hebben bij de Vlaams-nationalisten voor heel wat verontwaardiging gezorgd. Vooral de reactie van de Vlaams-nationaliste Jood Gantman viel op, net omdat ze zo “on-joods” was. We overlopen de hetze op zo objectief mogelijke wijze.
Olivier Maingain, voorzitter van het FDF kwam de laatste dagen een aantal malen in de pers met aanvallen op de N-VA. Zo stelde hij in Le Soir (18 juni 2011) het democratische karakter van de N-VA in vraag en noemde hij de partij op alle vlakken – ook op het institutionele vlak – verwerpelijk. Toen de journalist van de krant hem vroeg of de Franstaligen met zo’n nationalistisch “Vlaanderen” nog wel wilden samenleven, antwoordde hij gevat: “het is niet door de vlucht te nemen dat men de bedreiging voor de democratie onder controle zal krijgen”. Terecht ook merkte hij op dat de partij blijft groeien omdat geen enkele andere “Vlaamse” partij openlijk het gevaarlijke en extremistische karakter van de N-VA durft te ontmaskeren. We weten wel dat het FDF zelf zeker niet vrij is van nationalisme en dat de partij door haar “Wallo-Brux” discours dat nationalisme zelfs aanwakkert. Maar voorts kan geen zinnig mens ontkennen dat deze uitspraken van Maingain correct zijn. Bart De Wever reageerde op de gewone, autoritaire manier die we van hem kennen. “Maingain is zeker vergeten zijn beter “pillen” pakken ». Politieke tegenstanders moeten voor de N-VA wellicht op stalinistische wijze behandeld worden door ze als geesteszieken te beschouwen.
Op 21 juni verklaarde Maingain op de RTBF dat de N-VA dicht bij extreem-rechts stond en vergeleek de partij met die van Georg Haider (de onlangs overleden Oostenrijkse nationalist). Naar hij aangaf, frequenteerde de N-VA geregeld extreem-rechtse milieus (hetgeen waar is, zie de Ijzerwake, de banden met het NSV, het Vlaams Belang, Voorpost enz.). Volgens Maingain staat N-VA dicht bij het Vlaams Belang wat sommige thema’s betreft. Wel, dat spreekt natuurlijk vanzelf: beide partijen hebben als eerste punt en als bestaansreden de vernietiging van België. Had Bart Brinckman, redacteur van De Standaard niet enkele dagen tevoren in zijn editoriaal gewezen op de eclatante gelijkenissen tussen het VB en de N-VA, waarbij hij stelde: “Niet alleen streeft de N-VA de Vlaamse onafhankelijkheid na, ook de vreemdelingenpolitiek spoort beter dan gedacht. Heel wat Belangers geloven niet meer in een terugkeerbeleid. Met lede ogen zien ze hoe de N-VA met beleid in plaats van de zweep dingen doet bewegen.” (DS, 18 juni 2011).
Aan de redactie van Le Soir (23.06) zei Maingain: “Hoe zouden waarnemers, media en Franstalige partijen reageren indien één van onze partijvoorzitters negationistische uitspraken zou doen, de shoah ontkennen , zoals de N-VA-voorman heeft gedaan en zoals onder andere een schrijver als Pierre Mertens terecht heeft aangekaart?”
Is het zo dat Bart De Wever negationistisch is? Negationisme in brede zin is “het ontkennen, minimaliseren, rechtvaardigen of goedkeuren van de genocide die tijdens de tweede wereldoorlog door het Duitse nationaal-socialistische regime is gepleegd” (Wet van 23 maart 1995, BS, 30.03.1995).
Toen in oktober 2007 de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens zijn verontschuldigingen aanbood voor de medeplichtigheid van de Antwerpse politie en het stadsbestuur aan de jodenrazzia’s in de zomer van 1942, reageerde De Wever furieus. Hij sprak van “politieke spelletjes”. We citeren: “Antwerpen organiseerde niet de jodenvervolging. De bestuurders moesten onder moeilijke omstandigheden delicate beslissingen nemen.” Lees: de bestuurders – dus de flamingantische marionetten die de Duitsers hadden aangesteld – organiseerden de Holocaust niet, maar ze voerden ze wél mee uit en het is niet netjes dat in herinnering te brengen. Het boek Gewillig België (R. VAN DOORSLAER, E. DEBRUYNE, F. SEBERECHTS, Brussel, 2007, passim) bewijst dat 65% van de Antwerpse Joden (meer dan 30.000) naar de concentratiekampen werd gedeporteerd met de medewerking van Vlaams-nationalistische ambtenaren en politieagenten van de stad, terwijl elders in het land toch 25.000 joden werden gered. De medewerking van het Vlaams-nationalistische VNV en van de organisatie “DEVLAG” (Deutsch-Vlämische Arbeitsgemeinschaft) is hier onomstreden. De Wever vond nochtans de excuses hiervoor … “gratuit”. Als dat geen banalisering of minimalisering is van algemeen aanvaarde gebeurtenissen, dan weten we het ook niet meer. Daarmee schrijft de Vlaams-nationalistische partijleider zich in een lange traditie in. Zijn grootvader was immers een notoir collaborateur, genaamd Henri (Rik) De Wever. De leider van het VNV, Staf De Clercq stelde het zo : “Wie zag de Jood ooit arbeiden? De Jood steelt, plundert, bedriegt, sjachert”. De radicaal-rechtse traditie in het Vlaams-nationalisme is onloochenbaar en De Wever heeft nooit afstand gedaan van het twijfelachtige oorlogsverleden van zijn familie.
Des te opmerkelijker was dan ook de reactie van de Antwerpse politicus Gantman in het blad Joods Actueel dd. 24 juni 2011, waarin hij Bart De Wever verdedigde. André Gantman (°1950) was van 1995 tot 2000 schepen voor de “Vlaamse Liberale Democraten” (VLD) in Antwerpen, maar moest nog vóór het einde van de legislatuur opstappen wegens fraude. Gantman werd op 20 maart 2000 aangehouden op verdenking van mededaderschap aan bedrieglijke bankbreuk en zat ruim twee maanden in de cel. Hij verduisterde een bedrag van meer dan één miljoen euro dat de Israelische eigenaar van rederij ABC Containerline hem van 1993 tot 1996 via cheques aan toonder had toevertrouwd. Dat geld had moeten gebruikt worden als smeergeld om politici, meer bepaald van de toenmalige CVP, in een dossier van de rederij gunstig te stemmen. Op 2 maart 2006 werd Gantman veroordeeld tot 18 maanden cel met uitstel voor misbruik van vertrouwen, witwaspraktijken en het onttrekken van gelden (HNB 6 januari 2005, HNB 13 januari 2005, HNB 6 januari 2006).
In een interview in De Morgen van 29 april 2002 hekelde zijn partijgenoot Marinower hem omwille van zijn Vlaams Blok-sympathieën. Gantman had immers verklaard dat Filip De Winter, de voorman van de extreem-rechtse partij VB, hem “geraakt” had omwille van zijn pro-Joodse uitlatingen. Bovendien had Gantman de volgende suggestie geopperd: ‘Indien België zich niet voluit achter Israël schaart in het conflict met de Palestijnen, zouden de Antwerpse joden wel eens bij het Blok kunnen terechtkomen.’. Ook “stelde hij vast” dat de Joodse steun voor het toenmalige Vlaams Blok “groeide”, zonder daar enige conclusie aan te verbinden. Terecht luidde Marinower toen al de alarmklok: “Als je voormalig VLD-schepen André Gantman mag geloven, is het Vlaams Blok stilaan de laatste strohalm waaraan de joodse gemeenschap zich nog kan vasthouden in Antwerpen”.
Het is deze persoon die nu de verdediging van De Wever op zich neemt. Als we hem mogen geloven is Maingain “redeloos”, een “bezetene”, “overschrijdt hij grenzen”, “een gevaarlijke populist”, een man die “heel ‘Vlaanderen’ (sic) wil treffen”, die daarvoor “geen middel schuwt”, lid van een “opdringerige francofonie”, die de ‘Vlaamse’ cultuur als “quantité négligeable” beschouwt. De Wever daarentegen is geen antisemiet, heeft “gelijk” (ook in 2007), de “Vlaamse” politici reageren lauw (lees: ze moeten keihard uithalen naar wie de N-VA aanvalt). Voorts verzekert Gantman dat hij “geen lid van de N-VA is”, maar wel een “vriend” van Bart De Wever. Een vriend dus, van iemand die de Franstaligen “junkies” (2010) noemt, of “bloedzuigers” (2007), die België het meest mislukte land ter wereld acht (der Spiegel, 2010), de “Latijnse cultuur” corrumperend vindt, naar de begrafenis van Karel Dillen (vertaler van negationistische werken) ging, de hand van Jean-Marie Le Pen schudde én met het fascistoïde NSV sympathiseert (voor wie hij de deuren van zijn partij wagenwijd openzet), die naar de armste provincie van België trekt om de mensen daar voor dieven uit te schelden (Strépy, 2006) en die zich zonder één kritische bemerking schaart achter de meest extreme en racistische anti-Franstalige uitlatingen van een partijlid van hem, ene Vic Van Aelst. Mijnheer Gantman zou maar eens betere vrienden moeten kiezen, al was het maar uit respect voor zijn vader die in de Duitse concentratiekampen heeft gezeten…
Collaborateurs van misdadige regimes en partijen vindt men overal. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren al de zogenaamde « Jüdenräte » een soort link tussen de bezettende overheid en de plaatselijke Joden, waarvan de leden de nazi’s bijstonden om hun religiegenoten naar concentratiekampen te laten deporteren. Dat gebeurde gedwongen, maar we weten nu dat in die organen ook Joden zaten die zeer gewillig collaboreerden. In bezet Polen bijvoorbeeld speelden de Jüdenräte in grote ghetto’s een belangrijke rol omdat ze lijsten aan de nazi’s doorspeelden. Zo bijvoorbeeld in Warschau, waar zij hun landgenoten in 1942 in Treblinka deden belanden. In Grodno ging de Joodse “ordepolitie” zelfs even hardhandig te keer als de nazi’s zelf in die mate dat ze anders onontdekte schuilplaatsen aan nazi’s verraadden. Ook in concentratiekampen handelden Joden soms erg brutaal (Y. BAUER, Rethinking the Holocaust, Londen, 2001, p. 143-144; p. 154, S. SPECTOR (red.), Lost Jewish Worlds, Krakov, 2004, p. 74). Bekend is het geval van Treblinka, waar 60 Joden, door nazi’s gerekruteerd, geld en andere waardevolle zaken van Joden stalen en hun eigen landgenoten met stokken afranselden (D. BLATMAN, En direct du ghetto: la presse clandestine juive dans le ghetto de Varsovie, 1940-1943, Parijs, 2005, p. 477-480). Een Jood, gevangen in een SS-kamp in Letland herinnerde zich later: “en dan waren er de Joodse kapo’s, van wie één zich door zijn brutaliteit onderscheidde. Elke Jood die zijn pad kruiste, ranselde hij genadeloos af. Op een dag was mijn moeder het slachtoffer. Hij sloeg haar tot ze flauwviel. De volgende dag zou ze overlijden” (A. MACHNES, R. KLINOV (red.), Darkness and Desolation: In Memory of the Communities of Braslaw, Dubene, Jaisi, Jod, Kislowszczizna, Okmienic, Opsa, Plusy, Rimszan, Slobodka, Zamosz, Zaracz, Tel Aviv, 1986, p. 591).
Waarom deden sommige Joden dit? Om in de gunst te komen bij de nazi’s, voor meer voedsel, voor privileges, om aanzien en gezag te verwerven. Diezelfde verwerpelijke reflex én motieven – hoewel nog niet op gewelddadige schaal – zien we vandaag terug bij mensen als Gantman. Maar de Vlaams-nationale pers, die de uitspraken van Gantman onmiddellijk als uitspraken van de “Joodse Gemeenschap” bestempelde, gaat ook niet vrijuit. Wij weten niet wat de representativiteit van het maandblad “Joods Actueel” is, maar we stellen vast dat het alleen in een Nederlandstalige versie wordt uitgegeven. Bovendien is de Joodse gemeenschap voor een belangrijk deel in Antwerpen gevestigd (o.a. in de diamantsector aldaar), het bolwerk bij uitstek van de Vlaams-nationalisten. Daar komt nog bij dat zowel Joden als Vlaams-nationalisten daar veel in het zakenleven (vooral de Antwerpse haven) actief zijn zodat de goede banden bijna evident en zelfs onvermijdelijk zijn. In tegenstelling tot wat kranten als De Standaard beweren, zijn deze Joodse agitatoren dan ook niet “de Joden”, net zoals “de Vlamingen” niet “de Vlaams-nationalisten” zijn. Dat de N-VA op 25 juni 2011 Gantman een “vooraanstaande joodse ‘Vlaming’ (sic) noemt, zegt natuurlijk ook heel veel. Bovendien was de fascistische partij er als de kippen bij om het artikel van Gantman integraal op haar website te publiceren…
De verdienste van Maingain is dat hij als enige politicus van een traditionele partij met landelijke bekendheid – op Karel Degucht (VLD) na – het extreme nationalisme van de “opvolgers van de collaboratie” (dixit: Karel Dillen) die de Vlaams-nationalisten zijn, aan de kaak durft te stellen. We steunen hem daar volkomen in, al hadden we natuurlijk liever gehad dat de B.U.B. of het sinds 22 juni 2011 vernieuwde kartel BELG-UNIE in deze het voortouw in de media mocht nemen. De strijd tegen de anti-Belgische fascistoïde partijen is immers een humanistische burgerplicht. De Tweede Wereldoorlog en het nazisme zijn te vreselijk geweest om te vergeten. De B.U.B. zal ook wat dit onderwerp betreft zijn humanistische taak blijven verderzetten ten dienste van de 10 miljoen Belgen.
Bron:
politics.be