| Macchiavelli |
19 augustus 2011 12:08 |
De "zegeningen" van de multicul: Libanon op Madurodamformaat
De Diamantbuurt in Amsterdam is een typische multiculturele wijk zoals er zovele van in Europa zijn. Hoe prachtig al die verschillende culturen en kleurrijke mensen met elkaar samenleven, met elkaar omgaan en elkaar vreedzaam en vol verdraagzaamheid bejegenen, is in onderstaande reportage aardig beschreven:
Citaat:
Dichtgetimmerde ramen tegen rondvliegend glas. Drie sloten op de buitendeur. Een advocaat van woning-stichting Eigen Haard die spreekt van ‘een veldslag’. Een authentiekere conflictsituatie dan die in de roemruchte Diamantbuurt in Amsterdam-Zuid is in Nederland nauwelijks denkbaar. Zeker als de schermutselingen plaatsvinden rond – what’s in a name – de Granaatstraat.
Een hoofdrolspeler in dit Libanon op Madurodamformaat is P., een kaal geschoren man met ondanks een leeftijd van 36 jaar een opvallend jong uiterlijk. We drinken koffie op een terras. Als puber werd hij door warlord Charles Taylor de oorlog van Liberia in getrokken. Hij schoot zijn AK 47-machinepistool leeg op mensen en ze schoten terug. Als bewijs trekt hij zijn joggingbroek naar beneden en toont een litteken van een kogelwond in zijn bovenbeen. Zijn keuze om te vechten was logisch. Hij moest zijn familie beschermen. ‘Als je geen geweer draagt, ben je de slaaf van de militairen.’
In 2008 kwam P. naar Nederland en raakte verzeild in de wijk aan de Amstel, te midden van losers, drugs- en alcoholgebruikers. ‘Ik heb geen probleem met de buurt. De buurt heeft een probleem met mij’, stelt de ex-kindsoldaat die in echtscheiding ligt met zijn echtgenote mevrouw W., de 57-jarige bewoonster op nummer 74. Die sleept op haar beurt ook een litanie van geweld mee. ‘Mijn hart brandt van alle ellende die me is aangedaan’, verzucht ze zonder een spoor van cynisme, in een zwarte jurk met witte stippen.
Haar 26-jarige zoon, uit een eerder huwelijk met een andere Liberiaan, was een slachtoffer van een groep criminelen, de Van Wougroep. In 2008 bemerkte ze dat hij verwondingen over zijn lichaam had. Een tand was afgebroken bij het zogenoemde ‘tandenslijpen’ waarbij iemand op zijn hoofd is gaan staan. Hij werd gemarteld omdat hij een schuld niet zou hebben afbetaald en werd vervolgens voor zo’n 40.000 euro afgeperst. ‘Hij zweeg tegenover mij. Hij is licht autistisch. Maar op zijn borst en genitaliën stonden de afdrukken van een strijkbout.’
De dader, buurjongen Abdelmajid el J., is vorige maand veroordeeld tot tien jaar cel. De rechtbank sprak van extreem gewelddadige afpersing en ‘sadistische praktijken’. Mevrouw W.: ‘Mijn zoon en ik hebben onze nek uitgestoken om die crimineel achter de tralies te krijgen.’
Nou, dat heeft ze geweten. Al tijdens de afpersing vlogen de stenen door de ramen en werd met pistolen gezwaaid. Ze kreeg briefjes in de bus van: ‘Vuile jodin we pakken je.’ De Mezoeza, een kokertje met een Hebreewse tekst, aan de deurpost heeft ze verwijderd. ‘Als ik door de straat loop, wordt er voor me op de stoep gespuugd.’
Ex-kindsoldaat P.: ‘In Afrika zou ik mijn vrouw elders onderbrengen en de wijk in een maand schoonvegen. Want ik ben de enige die geweld goed aankan. Tegen Moustafa, de broer van Abdelmajid, zei ik: ‘De volgende keer als ik je nog een keer met een wapen zie, sleur ik je naar de politie.’ Ook Moustafa zucht inmiddels in een cel wegens geweldpleging.
En dan is er die tweede grote boosdoener, de Surinaamse buurvrouw N., die met een overlastdossier uit West acht jaar geleden naast mevrouw W. kwam wonen en haar uitschold voor ‘oud wijf’. Al speurend naar papieren die haar gelijk moeten bevestigen toont W. een opsomming die ze naar de woningstichting stuurde. ‘Ze gooide eens een stoeptegel naar mijn hoofd en sloeg mijn bril van mijn hoofd.’
Mevrouw W.: ‘Als je haar spreekt denk je: ‘wat een zacht lief vrouwtje’. Maar ze is een duivelin.’
Ex-kindsoldaat P. verhaalt over de buurvrouw die op straat achter hem aankwam met een bezem, waarbij hij een slag moest afweren. Een bobbel op zijn rechterhand is het bewijs.
Mevrouw N. zucht. Ze is een gelovig mens en ze laat graag God haar lot bepalen, maar ze is niet van plan te vertrekken. ‘Mijn zoon van 12 jaar gaat voor het eerst naar de middelbare school. Het gaat erg goed op de voetbalclub. Nu verhuizen, nee. De burgemeester wil een harde aanpak van criminelen maar ik ben geen crimineel. Ik heb het ongeluk naast deze vrouw te wonen.’
Bij deze mevrouw W. staan ook de tranen in de ogen. De bedreigingen, het ingooien van ramen, de ruzie met de buren zetten haar man uiteindelijk aan tot huiselijk geweld. Mevrouw W.: ’Hij liet me alle hoeken van de kamer zien. Hij sloeg me binnen, maar ook voor de deur.’ Als er iemand slachtoffer is, is zij het wel.
Beteuterd erkent P. zijn fouten. Hij is zonder morele waarden opgegroeid. Er zit geen discipline in verankerd. Soms wordt de druk in zijn hoofd te veel en teisteren flashbacks hem. ‘Dan zie ik lijken liggen die we opzij moeten rollen om plaats te maken. Of ben ik getuige van het afhakken van ledematen.’ Momenteel zwerft hij langs opvangcentra en parken.
|
Zie verder ook:
http://www.depers.nl/binnenland/5853...problemen.html
http://www.depers.nl/binnenland/5846...mantbuurt.html
http://www.depers.nl/binnenland/5779...oeten-weg.html
Een "Libanon op Madurodamformaat" dus, waar Marokkaanse straatjihadi's het aan de stok krijgen met getraumatiseerde gewelddadige ex-kindsoldaten van Liberiaanse makelij waarvan er eentje met een joodse vrouw getrouwd is en die hij dan ook mishandelt, die ook al problemen hebben met Surinamers. Iedereen staat elkaar naar het leven, er worden ruiten ingegooid, mensen met strijkijzers verminkt, molotov-cocktails vliegen in het rond, jodenhaat tiert er welig, er wordt geslagen, al of niet met stokken, bezems en andere zaken, drugs en alcohol, de politie komt er, als ze al komen, alleen massaal en met scherfwerende vesten, er is een gebrek aan morele waarden, huiselijk geweld is er daarentegen in overvloed, mensen zijn psychotisch, homo's, joden en autochtonen worden er weggepest, auto's bekrast en vernield, en noem het allemaal maar op.
Was dit slechts een alleenstaand geval geweest, dan zou het in een wat groter perspectief allemaal nog wel meevallen, maar dit is helaas typisch voor alle multicultureel verrijkte steden, wijken en buurten van West-Europa. Overal zijn er van dit soort Libanons op Madurodamformaat.
Hiertegen werd al in 1968 gewaarschuwd door de Brit Enoch Powell in zijn beroemde "Rivers of Blood"-toespraak, waarvan hier een vertaling in het Nederlands te lezen is. Wat Powell beschreef en waar hij voor waarschuwde, gold niet alleen het VK, maar alle landen die toentertijd bezig waren met de multicul over de mensen uit te storten zonder dat daarom gevraagd werd, zonder dat de bevolking inzake gehoord werd.
Het resultaat is er dan ook naar: Libanons op Madurodamformaat, maar voor hoe lang nog? Hoe lang nog voor heel West-Europa in één groot Libanon is veranderd? |
