ik zal die dag nooit vergeten
 

Ik opende mijn ogen. Het was 's nachts. Weerspiegeling van blauwe lampen op het plafond. Rijkswacht? Ziekenwagen? Dan weet ik niets meer. De bedlakens waren wit toen ik wakker werd. Alles voelde anders aan. Jouw kleren waren doordrenkt van het bloed. Rood overal. Ik begreep dat alles nog niet. De politie gaf me een doos met jouw bezittingen. Ik opende het deksels. Gestold bloed op je horloge. Je lichaam wou ik niet meer zien.

Ik draaide me langzaam om.

Ik kon niets meer zeggen.

De verpleegster bracht me terug naar mijn kamer.

Lijkt me een hele persoonlijke ervaring.

Akelig.

Of een nachtmerrie.

Thuiskomst

Er werd geen woord gesproken in de autorit naar huis. Zelfs geen gezucht. Alleen het ouderwetse knipperlicht tikte lange tijd tot de auto uiteindelijk de oprit opreed. Binnen hadden de volwassenen in een andere kamer verzameld. Alles binnenin was hetzelfde maar anders. Zo stil, stil stil. De staande klok was stilgevallen. Wie zou ze nu ook opwinden. Wie was jij toch, die hier tot voor kort gewoond had. Traag ging ik in de zetel zitten en trachtte gewoon te worden aan al die nieuwe indrukken. Laat me even nog verwijlen in de wereld van ervoor, ik kom heus wel nog achter. Telkens ik mijn ogen sloot, zag ik jouw verminkt lichaam en het bloed in de talloze glasscherven. Ik wil nooit meer slapen.

Heb je een sernstig auto-ongeluk meegemaakt ?
Dan ben je niet de enige.

Begrafenis

Gedrum van mensen buiten de kerk. Veel handgedruk en zwarte kleren. Iedereen kijkt me met mededogen aan maar zegt niets. Wat valt er ook te zeggen. We zijn allemaal schuldig en we zijn allemaal onschuldig. De kerkstoelen voelen koud aan. Ik staar wat naar de muren, de beelden en besef nog helemaal niets. Er was nog geen besef. Er was alleen de luchtbel genaamd mijn kinderverstand waarin ik mezelf onbewust opsloot als emotionele zelfverdediging. En het was prachtig. De rouwstoet naar het kerkhof was zeer lang. Ik loop vooraan, net achter de lijkwagen. Ik durf niet te kijken naar de mensen langs de weg en laat het hoofd hangen. Is heel het dorp er? Langzaam komen bij mij de tranen. Ze rollen over mijn wangen en vallen op m'n schoenen. Jouw graf scheen wel eindeloos diep. Nee, ik zal die dag niet licht vergeten.

Iets zegt me dat je dit niet hebt meegemaakt.
Mijn herinnering zijn slechts vaag en kut.

:-o Oei, klinkt ook niet echt positief? Mja, heeft misschien te maken met de toestand hoe je ze beleeft?:twisted:

Je eerste maandstonden?

Vanaf dat de ontnuchtering komt:D
Letterlijk en figuurlijk.;-)

Legt liever wat geld op den toog voor een rondje.

Kom kom kom, het is gewoon kwestie van de juiste therapie.

:lol:

Cryptomnesie.

Wie is dat ofzo?

Dat ben je vergeten.

het is wie is dat mss ? !ge moet wel wat opletten hé ...



ps on topic ... da's wel een heel kort kortverhaal geworden hé

Mijn oprechte medeleven. Het is erg mooi en ontroerend geschreven.