| Ernst Niessen |
22 september 2011 04:27 |
Smullen in de culinaire hel, voor de halve prijs
Uit: 'De correspondent in ... Parijs'. NRC Handelsblad, 22 september 2011
Citaat:
Nergens anders in Europa, behalve misschien in Nederland en op het Roemeense platteland, kun je zo slecht eten als in Frankrijk. Stap bij toeval de verkeerde bistrot binnen en je belandt in een culinaire hel, waar zelfs een simpele croquemonsieur om zeep wordt geholpen: je krijgt een dikke homp, half gesmolten, veelte zoute kaas op een sponsachtige substantie die voor brood moet doorgaan.
De wijn is er van een zurige scherpte die geen vinoloog kan thuisbrengen. Gegrild staat synoniem voor zwartgeblakerd en de pasta is er murw gekookt. Dat alles opgediend door een norse kelner die wordt begeleid door een indringende zweetgeur. Neen, dineren in Frankrijk; het is soms geen pretje. Er zijn ongeveer honderdvijftig duizend restaurants in dit land, waarvan zesduizend negenhonderd zeventien in Parijs. Daar moet af en toe wel eens een iets mindere kok werken.
Maar het is niet daarom dat deze week in het land van de gastronomie Tous au restaurant plaatsvindt, een culinaire feestweek met als apotheose komende zondag het eerste Fête de la Gastronomie. De restaurantweek, vorig jaar voor het eerst georganiseerd op initiatief van de meesterkok en verzamelaar van Michelinsterren, Alain Ducasse, en wegens 'overdonderend succes' nu herhaald, moet mensen die niet zo vaak een restaurant bezoeken, warm maken voor de Franse gastronomie.
Is dat nodig dan? Nee, nee. De Franse keuken is niet op haar retour, bezweert men bij Ducasse. Het is gewoon de keuken nog bekender maken bij een nog breder publiek. Maar uit cijfers blijkt dat de Fransen wel degelijk steeds minder uit eten gaan. In 'echte' - lees: Franse - restaurants dan. Amerikaanse ketens als Subway en McDonald's zijn steeds succesvoller, hoe hard culinaire kenners ook hun best hebben gedaan om de broodjes en hamburgers weg te zetten als malbouffe.
's Middags kun je haastige kantoorklerken een slaatje zien eten met een plastic vorkje uit een plastic bakje, rechtstaand aan een speciaal ingerichte bar bij de Monoprix.
Sinds de Franse gastronomie is opgenomen op de lijst van immaterieel cultureel erfgoed van de Unesco, lijkt de reputatie van de Franse keuken tanend. Te traditioneel, te weinig vernieuwend. Te duur ook, vooral de wijn dan.
De inspecteurs van de Michelingids riepen Tokyo uit tot culinaire wereldhoofdstad. En de ontelbare kookprogramma's op de Franse zenders zijn van Angelsaksische snit. Ook het eenvoudige principe van de promotieweek Tous au restaurant kopieerde Ducasse uit New York: twee halen, één betalen. Bij Ducasse zelf ben je dan nog altijd tweehonderd dertig euro lichter (zonder wijn), maar bij de ruim tweeduizend andere deelnemende restaurants, waarvan honderdnegen in Parijs, kun je al een dubbel déjeuner of diner scoren voor dertig tot vijftig euro.
Het loopt storm, zegt woordvoerder Bertrand Chenaud, en sommige restaurants bieden hun 'twee voor de prijs van één'-maaltijden nu zelfs 's middags én 's avonds aan. Andere denken eraan ook volgende week door te gaan met de promotie, om de vele bellers niet teleur te stellen.
De deelnemende restaurants en bistrots ondertekenen wel een kwaliteitscharter, maar een externe controle is er niet, en dat is toch een beetje een zwak punt als het de bedoeling is de betere Franse keuken te promoten.
"Als er klachten komen, worden restaurants volgend jaar uitgesloten", zegt Chenaud. De Fransen mogen dus zelf eens voor Michelininspecteur spelen, in het land van de gastronomie een erg tot de verbeelding sprekend beroep. en dan kun je zelf eens je hart luchten over die zwartgeblakerde steak of de azijnwijn, of anders lyrisch worden over de op je tong smeltende confit de canard. Misschien is de week daarom zo'n succes.
Dirk Vandenberghe,
correspondent NRC Handelsblad, Parijs
|
In nogal wat draden en kolommen van ons ongeëvenaarde praathuis politics wordt er nog wel eens hoog opgegeven over de Franse keuken. Het bovenstaande ontkracht die mythe op een ludieke manier.
Veel (lees)plezier,
Ernst |
