proletarisering van de middenklasse: bron van alle ellende?
 

Ik was gaan teruglezen in de oude congresteksten van de LSP, en stuitte er op een opmerkelijke analyse:

(Resolutietekst voor 9de congres CWI, januari 2007, p.10)

Waar ik vooral bij wil stilstaan is de proletarisering van wat wij verstaan als middenklasse, en dat deze noch de ervaring noch de traditie heeft gelijk de traditionele arbeidersklasse om zich te verweren.

Zou dat de bron van het huidige impasse zijn. Met impasse bedoel ik de de huidige tijdsgeest van negativisme en neergang. Zowel sociaal en economisch.

Er zijn tijden geweest van opgang, bloei, vooruitgang... waarbij grote delen van de maatschappij konden van mee genieten. Die vroegere opleving heeft bv. de middenklasse gecreëerd die we vandaag de dag kennen. Die klasse heeft grote verwezenlijkingen voor zichzelf kunnen bewerkstelligen.

Maar tijd staat niet stil. De slinger slaat nu in de andere richting. De evolutie van de laatste decennia heeft de middenklasse feitelijk kapot gemaakt. Er is nu geen middenklasse zoals die was in het midden van de 20ste eeuw. Een deel van die klasse is er op vooruitgegaan en staat nu hoger op de ladder, een andere (en waarschijnlijk groter?) deel van die vroegere middenklasse is teruggevallen (of zit nu nog volop in die neerwaartse evolutie). Niet voor niks parafraseren de mensen dat de middenklasse aan het verarmen is.

Nu, wat met de LSP-stelling dat deze nieuwe geproletariseerde klasse weerloos is omdat het een aantal dingen niet heeft zoals de traditionele arbeidersklasse wel heeft.

En mijn eigen mijmeringen daarop voortbouwend dat dit de belangrijkste oorzaak is voor de alomtegenwoordige malaise.

Ik heb net een telefoon gekregen. Moet nu dringend door. Ik zal later hierop terugkomen om mijn punt te verduidelijken.

Op welke manier zou de "traditionele arbeidsklasse" zich wel hebben kunnen verweerd tegen "ellende" (economisch? verklaar u nader???) dat de nieuwe "geproletariseerde klasse" niet kan?

Als ik het me goed herinner, was er vroeger zelfs meer armoede en een lagere levensstandaard/ontwikkelingsgraad in Europa.

[quote]Communisme, socialisme, stakingen, vakbonden, progressieve partijen?

Ik weet niet hoe het komt, maar je roept bij mij niet bepaald het beeld op van
iemand die zich dat zou kunnen herinneren.

De vroegere arbeidsklasse heeft met hand en tand strijd gevoerd om beter behandeld te worden door de Bazen. De 8-uren dag, betaalde vakantie, sociale zekerheid, werkloosheidsuitkeringen enz enz, het is allemaal met bloed en tranen afgedwongen van de heersende klasse. Deze strijd heeft de welvarende middenstand zien ontstaan.
Na 50 jaar welvaart hebben deze middenstanders het strijdvaardige karakter van hun voorgangers verloren, ze zijn vandaag uit hun lood geslagen door de crisis en de agressieve afbraak van de welvaart en verzorgingsstaat. Zij zijn niet meer gewoon om te vechten voor hun belangen.

Ik zou denken dat er de laatste jaren eerder sprake is van een verburgerlijking van het proletariaat dan van een proletarisering van de middenklasse, die meteen de oorzaak is waarom er in West-Europa nog maar zo weinig revolutionair potentieel is. Maar ja, daarvoor moet je de maatschappij natuurlijk op een niet-materialistische manier bekijken...

Het een sluit het ander niet uit.

Verburgerlijking proletariaat : Arbeider klopt veel extra uren en de extra centjes die hij daaraan overhoudt (we spreken over de eerste jaren na de wet Cooreman) belegt hij...

Proletarisering van de middenklasse : ... zoals zoveel andere kleine beleggers in aandelen van Lernout&Hauspie...

"De middenklasse trekt zich terug uit het sociale en politieke leven".

De ene zin, uit een artikel van demorgen.be ivm de crisis in Griekenland, geeft goed weer waar ik op doelde in de openingspost.

http://www.demorgen.be/dm/nl/3324/Fi...ldgebrek.dhtml

Ik zou nu willen uitweiden, maar moet wederom doorgaan. Ik zal er later op terugkomen.

Wel, we hebben heden ten dage niet echt een "heersende klasse" meer die zgn het grootste deel van de rijkdom in eigen zak steekt.
En in de crisis sneuvelt er ook leiginggevend personeel zoals managers en topmanagers. Waarvoor en tegen wie moet men vechten als er gewoon geen geld is? Als men jarenlang boven z'n stand/op krediet heeft geleefd (cfr staatsschuld), dan kan men toch onmogelijk meer geld (staatsschuld) eisen? Het moet allemaal ook nog (af)betaalbaar blijven.

U zoekt de bron of oorzaak van de huidige malaise. Dan moet u allereerst beseffen dat elke malaise bestaat uit twee elementen. Namelijk een deplorabele toestand en een hopeloos vooruitzicht. Verder vergist u zich in uw beeld van het midden van de twintigste eeuw. Er was toen beslist geen welvarende arbeidersklasse en middenstand. De jaren vijftig waren jaren van armoede die tien maal erger was dan momenteel maar de mensen hadden hoop en verwachting en politieke leiders die beloften deden.

De malaise zit in het hoofd van de mensen dankzij apostelen van de malaise die bezit hebben genomen van de media.