Stockholmsyndroom
28.09.2011 - De sfeer is opperbest in het Brusselse sterrenrestaurant ‘Comme chez soi’. De Franstalige onderhandelaars hebben dan ook wat te vieren. Een anonieme getuige ving onderstaande dialoog op en die belandde via een gunstige wind op onze redactie.
Een glunderende Elio Di Rupo heft het glas: “‘Chers amis. De buit is binnen. Nous avons gagné!” Charles Michel (MR) staat er wat beteuterd bij en wijst naar de lege stoel: “Jammer dat Olivier (Maingain, FDF) er niet bij is.” “Oui, c’est vrai”, zucht Joëlle Milquet (cdH), “maar hij draait wel bij.” “Quelle théatre”, klinkt het bewonderend uit de mond van PS-diva Laurette Onkelinx. “Dankzij Oli geloven Beke, De Croo, Gennez en van Besien zowaar dat ze een ‘evenwichtig’ akkoord hebben binnengehaald.” “Haha, wij weten wel beter”, gniffelt Di Rupo, terwijl hij nog eens nipt aan de champagne. Nagenietend van het succes en het feit dat de Franstaligen de uitputtingslag hebben gewonnen. Blij dat de Vlamingen uiteindelijk toch weer door de knieën zijn gegaan. Jean-Michel Javaux (Ecolo) veegt met een groene zakdoek wat pareltjes zweet weg op zijn voorhoofd: “Het heeft deze keer wel bloed, zweet en tranen gekost. Presque 500 jours.” De toekomstige premier knikt, maar countert meteen: “Ik heb altijd geweten dat onze strategie zou werken. Gewoon het been stijf houden. ‘Nous sommes demandeurs de rien’. De Vlamingen willen de splitsing van BHV? O.K., maar dan moeten ze daar zwaar voor betalen.” “Incroyable”, geeft een breedglimlachende Milquet toe, “dat ze daarover nog wilden onderhandelen. En een prijs betalen voor wat hen wettelijk gewoon toekomt.”
“Maar ze hebben intussen wel hun splitsing. Een ‘zuivere splitsing’ heet het in de Vlaamse pers”, zucht Michel nors. “Een nepsplitsing zal je bedoelen”, lacht madamme Onkelinx. “Dacht Maingain nu echt dat hij de uitbreiding van Brussel officieel op papier zou krijgen? Dan had hij evengoed zijn corridor naar de Noordzee kunnen opeisen.” - “Intussen hebben we die corridor met Brussel toch maar mooi voor elkaar”, stelt Javaux nuchter vast. “We hebben de zes faciliteitengemeenten gekaapt. Nos héros, onze burgemeesters kunnen we straks zonder veel problemen benoemen. En onze achterban kan in de faciliteitengemeenten nog altijd voor Brusselse politici stemmen.” – “Vergeet de Metropolitane Gemeenschap niet”, juicht Onkelinx. “Straks zullen die Vlaamse keuterboerkes in heel Vlaams-Brabant, tot aan de poorten van Leuven en Mechelen, kunnen genieten van de taal van Molière. Wat houdt ons tegen om dan ook daar faciliteiten te eisen voor de Franstaligen? De Vlamingen zullen niet weten wat hen overkomt!”
De sfeer zit er nu goed in en de bubbels vloeien rijkelijk. Ook Charles Michel tovert een glimlach op de mond: “En bij de financieringswet betalen ze nóg een keer. 500 miljoen euro extra voor Brussel en 500 miljoen extra voor Wallonië. Twintig jaar lang. Als compensatie. Knap gedaan.” “Goed dat we mon ami Bart De Wever hebben buitengewerkt”, zegt Di Rupo. Met rode kaken, maar dat zal wel van de drank zijn. - “Tel daar nog het cordon sanitaire bij”, werpt Milquet op, “en de Vlamingen komen sowieso zwaar verzwakt aan de onderhandelingstafel.” – “Met de handen op de rug gebonden in de boksring”, lacht Onkelinx. Di Rupo rolt zijn mouwen op en laat de biceps rollen: “De Vlamingen zullen nog veel spek moeten eten vóór ze mij kunnen temmen.” – Onkelinx: “We mogen ons gelukkig prijzen dat de Belgische reflex en de geur van macht en ministerportefeuilles het bij CD&V, SP.a, VLD en Groen nog altijd halen van het Vlaams belang (kleine letter).”
Milquet stralend: “De Wever noemde het akkoord ‘geen nachtmerrie’. Wie had dat durven denken? Quel cadeau!” Onkelinx komt met een geweldig idee. “Misschien moeten we een krat champagne laten bezorgen op de redactie van Vlaamse kranten en zenders. Ik ben echt gecharmeerd door de manier waarop zij het akkoord hebben verdedigd. Zij zijn erin geslaagd het feit dat Olivier (Maingain) niet �*lles heeft binnengehaald, voor te stellen als een Vlaamse overwinning. Chapeau!” – “In de psychologie noemen ze dat het Stockholmsyndroom”, merkt Javeaux droogjes op. “Ik heb altijd geweten dat er boven de taalgrens geen gebrek is aan collaborateurs”, laat Milquet zich neerbuigend ontvallen. “Misschien zit het wel in de genen…”
Het feest kan niet meer stuk. “De taalgrens ligt aan diggelen - eindelijk”, triomfeert Laurette Onkelinx. “Ik heb het altijd gezegd: la Belgique nous appartient.” Ze valt Di Rupo huilend om de armen. Maar Elio krijgt net telefoon. “Ssstt…Le palais”… “Chers amis. De koning groet u en wenst u proficiat met het geleverde werk. La Belgique est sauvée! België is gered. Garçon, champagne!”
(ps: U had al wel begrepen dat het hier om een verzonnen dialoog gaat. Een politieke grap. Maar het ligt wel dicht bij de realiteit. Zo dicht dat er in Vlaanderen nauwelijks gelachen wordt…)
|
