| freespirit |
26 oktober 2011 02:46 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door wise words
(Bericht 5763499)
Onze werkgevers willen dat we voor een happekrats werken, velen lijden armoe, en zij ..?..grote huizen, mooie besloten feestjes(aftrekbaar van de belasting natuurlijk).Wij zijn allemaal slaven geworden van hun welvaart, wij geven hen het geluk en een paradijselijk bestaan. De 1% paradijsvogels op onze aardbol mogen gelukkig zijn, ze hebben 99% van de aardbevolking dat voor hen slaaf speelt.
|
Die verhouding 1 % en 99 % is natuurlijk op geen enkele wetenschap gebaseerd en is puur populisme en demagogie. Ik denk ten eerste dat de situatie in diverse landen zeer uiteenlopend is, dus een algemeen simplistisch beeld geven is al schier onmogelijk. Verder denk ik dat in België ongeveer 10% van de bevolking echt rijk is en naar niet te veel dingen moet omzien. Dan hebt ge 70 �* 80 % middenklasse (waarop natuurlijk nog heel wat variatie zit) die nog alles kunnen kopen en beleven wat ze nodig hebben, met zelfs ruimte voor een aantal extraatjes. Tot slot heb je inderdaad een 10 �* 20 % sukkelaars, die niet rondkomen of in de schulden zitten. Maar er zijn in België nog steeds meer 'paradijsvogels' dan 'slaven' woonachtig.
Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van die 'indignados', maar - met alle respect - het blijft een zootje ongeorganiseerd ongeregeld dat zijn 'woede' blijkbaar niet kan vertalen in duidelijke en realistische constructieve standpunten. Ik merk overigens op dat vele van die jongeren zelf uit een niet onbemiddeld milieu komen en eigenlijk tot de betere middenklasse of zelfs de elitaire groepen behoren. Het staat echter stoer om zich wat af te zetten tegen zijn eigen bourgeois milieu en al die acties zijn voor velen eigenlijk meer een 'spannend' avontuur dan een lifetime engagement. Tien jaar geleden zagen we dat ook met de jongerengroepen van de anti- of andersglobalisten, en eigenlijk waren de 'soixante-huitards' (mei 68'ers) in feite ook al veelal kleinburgerlijke jongelui die eens een verzetje wilden, soms eerder uit persoonlijk vermaak en tijdverdrijf dan uit een breed maatschappelijk engagement. De grootste schreeuwers zijn meestal niet de werkelijke grote wereldverbeteraars, die proberen in stilte oplossingen te zoeken en proberen hun lot te verzoenen met drang naar gestage vooruitgang. Bijvoorbeeld vele van die protesterende jonge anders-gelobalisten van begin de jaren 2000 zijn ondertussen braaf getrouwd, krijgen kindjes, bouwen een huisje en werken in maatpakje voor de multinationals die ze op de G7 en G8 toppen (Genua, Seattle, ...) letterlijk wilden aanvallen.
Al bij al blijven zulke wilde burgerinitiatieven speelgoed voor een bepaalde midden- en hogere klasse die zich maatschappelijk wil profileren. Ontelbare gevoelens van onvrede en frustratie, maar misschien nog meer 'angst', worden tot uiting gebracht in een soort van publiekelijk ongenoegen, dat echter zelden concrete en constructieve oplossingen biedt voor de aangekaarte toestanden. In die zin zijn er eigenlijk niet zoveel verschillen tussen bijvoorbeeld een 'Tea Party' en de beweging van de indignados of 'Occupy Wall Street'. |
