Op een zondag in een hospitaal bedlegerig zijn kan de dood voor gevolg hebben
 

Mijn vrouw ligt al enkele maanden in het ziekenhuis wegens leverfalen. We keken uit naar een transplantatie. Tijdens de weekends mocht ze soms voor twee dagen naar huis.
Vorige week mocht dat niet omdat de nieren terug acheruit waren aan het gaan. Voor alle zekerheid moet je in het hospitaal blijven vertelde de specialist.

Zondag begon het fout te gaan ... 's middags zwarte stoelgang. Ik wist dat dit een slecht teken was en ging het onmiddellijk doorgeven.
Eerste antwoord ... "als ze nog eens stoelgang heeft moet je het ons komen tonen"
Na tweede stoelgang getoond dus en het antwoord was ... "we zullen het in de gaten houden".
Na de derde stoelgang (mijn vrouw moest laxeermiddelen nemen) en op mijn aandringen ... "we zullen het doorgeven".
Enfin ... het werd later en later en mijn vrouw kreeg alsmaar meer pijn.
's Avonds laat arriveerde er een dokter van wacht ... hij moest eerst nog naar de spoed, daarna naar een andere patient waar het ook niet goed mee ging en daarna kwam hij bij ons. Ondertussen lag mijn vrouw al te kermen van de pijn.
"Waarom lig jij hier mevrouwtje?" "Toon eens waar het juist pijn doet".
Ik bleef ondertussen maar hameren op de dringendheid van handelen.
"Ik zal eerst eens in je dossier gaan kijken mevrouw"

Een halfuurtje later werd er besloten om een scan te nemen om te zien wat er aan de hand was. Ondertussen gaf mijn vrouw al grote gulpen bloed over.
De scan werd genomen en er werd niets ernstigs op gezien.
Terug naar bed met een pijnstiller en een slaaptabletje.

's Morgens kwamen dan de specialisten ... maar schoten nog niet echt in actie. Er moest een gastroscopie genomen worden maar dat zou zeker niet kunnen voor vijf uur vanavond. HALLO

Op mijn aandringen en terug gaan naar de specialisten die de kamer ondertussen al hadden verlaten werd dan beslst dat ze naar de intensieve zorgen moest.

's Avonds kreeg ik te horen dat er een bloeding was gekomen op de slokdarm en ze vanbinnen bijna was leeg gebloed.

Ze werd onder kunstmatige narcose gehouden.

Twee dagen later vroeg men me om het beademhalingsmachine af te kunnen koppelen omdat de levenskansen nog nul procent waren.

Voriige woensdag is ze gestorven. Ze was vijftig jaar oud en wou leven.

ocharme Karma, innige deelneming :(
in welk ziekenhuis was dat? perifeer of academisch?
ik heb de indruk dat ze in niet-academische ziekenhuis zelden omkunnen met grote bloedingen... de dokter van m'n ma in 't perifeer ziekenhuis stond er ook maar bij van "ok, hier kan ik niks aan doen".
Ga je stappen ondernemen? Ze hadden haar volgens mij echt moeten overbrengen naar een gespecialiseerder ziekenhuis...
Veel sterkte xxx

Ze lag in het Academisch Ziekenhuis Sint-Lucas waar we eigenlijk niet zo mistevreden over waren ... tot dat laatste weekend natuurlijk.
Heel veel draait om het tijdstip ... in weekends en op feestdagen krijg je best geen complicaties (met dank aan onze syndicaten).

Mijn innige deelneming.

Ze is veel te jong heengegaan.

innige deelneming. ga je klacht neerleggen?

Ik vind St-Lucas behoorlijk onderbemand. M'n tante is daar gestorven na een slepende ziekte en in de laatste uren - ook in t weekend - was het bijzonder moeilijk om iemand vast te krijgen. Ook in de week was het soms heel moeilijk om iets gedaan te krijgen, m'n andere tante en m'n nonkel hebben zelfs een onderhoud met de directie gevraagd nav een aantal ontevredenheden. Ik zou er zelf niet gaan liggen mocht ik mogen kiezen.
Allez, als ge't over AZ St-L in Gent hebt tenminste. Da's een algemeen ziekenhuis trouwens, geen academisch...

sterkte...

sterkte..

Wat een ellendig verhaal.
Oprechte deelneming en sterkte in de komende tijd.

Wij vonden het Sint-Lucas Gent wel een ziekenhuis waar we relatief tevreden over waren met uitzondering van dat laatste weekend natuurlijk.

Ons vader is vijf jaar geleden daar ook binnen gebracht op spoed en dat op een feestdag (pinksteren). Ook wegens zwarte stoelgang. Binnen gebracht om 1400 uur en om 1700 nog geen dokter gezien. 's Avonds was hij dood.

Mijn vrouw heeft vijf dagen op het Erasmus ziekenhuis gelegen en 't was daar juist hetzelfde tijdens het weekend. Kwam er nog bij dat er daar niemand Nederlands sprak, ook de dokters niet. En dit in VLAAMS-Brabant. De enige dokter die er zijn best deed om Nederlands te spreken en die er ook cursussen voor volgde was een Italiaan.
Toen ik de inschrijvingsformulieren in het Nederlands vroeg ipv in het Frans vonden ze er geen.

Mijn deelneming en veel sterkte toegewenst.

Oprechte deelneming.

Helaas een zeer triestig verhaal die de pijnpunten in ons systeem blootleggen. Enkele jaren geleden kreeg mijn grootmoeder een tweede beroerte in het ziekenhuis nadat ze al was opgenomen na een eerste beroerte. Spijtig genoeg voor ons viel dit voor op een zaterdagnamiddag. Er is toen door de afwezigheid van enige dokter of specialist ook niet accuraat genoeg gereageerd. Ze werd gewoon zonder veel commentaar door de verpleegsters (die in het weekend en 's nachts ook chronisch onderbemand zijn) terug in bed gestopt en de 'eerste' vaststellingen zouden dan op maandag wel gebeuren. Dan voel je je als familie van de patiënt echt wel in de kou gezet. Ook voor minder levensbedreigende zaken als een zwaar tandabces e.d. kan je dit maar beter voorkrijgen tijdens de kantooruren en niet daarbuiten. En als het een verlengd weekend is met een feestdag ben je al helemaal zalig, ken zo een patiënt met een zwaar en pijnlijk nierfalen die ze gewoonweg 3 dagen onder de pijnstillers hebben gehouden zonder enige correcte diagnose of cruciaal onderzoek.

Ik vrees dat je helaas van een kale reis gaat terugkomen als je het ziekenhuis wil vervolgen. Ik zou het in jouw plaats ook alleszins proberen, maar we zijn hier helaas niet in de USA. Daar geven dokters al snel hun fout toe en de verzekering regelt daar vlot een uitbetaling van een schadeclaim, toch in de meeste gevallen. In België echter dekken de artsen en de ziekenhuisdirectie elkaar meestal in en vaak is er sprake van een echte doofpotoperatie. Zonder echte bewijzen vrees ik dat je claim in 99 % van de gevallen zal afgewezen worden en in vele gevallen kan het zelfs niet tot eenn proces komen wegens geen 'gegronde redenen', lees het ontbreken van fysieke bewijzen of getuigenverklaringen (verplegend personeel is meestal ook niet in de positie om de machtigere dokter aan te vallen).

Daar zal ik later over beslissen.

Karma,
innige deelneming.
Dit raakt me echt diep.

En zo jong nog...

Innige deelneming.

Iedereen bedankt voor de steunbetuigingen.

dit maakt mij droef... vooral hetgeen je vrouw en jij nu hebben doorgemaakt en jij nu doormaakt blijft heel hard kleven...

Hier in 't perifeer ziekenhuis is het niet veel beter hoor. Als je daar de zaterdag of zondag de spoed binnenkomt zit het afgeladen vol, ook met mensen die heel dringend zouden moeten geholpen worden. Ze maken ook bizarre beslissingen. Zo gingen ze mijn pa, die gewoon een ferme val op z'n knie had gedaan en een enorm gezwollen en pijnlijke knie had, laten voorgaan op iemand die er net z'n duim half had afgezaagd (het hing nog een klein beetje vast). Me dunkt was dat iets dringender. M'n pa heeft er verdomme zelf op moeten wijzen dat ze die moesten laten voorgaan, een duim redden is precies nogal belangrijk voor een jonge mens :/. Of er binnen mensen lagen doodbloeden terwijl ze eens naar z'n knie gingen kijken, weten we natuurlijk niet...
's nachts gaat het daar dan weer altijd supersnel.

Die "spoed" is een nagel aan de doodkist van de organisatie vind ik. Enige tijd terug met mijn ma daarnaar toe geweest ... vijf uren moeten wachten en dat voor een mens van 88 jaar. Het was van meet af aan nochtans duidelijk dat ze zou moeten blijven. Waarom dan niet eerst een kamer voorzien en van daaruit verder werken.
Nu is het natuurlijk niet meer nodig ... zij is vorige maand overleden.

Verdorie Karma, dat is wel onmenselijk veel om te verwerken op korte tijd eh :(. Dikke knuffel... x

Mijn deelneming, Karma.