BUB : wat de denken over de nieuwe regering Di Rupo I ?
 

We waren de lange regeringscrisis die duurt sinds de verkiezingen van 13 juni 2010 en in feite al sinds de verkiezingen van 10 juni 2007 gewoon geraakt. Onder druk van de internationale financiële markten zal de nieuwe zespartijenregering Di Rupo I op maandag 5 december 2011 de eed afleggen. Moeten we daar blij mee zijn? Een beetje ja, maar vooral nee.


1) Het sociaaleconomische: positief en negatief

De vorming van de nieuwe regering Di Rupo I was niet meer dan een door een sterke daling van de Belgische solvabiliteit opgedrongen maartegel, die het gevolg was van de politieke crisis en van de crisis van de euro. Zo bereikte de intrestvoet van de Belgische staatsobligaties op tien jaar een recordhoogte van bijna 6% op 25 november net vóór er een akkoord over de begroting voor 2012 werd gevonden. Deze situatie was onhoudbaar zodat een nieuwe regering moest gevormd worden, wat op zich natuurlijk een goede zaak is voor België. Het feit dat dit moest gebeuren onder druk van de markten is beangstigend en bewijst de onbekwaamheid van de particratie om een akkoord te bereiken over de sociaaleconomische kwesties zonder buitenlandse druk.

De begroting voor 2012 kan nochtans als evenwichtig worden beschouwd. Dat is trouwens logisch aangezien er een compromis moest gevonden worden tussen rechtse en linkse standpunten. In normale omstandigheden – d.w.z. in een unitair België – zou de B.U.B. waarschijnlijk niet anders gehandeld hebben.

Er zijn nochtans twee zaken die vergeten werden: de exorbitante kost van het taalfederalisme en de financiële crisis die door de politieke crisis werd aangewakkerd.

Aan het eerste onderwerp hebben we al ruim aandacht besteed in een vorige tekst: http://www.unionbelge.be/?p=4929. Het tweede onderwerp maakte eveneens het voorwerp uit van een gedeeltelijke commentaar m.b.t. het lot van de Gemeentelijke Holding en het criminele gedrag van zijn politieke bestuurders die heel de particratie vertegenwoordigen: http://www.unionbelge.be/?p=4813. Maar het tweede onderwerp is ruimer omdat de politiek-institutionele crisis die ons land sinds juni 2007 treft de politici heeft belet om de echte problemen van de Belgische maatschappij aan te pakken zoals het stimuleren van de economie, het creëren van werkgelegenheid en de veiligheid. In puur financiële termen is de beste indicator van dit politieke onvermogen de intrestlast die de Belgische staat op de leningen moet dragen. De kost van de politieke crisis werd zo door Echo (24 november 2011) op 1,8 miljard euro geschat eind 2011. Dat is natuurlijk maar een zeer partiële kost die geen rekening houdt met de kost van het federalisme, noch met de kost van de oneindig lange onderhandelingen over de staatshervormingen, die alleen maar nieuwe problemen creëren.

Het feit dat de Belgen de laatste dagen massaal op staatsobligaties hebben ingeschreven is natuurlijk niet de verdienste van de politici, maar van de Belgische burgers die ondanks de manifeste onbekwaamheid van hun politici om het meertalige België te besturen blijven vertrouwen in het land waarvan ze houden.

2) Het communautaire: negatief

De regering Di Rupo was dus een noodzaak om de kredietwaardigheid van België te redden. Maar zal hij de Belgische problemen oplossen? We denken natuurlijk van niet. De staatshervorming die door de partijvoorzitters werd bekokstoofd pakt geen enkele oorzaak van de politiek-communautaire problemen, die, of men het nu wil of niet, de Belgische politiek blijven verrotten, aan. Integendeel, deze hervorming, die we systematisch een staatsafbraak hebben genoemd en een progressieve ontmanteling van de Belgische staat, versterkt de oorzaken van de problemen, namelijk het gebrek aan tweetaligheid (of moet men zeggen meertaligheid?), het nationalisme en het federalisme. Deze slechte hervorming maakt ons staatssysteem nog duurder (nu al 10 miljard euro per jaar), nog inefficiënter (nog meer versnippering van bevoegdheden), nog ingewikkelder (onmogelijk uit te leggen aan de burgers en ronduit onbegrijpelijk), nog ondemocratischer (geen federale kieskring, geen referendum, nog meer regionale politiek), nog discriminerender (de Belgen zijn steeds minder gelijk voor de wet gelet op de onophoudelijke splitsingen) en nog staatsbedreigender (de Nederlandstaligen worden steeds meer tegen de Franstaligen opgezet en omgekeerd).

Uitgenomen enkele gelukkige uitzonderingen, zoals de creatie van de Brabantse metropolitaanse gemeenschap, hopen wij dat niets van deze hervorming zal worden uitgevoerd en vooral niet de quasi-afschaffing van de senaat, die een echt geschenk is aan de Vlaams- en Waals-nationalisten. Op deze duidelijke voorwaarde zal de regering Di Rupo I misschien een nut hebben voor België. In het omgekeerde geval zal hij meer kwaad dan goed doen.

Karl-Heinz Lambertz (PS), de Duitstalige nationalist en particraat, keizer van de Oostkantons, bombarderen tot federale minister omdat hij Duitstalig is, is een slecht teken. Dat bewijst dat de particratie nog altijd niet begrepen heeft dat de federalistische taallogica geen oplossing is voor België. Deze ongelukkige benoeming zou trouwens een nieuwe belediging zijn aan het adres van de moslims, die veel talrijker zijn dan de Duitstaligen (ongeveer 1 miljoen tegen 70.000), maar die geen recht hebben op dezelfde privileges van het federale België: geen parlement, geen regering, geen minister. Als men federalist wil zijn, moet men ophouden met het discrimineren van taal- en religieuze minderheden. Anders moet men maar unitarist worden.




Bron: politics.be