26 december 1943 - einde van de Scharnhorst
 

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-16265665

Het was reeds verschillende keren gebleken in de tweede wereldoorlog,en beide partijen hadden het al aan den lijve ondervonden.Eenzame slagschepen en kruisers,ongeacht hoe modern ze waren,hoe ervaren en gedisciplineerd hun bemanning ook, waren gewoon een vogel voor de kat.en hun militair nut was heel betrekkelijk geworden voor een organisatie die goed was met vliegtuigen en/of duikboten

Kon in de eerste wereldoorlog een dergelijke zwaar schip nog ,zoals een middelleeuwse ridder,wat meppen uitdelen en hopen te ontsnappen aan de rest van een vijandelijk eskader;in WO2,met de fel verbeterde communicatie en verkenningsmogelijkheden was een zeeslag eigenlijk al dagen voor het feitelijke treffen begonnen......met het installeren van het vangnet.Als een zeeslag dan eindelijk begon was het eenzame schip eigenlijk al "gevangen".....De keus was: vecht tot het einde of strijk de vlag.De mentaliteit was uiteraard "vecht tot het einde" :?

14 oorlogsschepen van de Royal Navy,waaronder 2 slagschepen hadden uiteindelijk de Scharnhorst "gevangen",en ze werd geleidelijk maar onafwendbaar gesloopt,terwijl ze zelf amper de kans had meer dan wat "krasjes" te veroorzaken aan de tegenstander....

Dergelijke schepen waren van de ingewikkeldste en duurste oorlogsapparatuur die de mensheid bouwde,en ze bleken eigenlijk niet veel nuttiger te zijn dan als "kanonneerboot" of om een admiraalsvlag te doen wapperen. (zoals de geallieerde slagschepen demonstreerden in de Pacific en de eerste weken na de landingen in Europa)

Had haar zuster, Gneisenau erbij geweest hadden de lucky twins een kans gehad.

Maar ja, uw uitleg klopt als een bus.

was nog bezig te editeren ;-)

Maar met de Gneisenau erbij zou de Royal Navy gewoon de hoofdprijs gehaald hebben en ze alle twee gekelderd in één keer......

Er waren van die kleine Britse vliegdekschepen beschikbaar.....zelfs een oude Swordfish tweedekker kreeg gelijk welke slagkruiser naar de kelder.....

Ze hadden de Bismarck gehandikapt gemaakt en rijp voor de kanonnen,ze hadden de Italiaanse vloot gekraakt,

Het was eenvoudigweg gedaan ......

De Kriegsmarine was eenvoudigweg niet toe aan het concept van een geintegreerde vloot met een duikbootscherm,een destroyerscherm,een vliegdekschip(en bijgevolg een luchtscherm) en zware vuurkracht.....in 1943 was het al veel te laat daarvoor....

Nu moet je dat laatste betreffende de Swordfishes toch wel nuanceren... er is immers heel veel geluk bij te pas geweest. De Bismarck werd immers geraakt door een lucky shot op het roer, waardoor ze inderdaad onbestuurbaar werd, en de Italiaanse vloot te Taranto lag wel slapend voor anker en vormde dus een relatief makkelijk doel.

Wat mij wel het meest verwonderde is dat de Duitsers hun zware eenheden - zeker in het Noorden - op zo een amateuristische en individuele wijze inzetten. Tirpitz, Scharnhorst, Gneisenau, Scheer, Lutzow, Hipper en Prinz Eugen werden allen zonder veel coordinatie ingezet.

is er geen spreekwoord dat zegt "het geluk moet je zoeken?"....dat was wat de Fleet Air Arm,met hun vliegende naaimachines, voor mekaar kregen ;-)

Inderdaad,de Kriegsmarine kon gedurende WOII eigenlijk nooit een correcte kombinatie van middelen en strategie vinden......eigenlijk net als hun Italiaanse collega's(en de Italiaanse vloot was ook geen klein bier!)

Ik geloof dat het spreekwoord als volgt gaat "Fortes fortuna adiuvat", oftwel in het Engels Fortune favors the bold. Of bedoel je de wapenspreuk van de SAS: "Who dares wins"?

Het grootste probleem van de Italianen was de politieke onwil om hun vloot te riskeren nadat ze in een aantal vroege zeeslagen er bekaaid van afkwamen. Na Matapan verbeterde dit zeker niet.