Tijd genoeg gehad om koffie te drinken.
 

Een oud begrafenisritueel dreigt te worden afgeschaft.

Ik vermoed dat het bij hele oude mensen die dikwijls al jaren eenzaam in het bejaardentehuis zitten, nog wel eens meer zal voorkomen.



Wie zou er nog op de koffie kunnen worden uitgenodigd? Buiten de intimi die het overledene hebben ter aarde besteld?

http://www.vandaag.be/bizar/86840_ni...oeg-gehad.html

Een kaartje met dezelfde tekst stond enkele weken geleden ook al in de krant. Een vorm van plagiaat ?

volgens de krant was het geen plagiaat, maar haalde de overledene daar haar inspiratie.

Het raadsel is opgelost. My work here is done.

Als je zoiets meent zet je toch geen annonce in de krant ?

Voor mij moeten de koffietafels blijven! Het zijn enige gelegenheden om bij te praten met familieleden die men anders nooit ziet. Met het ouder worden geraken families steeds meer verspreid, kinderen en kleinkinderen zorgen dat men minder tijd heeft voor tantes, ooms, nichten, kozijns ...
En dan komen we allemaal nog eens samen op de begrafenis van tante Louise of van nonkel Jef ... als de persoon in kwestie op eerder hoge leeftijd overleden is, dan zijn die koffietafels zelfs heel gezellig en wordt er soms ook wat afgelachen. Ik ben niet verlegen om dat te zeggen. In vele gevallen is iedereen het er over eens dat het voor de overledene geen ramp was dat hij/zij stierf, hij/zij had een rijk, gevuld leven waarover we dan nog eens gezellige verhaaltjes kunnen vertellen die na de begrafenisdag stilaan in de vergetelheid zullen geraken.
Nu moet ik wel zeggen dat in mijn familie (tot hiertoe) geen familielid in de steek werd gelaten. Verschillenden zijn geëindigd in een bejaardenhuis maar allen kregen heel dikwijls bezoek en echt niet alleen van de eigen kinderen!
Dus geen schuldgevoel wat dat betreft.
Koffietafels moeten blijven: familieleden weer ontmoeten en bijpraten, nieuwe aangetrouwden leren kennen, verhalen vertellen die dreigen verloren te gaan.
Het is een fijne traditie.
(En raar maar waar, ik vind die pistoleekes op een begrafenis altijd lekkerder dan thuis ;-) )

In onze familie zagen we elkaar vooral op feesten in het rusthuis (en ervoor bij m'n grootouders thuis): verjaardagen, nieuwjaar, pasen,... 't is een beetje stom dat er eerst iemand moet doodgaan voor ge elkaar ziet eh. Als ge geen goesting hebt om te gaan nieuwjaren in 't rusthuis moet ge ook niet afkomen naar de koffietafel.

MOD: knippen aub


Ontmenselijking in terminis. :-(


Een rasechte PIL-syndroom verwoording.

Wat zegt ge dan trouwens op 't einde van zo'n koffietafel? Tot de volgende koffietafel, hopelijk duurt dat niet te lang meer?

Over het verdwijnen van de koffietafel wordt gemord, maar niet over de andere begrafenisrituelen die verdwenen zijn? Hmm...

lol :)

Van iemand die zulk een kanjer van een taalfout schrijft in een overlijdensbericht, kan je niet anders verwachten dan dat ie de koffietafel afschaft.
Als je al bespaart op de taal, zal je ook wel besparen op de uitgaven van een begrafenis en al wat er bij hoort.
:roll:

Meer nog: iemand die zo'n taalblunders schrijft, heeft helemaal geen recht op bezoek. Ik denk dat we degene die dat geschreven heeft, beter meteen in de vergeetput gooien. En smijt er misschien een paar hongerige ratten bij!

Als de familie niet vlak bij elkaar woont en verschillende ooms en tantes in verschillende rusthuizen verblijven dan is dat echt niet zo evident.
Voorbeeldje, als ik tante Louise 2 keer in het jaar ging bezoeken en de dochter van nonkel Jef doet hetzelfde en de zoon van tante Yvonneke ook enzovoort, dan heeft tante Louise veel bezoek (wij waren oorspronkelijk met 28 nichten en kozijns, maar daar zijn er ook al een aantal van dood of op de sukkel) want dan kan zij gemakkelijk 40 keer op het jaar één van haar neven en nichten zien. Dat zijn veel lange zondagen die door een bezoekje opgevrolijkt worden!
Reken daarbij het bezoek van haar eigen kinderen, dan heeft tante Louiske veel meer bezoek gehad dan ik die nog in "het echte leven" sta, alleen in mijn appartementje. Maar ik weet dat mijn nichten en kozijns ook bij haar komen, maar zie ze natuurlijk niet, of door een stom toeval als er dan toch iemand op dezelfde dag als ik op bezoek gaat.
Dus is de koffietafel van tante Louiske (RIP) de gelegenheid om eindelijk onder elkaar bij te praten.
Mijn grootouders zijn al lang dood, de laatst gestorvene dat was in 1964 als ik me niet vergis en die zijn allemaal thuis gestorven. Want vroeger gingen mensen heel zelden naar een rusthuis.

Ik wens verast te worden, en al wie er naar dat gebeuren komt, moeten daarna samen een feestje bouwen, waar eens goed gedronken en gegeten word. Een BBQ bvb met lekker zwijnenvlees en veel bier. Wilde muziek, en eventueel sexuele uitspattingen mogen ook, als er tussen de feestneuzen mensen met genoeg jeugd & energie zitten.

Dit lijkt me een beslissing die enkel de overledene en zijn/haar intimi aangaat. Ik weet niet of buitenstaanders zich ermee dienen te moeien...

ik heb zo'n stuk of twaalf nichten en kozijns die ik amper nog bij naam ken. Bij elke begrafenis wordt er gezegd: "allez tot de volgende (begrafenis)...."
Als ik het kan vermijden, dan liever niet.

Wat is er nu op tegen dat het mens geen koffietafel wou?

Dat is toch geen verplichting?

Wat nou: verdwijnen van traditie? Er verdwijnt toch niets?

het zegt wel veel over hoe we met onze ouderen omgaan. dat kan in 1 woord omschreven worden: respectloos.

nog zo'n voorbeeld: http://www.nieuwsblad.be/article/det...leid=GK73KAE3J
misschien moeten we daar eens dringend over nadenken?

Eigenlijk eindigen die koffietafels altijd een beetje hetzelfde, altijd wordt er met hartelijke kussen en geknuffel afscheid genomen en is iedereen het erover eens dat we dringend eens bij elkaar moeten komen en dan eens niet op een begrafenis.
Maar ja, we zijn met zoveel, praktisch is het heel moeilijk te regelen. De nonkels en tantes zijn bijna allemaal overleden nu, en Pietje de Dood valt onze generatie nu aan zodat de laatste bijeenkomst weer een begrafenis was maar dan voor mijn lieve oudste nicht die ik altijd zo gaarne zag, ik heb er nog spijt van dat ze dood is hoewel ook haar koffietafel een gezellige bedoening was.
Maar toch zeiden we ook na deze koffietafel weer allemaal, nu moeten we toch echt eens bijeenkomen maar dan zonder dat het voor een begrafenis is.
Ja, en daar hoorde ik weer dat A. een hersenbloeding heeft gekregen.
Ja, het wordt steeds moeilijker.
Dat is nu eenmaal het leven.
Ik weet in ieder geval heel zeker dat iedereen in mijn familie het helemaal niet erg vindt dat er op zijn/haar begrafenis ook plezier is. Ik heb mijn kinderen al gezegd dat als het mijn beurt, ze zoveel mogelijk volk moeten uitnodigen ook al kennen ze zelf die verre familie niet meer persoonlijk, en dat iedereen het gezellig moet maken bij elkaar. De prijs van die koffietafel zit trouwens begrepen in mijn crematieverzekering.
Als jonge mensen sterven, is dat altijd droevig. Dat heb ik ook te dikwijls moeten meemaken. Vergelijk dat niet met het overlijden van een oude, levensmoede mens die blij is als hij/zij nog eens één keer in het centrum van belangstelling staat op de dag van zijn begrafenis en die dan (voor zover we het zelf nog weten na onze dood) heel blij zal zijn dat er met een lach over hem/haar gesproken wordt.