| De schoofzak |
20 januari 2012 11:00 |
Brussels surrealisme: 4,7 mio € om te beletten Vlaamse school in Beursgebouw
Het beursgebouw in Brussel staat al een paar jaar gewoonweg leeg.
De Vlerick-boys zouden graag een derde campus oprichten, en wilden graag daarvoor het beursgebouw huren.
Dat leek mogelijk: de eigenaar, stad Brussel, had het gebouw in erfpacht gegeven aan Euronext, en die laatste kon het dus verhuren.
Maar les Bruxellois huiverden: een Vlaamse school in een Brussels monument: ah non !
Dus kocht Brussel-stad de erfpacht af van Euronext, voor het sommetje van 4,7 mio €.
Om het vervolgens .... leeg te laten staan.
link: http://www.standaard.be/krant/tekst/...cleid=1Q3L4O79
titel: Brussels surrealisme
De paradox van Parys
Mocht de link niet (meer) marcheren:
Citaat:
Vorige week zaten de vier minister-presidenten die dit land rijk is vredig naast elkaar in de studio van Reyers Laat. Het was een primeur en haast aandoenlijk om zien hoe elk van hen zijn best deed om de indruk te wekken dat ze een bende vrienden en geen politieke tegenstrevers waren. In dat perfecte plaatje kwam al snel een barstje. En niet waar wij Vlamingen zoiets het meest verwachten. Want er bleek een haar in de boter tussen de Waalse PS-minister Marcourt en zijn partijgenoten in Brussel.
Marcourt, die uit Luik afkomstig is, vond dat de 'Fédération Wallonie Bruxelles' moest opgeblazen worden. Dat is een samenwerking tussen beide entiteiten die nog maar vorig jaar boven de doopvont werd gehouden en eigenlijk de Franstalige gemeenschap in Brussel is. De vroegere kabinetschef van Laurette Onkelinx vindt dat de Walen hun eigen lot in handen moeten nemen en de band met de hoofdstad doorknippen.
Dat kwam hem op een onmiddellijke reactie van zijn PS-partijgenoot Philippe Moureaux, een Brusselaar, te staan. Die zei doodleuk dat 'als de Walen niet meer van Brussel willen weten, dan moeten we misschien de steun van Vlaanderen zoeken. Dat is zeker het overwegen waard.' Er leek dus eindelijk iets moois te bloeien tussen Vlaanderen en zijn hoofdstad.
Maar als de vos de passie preekt, boer, let op uw ganzen. Want de realiteit van het partnership tussen Vlaanderen en onze hoofdstad is lichtjes anders dan uit de verklaringen blijkt.
Toevallig deed iemand die het kan weten me vorige week het verhaal van de plannen van de Vlaamse Vlerick-school in Brussel uit de doeken. Die school, waar ik ook nog mijn broek heb versleten, wilde een derde campus openen in het oude beursgebouw in Brussel en daar een Center for Financial Services onderbrengen. Klinkt logisch, zeker als je weet dat het Brusselse beursgebouw op de Anspachlaan al jaren zo goed als leeg staat en in al die tijd niemand met een valabele invulling voor het statige gebouw op de proppen is gekomen. Leopold II huldigde het in 1873 in, in 1996 verdwenen de handelaars van de parketvloer en sindsdien is het er erg stil.
Het gebouw is eigendom van de stad Brussel. Die gaf Euronext een erfpacht en die laatste sloot een overeenkomst met de Vlerick-school. Alles dus dik in orde, tot Brussel daar lucht van kreeg. Een Vlaamse school in een Brussels monument? Inacceptable. En het mocht wat kosten om de onaanvaardbare Vlaamse presentie te dwarsbomen. De stad Brussel, die er blijkbaar warmpjes in zit, betaalde 4,7 miljoen euro om de erfpacht met Euronext te verbreken. Dat is ongeveer evenveel als de stad vorig jaar in netheid investeerde.
Tot op heden staat de Brusselse beurs leeg, maar dat is een klein euvel in vergelijking met het groter kwaad dat hiermee vermeden werd. Een leeg gebouw en een paar miljoen aan kostprijs zijn klein bier tegenover een Vlaamse school in een Brussels monument. Als het niet zo triestig was, zou het grappig zijn.
Want Brussel is onze economische hoofdstad. We produceren er een vijfde van onze producten en diensten. 230.000 Vlamingen werken er dagelijks en toch wonen er maar bitter weinig van ons daar. Niet echt vreemd als je weet hoe je eigen stad zich gedraagt tegen je taalgroep.
Oh, dit is net binnen uit onze hoofdstad. De geplande toptentoonstelling in Brussel van surrealisten als Dali, Magritte en Miro, die met veel bombarie werd aangekondigd voor dit voorjaar, wordt afgelast. Er waren te weinig werken. Daar is maar één woord voor.
|
|
