Kan de Koning weigeren om federale ministers te benoemen?
 

Ik ben momenteel bezig met het schrijven van een paper over het Belgisch Staatsrecht. Artikel 96 GW bepaalt dat het 'benoemen en ontslaan van de federale regering tot de bevoegdheid van de Koning behoort'.

Mijn vraag is nu: Is de Koning steeds verplicht om over te gaan tot de benoeming van federale ministers? Is hiervoor enige (grond)wettelijke basis? Wanneer kan de Koning dit weigeren?

Zou iemand mij hiermee kunnen helpen aub?
Bedankt alvast!

Je moet eens kijken in welk art staat dat de koning steeds onder de verantwoordelijkheid van een minister handelt. Voeg dat bij art 96 .Dan pas wordt GW-recht leuk :lol:

Jazeker kan dit. Boudewijn deed dit bijvoorbeeld bij Frans Baert.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Frans_Baert

Een ander voorbeeld van Koninklijke bemoeienis betreft uiteraard weer Boudewijn, die weigerde de benoeming van Irène Petry in 1973 te ondertekenen vooraleer zij getrouwd was.

Misschien je vraag aan de PS stellen.

Tja, dat is een typisch geval van een kip-en-ei probleem.

Theoretisch is de koning, en de koning alleen verantwoordelijk voor het benoemen en ontslaan van de ministers. Daar kan hij zich niet verschuilen achter het feit dat alle daden van de koning door een minister moeten gedekt zijn. Het zou immers kunnen dat alle ministers ontslagen zijn of ontslag hebben genomen.
Dus zou de koning in principe bijvoorbeeld een zakenkabinet op de been kunnen brengen. Er is maar één drempel: het federale parlement moet wel zijn vertrouwen geven aan de nieuwe regering. Als ze dat niet doet, kan het Parlement zelf een eerste minister voorstellen en die moet de Koning dan wel benoemen. Dat is het tweede deel van art. 96 van de grondwet.
De finaliteit is dus dat het een parlementaire meerderheid is die op zijn minst de eerste minister bepaalt, en in de praktijk ook de rest van de ministers en staatssecretarissen. Nochtans is in het verleden wel vaker iemand door het koninklijk hof geweigerd geweest, wegens te Vlaamsgezind bijvoorbeeld.

De "wetmatigheid" van het veto van koning Boudewijn tegen Irène en Frans is betwistbaar ; men heeft toen echter geen moeite gedaan om deze veto's te "lgalizeren" zoals bij de abortuswet. Overigens in 1977 was Boudewijn I nog niet "bekeerd" tot het federalisme en nog zeer katholiek fundamentalistisch (wat voor een koning in wezen een probleem is).

Zonder bekrachtiging door het parlement is een door de koning benoemde minister machteloos. Zonder de steun van een door het parlement bekrachtigde minister is de koning eveneens machteloos...Zijn veto's zijn in feite zonder rechtsgrond.

Albert II is toch een pak minder een bemoeial dan zijn broer Boudewijn. Het probleem is dat een koning die zich met alles bemoeit, een probleem vormt voor de democratie, maar dat een koning die zich helemaal niet meer roert, totaal overbodig is.

Dus eigenlijk kan de Koning de benoeming van federale ministers weigeren omdat hij overeenkomstig artikel 88 GW onbekwaam is om te handelen. Maar uitzondering hierop artikel 96 GW indien er een constructieve motie van wantrouwen wordt uitgesproken tegen de regering of een constructieve motie van vertrouwen wordt afgewezen. In die omstandigeden is de Koning verplicht om over te gaan tot benoeming.

De weigering van de benoeming van Irène en Frans worden echter niet voldoende bevestigd volgens het internet en zijn eigenlijk hoofdzakelijk 'geruchten'.
?!

Je gaat geen enkel rechtsgeldig document vinden dat de benoeming geweigerd werd, vermits deze weigering de facto informeel gebeurt.

Veel mensen weten niet dat het koningshuis nog betrekkelijk veel macht heeft (zeker voor een instelling waarin de burger geen enkele inspraak heeft). U bent historicus? Naar mijn ervaringen weten zelfs politicologen daar bitter weinig van.

Indien het informeel gebeurde, dan diende de politiek toch niet in te stemmen met de beslissing van de koning?
Is dat dan eerder geen teken dat het politieke draagvlak voor Baert onvoldoende groot was?

De uitleg op wikipedia over de ganse zaak is trouwens nogal inconsistent. Dit artikel staat nogal haaks op uw uitleg:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Boudewi...itieke_invloed

De Koning benoemt en ontslaat zijn ministers volgens art. 96, eerste lid van de Grondwet en de staatssecretarissen (art. 104 Belg. GW). In theorie heeft hij dus de volledige vrijheid van handelen, op voorwaarde dat er een minister verantwoordelijk is voor zijn handelen (art. 106 Belg. GW).

In de praktijk hangt de mate van persoonlijke invloed in deze benoemingen en ontslagen natuurlijk in grote mate af van de persoon de Koning. Maar ook als het in de praktijk de partijbureaus zijn die de facto de ministers aanduiden, dan nog is het de Koning die de formele daad moet stellen.

Niet helemaal juist.

De bevolking kiest zijn volksvertegenwoordigers, de koning kiest zijn regering.

Eens de koning een regering heeft gekozen, vaak laat hij de samenstelling ervan over aan een formateur, moet hij deze voordraag aan de kamer en senaat voor aanvaarding van de regering door het volk.
Het overlaten van de samenstelling van een regering word overgelaten aan een formateur om te zorgen dat de kamer en senaat de voorgestelde regering niet afwijst.

Bij het aanstellen van een federale regering is de koning dus niet gedekt door een minister, de gespreken voor de keuze bepaling zijn trouwens geheim en mogen zelfs niet gevolgd worden door derde.
De koning kan dus zonder problemen een persoon als minister weigeren, hij kan zelf een partij in een regeringsmeerderheid weigeren, zelfs al heeft die partij een volledige meerderheid in kamer en senaat.


De koning had de voorbije politieke crisis dus ook kunnen oplossen door zelf een regering te formateren en voor te dragen aan kamer en senaat.
Een minister moet immers enkel gekozen worden door de koning of zijn aangestelde en door kamer en senaat aanvaard worden.

Het is de enige daad binnen de politiek waarbij de koning volledig onafhankelijk en zonder indekking van derde kan en mag handelen.
Hij heeft echter wel de goedkeuring van kamer en senaat nodig om een minister te mogen beëdigen.
Bij het aanstellen van een minister is de koning dus niet gedekt door een minister, maar door kamer en senaat.

Bij een weigering van een persoon als minister is de koning niet gedekt door derde, dit is ook niet nodig, daar de weigering in het geheim gebeurd en NOOIT openbaar mag gemaakt worden.

8O

dat wist ik niet.

Het is normaal dat de bevolking daar niet van op de hoogte is, de weigering moest volgens de wet binnen de muren van het paleis zijn gebleven.

Je zal er ook NOOIT enige officele documenten over vinden, daar de koning zijn keuzes van ministers enkel mondeling door geeft aan zijn formateur.

Albert II zo niet, maar Boudewijn stond bekend om zijn inmengingen in de regeringsvormingen. Trouwens ook om zijn inmengingen een het opstellen van wetten en besluiten.

Het tweede deel van Art. 96 legt daar nochtans een zware beperking aan op. Eigenlijk kan het parlement de Koning wandelen sturen met zijn regering.
Het hangt vooral af van de hoeveelheid macht die de politieke angsthazen zelf toekennen aan de Koning. Walen trekken zich daar geen ballen van aan, Vlamingen uit de klassieke machtspartijen beven en bibberen als de Koning zich roert.

Kamer en senaat kunnen inderdaad een voorgestelde regering of minister wandelen sturen.
De reden waarom de koning de regering laat samenstellen door een formateur uit de politiek en dat men net een meerderheid werkt binnen de politiek.

De Walen zijn tijdens de formatie anders ook heel braaf als de koning zich roert.
Je moet de bestuurlijke macht van de koning niet onderschatten.

Op welke artikels baseer je jezelf om te stellen dat de Koning zijn regering kiest ?

Je kennis omtrent de grondwet die je denkt te hebben is gewoon het gevolg van indoctrinatie. Je kan best de grondwet zelf er eens op nalezen. Niets verbiedt politieke partijen om zelf een formateur aan te stellen zonder de bemiddeling van de Koning.