BUB : Plan W gedoemd te mislukken
 

Een artikel dat op 28 juli 2011 in Lal Libre Belgique verscheen beschrijft goed de verschillen tussen de “Waalse” provincies:

Op 24 januari 2012 maakte de “Waalse” minister en berucht wallingant, Jean-Claude Marcourt (PS), zijn plannen voor een versterkt “Waals” gewest bekend dat steeds losser zou komen te staan van de “Waals-Brusselse gemeenschap”, ook wel “Franse” (sic) gemeenschap genoemd. We wisten al dat het in het federale België niet aan nutteloze instellingen ontbrak, maar hier bereiken de absurditeit en de verspilling toch wel hun hoogtepunt.

Als Luikenaar zou Marcourt nochtans beter moeten weten. Zijn provincie hinkt achter op vlak van de buitenlandse investeringen in vergelijking met Henegouwen. “Waals”-Brabant zou beter opnieuw aansluiten bij Brussel en “Vlaams” Brabant om gezamenlijk voordeel te halen uit de economische aantrekkingskracht van de hoofdstad en de nationale luchthaven. Bovendien is de economische toestand in de provincie Namen en Luxemburg zeer verschillend van die in de drie andere “Waalse” provincies. In de eerste twee is de economische activiteit vooral geconcentreerd op het toerisme (Ardennen, Maas, Gaume) en de bosontginning in het kader van kleine en middelgrote ondernemingen terwijl in de drie andere de hoofdactiviteit industrieel (staal en petrochemische bedrijven in de provincies Luik en Henegouwen) en technologisch is (“Waals”-Brabant en meerbepaald Louvain-la-Neuve) en gedomineerd wordt door grote ondernemingen zoals Arcelor-Mittal (Luik en Charleroi) en Glaxo Smith Kline (Waver).

De conclusie hiervan is dat er minstens zoveel interprovinciale verschillen zijn als interregionale, wat de nutteloosheid van de gewesten aantoont.

Als men rekening houdt met de beperkte afmetingen van ons land dat evenveel inwoners als de stad Sao Paulo in Brazilië telt (11 miljoen), nauwelijks 3 miljoen meer dan Londen-Stad of één miljoen minder dan de metropool van Parijs komt men al gauw tot de vaststelling dat het Belgisch federalisme een absurd systeem is dat het Belgisch staatshuishouden alleen maar excessief zwaar belast (10 miljard euro per jaar) en het beheer van ons land alleen maar moeilijker maakt. Dat is niet vol te houden en niet aanvaardbaar. Het plan “W” van Marcourt is dan ook een maat voor niets en gedoemd om te mislukken.






Bron: politics.be