Ik neem aan dat iedereen vertrouwd is met het Angelsaksische model?

Indien niet, het is gewoon dat het politieke spel voornamelijk door 2 politieke partijen wordt gespeeld. In Amerika is er bv. slechts 1 senator van de 100 geen Republikein of Democraat, of 1 op 435 volksvertegenwoordigers. Ook in het UK is het vooral tussen Labour en Conservatives dat de strijd gaat. Je zou ook kunnen stellen dat het ook geldt in Duitsland (SPD-CDU). Dit gaat dus over een hypergepolariseerd politiek model. Een belangrijk nadeel is dus politieke verschraling.

Maar deze modellen hebben een belangrijk kenmerk: ze vormen een mooie polarisatie in de zin rechts-links.

Zo'n model in België zou in Wallonië de linkse partij aan de macht brengen, laat ze ons PS noemen ;-) In Vlaanderen zou dat een rechtse partij aan de macht brengen.

Er zijn tendenzen -zij het uitermate vage- dat zulke polarisatie inderdaad aan het gebeuren is.
:arrow: Stevaert waagt het al te spreken van een conservatief en een progressief kamp.
:arrow: PS wint weer maar eens in Wallonië, en haalt 37%, ongeveer evenveel als Schröder in Duitsland (38,5%)
:arrow: Vlaams Blok zit aan de 24%. Op zich niet denderend, maar zorgt er wel voor dat er een anti-Blok blok gevormd wordt (met een beetje hulp van Groen!) van de drie traditionele partijen, wat ook polarisatie is.

Een sterke links-rechts tegenstelling die niet versnipperd is over verschillende partijen en dus niet uitwisselbaar is, leidt tot een onmogelijkheid om op federaal niveau een regering te vormen, tenzij de linksen en de rechtsen tegelijk in de oppositie zitten, maar dan aan de andere kant van de taalgrens. Dit is geen stabiele situatie, en zou mee een Fluwelen Scheiding zoals in Tsjechoslowakije in de hand werken.

Nu, we spreken hier wel van een zeer hypothetische mogelijkheid, maar zou het streven naar een tweepartijencoalitie (als dat nota bene al mogelijk is) geen uitstekende katalysator zijn voor de onafhankelijkheid? Maakt u eens mee het gedachtenexperiment?

Je moet opletten wat je zegt.

In Engeland staat dat bipolaire model onder sterke druk.

Zo zijn er nog steeds de liberale democraten, de nationalisten in Schotland en Wales. Daarnaast zijn er nog de UKIP, de groenen en de BNP.

En dat ondanks het electoraal systeem.

Het is moeilijk om dat zomaar over te planten naar Vlaanderen, want wij hebben een andere traditie (sinds de opkomst van de socialisten).

Het is ook onduidelijk wat het ACW in zo'n constellatie zou doen.

Het zorgt in elk geval voor een 'completer' beleid.
Maar ik weet niet genoeg erover om dieper op de voor- en nadelen in te kunnen gaan.

Big brother is watching us?

Dat klopt ja, so?

True, maar je moet die cijfers wel durven kwantificeren. En dan is het duidelijk: de strijd gaat nog altijd tussen de Whigs en de Tories. Labour: 407, Conservatives: 163, Liberal democrats: 54 (dat is zo'n 8% van de zetels maar!!!),... BNP heeft zelfs geen zetel.

Natuurlijk staan die systemen onder druk, want het zijn de facto systemen, geen opgedrongen systemen. Iedere groep kan een partij oprichten, en ook in Amerika heb je de Green Party, de Libertarian Party, de Reform Party,... De twee spelers blijven daar de Republikeinen en de Democraten.

Dat is juist de discussie die ik zou willen opstarten, maar dat schijnt niet zo goed te lukken. Hoe zou dat zijn moesten we zo'n systeem hebben in Vlaanderen/België? Welke effecten zou dat hebben en hoe zou dat zijn voor de Vlaamse secessie.

Dit is een speculatie topic. Te meer omdat wat je zegt correct is: wij hebben nu eenmaal een andere traditie dan Engeland. Dat is dus correct van u, bravo daarvoor, maar daar gaat het hier niet over. Ik zou graag hebben dat iedereen eens na denkt over hoe dat hier zou zijn, wat hij/zij denkt dat de voor- en nadelen zijn,...

Eens die discussie gevoerd is -en ze positief blijkt uit te vallen- kunnen we nadenken over hoe die traditie te veranderen...