Politics.be - BUB : vele overlopers

VELE OVERLOPERS VAN VB NAAR N-VAMen kon er eind februari 2012 niet meer naast kijken. N-VA en Vlaams Belang zijn communicerende vaten. Bij de B.U.B. wist men dit al lang, maar blijkbaar spreken de media er nog met schroom over. De waarheid heeft nochtans haar rechten: er is geen wezenlijk verschil tussen het racisme van het Vlaams Belang en dat van de N-VA. Volgens De Standaard (24 februari 2012) wordt de N-VA toch geen Spaanse herberg. Dat is juist: je moet een verdomd goede “Walenhater” zijn om erin te komen ! En de rest van de particratie gaat ook niet vrijuit: alle taalgesplitste partijen onderhouden het taalapartheidsysteem.

Freya Vandenbossche, “Vlaams” “minister” van de taalgsplitste partij SP.a, kwam half februari 2012 met het “nieuws” aandraven dat een twintigtal ex-Vlaams Belangers hun electoraal heil gezocht hadden bij de N-VA. Bart De Wever, voorzitter van de N-VA vond dit “niet veel”. Maar zoals Peter De Roover, politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging, in De Standaard van 24 februari 2012 opmerkte: “Tien, twintig of dertig overlopers van het Vlaams Belang? Het aantal doet er niet toe.”

Inderdaad, het simpele feit dat de N-VA VB-mandatarissen aantrekt zegt al voldoende over het extreem-racistische karakter van de Vlaams-nationalistische partij. Er is wel een detailverschil: bij het VB is het racisme vooral gericht tegen de vreemdelingen en in het bijzonder de moslims; bij de N-VA zijn de zogenaamde “Walen”, onze eigen Franstalige landgenoten dus, de enige “officiële” zondebok. Om dit racisme te verbergen pakt de N-VA graag uit met parlementairen van allochtone afkomst, zoals Zuhal Demir of Nadia Sminate. Die moeten dan “aantonen” dat de N-VA een “tolerante” partij zou zijn.

Ondanks het subtiele verschil tussen het VB en de N-VA blijft het racisme even intens. Deze laatste vorm van racisme is geen etnisch of religieus racisme, maar taalracisme. Daar gaat bij de N-VA alle aandacht naartoe. Het anti-Belgische taalapartheidsregime moet volgens deze partij tot haar uiterste consequenties worden doorgevoerd: een totale scheiding van zogenaamde “Vlaamse” en “Waalse” burgers.

Filip Dewinter van het Vlaams Belang vatte het anti-Belgische racisme goed samen: “de N-VA en Vlaams Belang hebben gemeenschappelijke vijanden: België en de PS.” Ook nazi-collaborateur Staf Declerck zei bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1940 dat niet nazi-Duitsland, maar België de vijand was. Later werden heel wat nazi-collaborateurs en hun familieleden lid van de Volksunie, die na de Tweede Wereldoorlog dankzij een heel lauwe “repressie” welig kon tieren en later zelfs met Belgisch belastinggeld werd ondersteund !

De N-VA verdedigt zich door te stellen dat haar criteria om tot de partij toe te treden zeer strikt zijn. Ja, maar strikt op welk vlak? In de flamingantische krant De Standaard van 25 februari kon de aandachtige lezer zowaar een staaltje van de motivatie van de “geslaagde” overlopers meepikken. Over de selectiecriteria werd uiteraard niets gezegd. Dat ligt te gevoelig want daarover beslist alleen de top van de N-VA. Maar de redenen van de overstap waren veelzeggend: ruzie met de partijtop over de persoonlijke behandeling van het overleden partijlid Marie-Rose Morel, het vertrouwen dat een VB’er mocht genieten van de zeer radicale N-VA-bestuurder Mark Demesmaeker, de ambitie om te besturen en niet meer door het ‘cordon sanitaire’ aan de zijlijn te staan en last but not least het terugzien van “fijne collega’s” zoals de extreem-racistische overloper Karim Van Overmeire… Alleen Voorposters mogen er blijkbaar niet in. De even radicale NSV’ers bleken dan weer geen probleem te zijn… Waarschijnlijk is het belangrijkste selectiecriterium de “voldoende” haat tegenover de Franstalige Belgen, die niet bij alle VB-mandatarissen even sterk aanwezig is.

Maar de andere traditionele partijen gaan ook niet vrijuit. Ten eerste is er de nog steeds bestaande samenwerking tussen de N-VA en de CD&V, nu op lokaal niveau. Vele CD&V’ers hebben trouwens de N-VA vervoegd en vereenzelvigen zich zo met ex-Vlaams Blokkers. Maar het kartel CD&V-N-VA zorgt ook voor externe contacten die het Vlaams-nationalisme tot in het hart van de particratie voeren. Toen TAK-leden begin februari 2012 een samenkomst van de CD&V over BHV verstoorden, merkte voorzitter Wouter Beke op dat hij het goed voor heeft met het zogenaamde “Vlaanderen”. Niet met België uiteraard. Die benaming werd bij de zogenaamde “christen-democraten” (sic) al lang geschrapt.

Ook de andere traditionele Nederlandstalige partijen SP.a, OPEN VLD en Groen werden door het Vlaams-nationaal virus gebeten, al zullen ze officieel het tegendeel beweren. Men mag immers niet vergeten dat heel wat mandatarissen van deze partijen wortels hebben in de ter ziele gegane Vlaams-nationalistische Volksunie, die voor de N-VA en het VB als inspiratie- en rekruteringsbron heeft gediend. Zo stapte Van Quickenborne (nu federaal minister !) en gewezen kamerlid Vankrunkelsven over van de Volksunie naar de VLD. Bart Staes stapte van de Volksunie over naar Groen! Vroegere leden van de Volksunie stichtten na de verdwijning van hun partij in 2001 de partij Spirit, later “VlaamsProgressieven”: Bert Anciaux, Geert Lambert, Els Van Weert… Na de verdwijning van dit partijtje in 2009 zwermden de leden ervan uit naar Groen en SP.a wat deze laatste partijen nog een stuk Vlaams-nationalistischer maakte. Freya Vandenbosche (SP.a), die de polemiek over de overlopers van VB naar N-VA in gang zetten, gaf dit trouwens ook toe: door de overlopers uit de Volksunie is haar partij “veel Vlaamser” (lees: nationalistischer) geworden.

Overigens is het bestaan van op etnische basis gesplitste partijen op zich al een ontegensprekelijke manifestatie van het taalnationalisme. Bijgevolg zijn alle taalgesplitste partijen, dus ook de Franstalige, schuldig aan de huidige toestand. Taalnationalisme in een bi-cultureel land moet verboden worden. Dat is zoals een anti-Joodse partij in Warschau oprichten of zoals een kerncentrale bouwen in een aardbevingsgebied. Maar nee, hier mag dat en wordt het nog aangemoedigd door de politiek en de media ook. De gevolgen van zulk nationalisme in een grensland kunnen catastrofaal zijn zoals de geschiedenis heeft aangetoond.

Als een met belastinggeld gefinancierde organisatie, die een nationale roeping heeft (zoals de overkoepelende Orde van Advocaten of de “nationale” Orde van architecten of nog een politieke partij die aan nationale of federale verkiezingen wil meedoen) niet minstens tweetalig Nederlands-Frans is en niet nationaal georganiseerd is, mag ze niet door de overheid erkend worden. Dat is de rechtvaardige prijs die een meertalige maatschappij voor de openbare orde moet betalen. Onze kinderen zullen er ons dankbaar voor zijn.

Bron: politics.be