Politics.be - Hasselt: Claes getuigt op facebook over autistisch zoontje

Burgemeester Claes heeft blijkbaar dus een zoon van 16, die autistisch is.

Niets dan respect vanwege de Schoof, voor mensen die met zoiets geconfronteerd worden in hun leven.

Nu is Claes niet zomaar iemand die onervaren is in het politieke leven.
Als zij nu, op dit ogenblik, op haar eigen facebookpagina, begint over haar privé leven,
dan zal zij wel weten dat sommigen zullen afvragen:

is de timing niet wat doorzichtig, nu de campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen opgestart worden ?

http://www.standaard.be/artikel/deta...MF20120402_184

Na een paar dagen werkt links vaak niet meer dus, wat tekst:

Citaat:

2 april werd in 2007 door de Verenigde Naties uitgeroepen tot Wereld Autisme Dag. Verschillende organisaties willen de mensen op deze dag bewust maken van de vele kanten van autisme. De Hasseltse burgemeester Hilde Claes getuigt op Facebook over haar autistische zoon Artuur.

De getuigenis begint met de beschrijving van Claes die 12 jaar geleden met haar toen 4-jarige zoontje op een Hasselts terras zat.

Zoals gewoonlijk zat hij ogenschijnlijk wat voor zich uit te staren. Zijn blik leek vastgehaakt in een stenen muur aan de overzijde van de Grote Markt. Ik hield hem stiekem in de gaten en had er alles voor over om maar even in dat kleine hoofdje te kunnen kijken. Naast me zat een jong koppeltje met een babytje, niet ouder dan twee maanden. De moeder droeg het kleintje op de arm. Plots werd ik razend jaloers. De kleine baby vond de ogen van de moeder en een stralende glimlach van herkenning en geborgenheid groeide uit zijn piepkleine gezichtje. Datgene waar ik zo lang naar verlangde en al zo lang op wachtte, gebeurde bij die kleine baby als vanzelf.

De dochter van Willy Claes beschrijft ook de opluchting toen de diagnose autisme werd gesteld.

Pas toen de diagnose was gesteld en ik inzicht kreeg in autisme, zag ik in welke chaos mijn kind ieder ogenblik van zijn leven moest doorstaan. Voor de eerste keer sinds lange tijd voelde ik me opgelucht, omdat ik eindelijk besefte dat niet zijn kleinere broertje of ikzelf, de klas of zijn vriendjes het slachtoffer waren van zijn driftbuien. Artuur zelf was gewoon het slachtoffer van zijn autistisch zijn.

Verderop vergelijkt Claes Artuur onder meer met een landschap waarin ze rondfietst.

Artuur is als een landschap waarin ik dagelijks rondfiets om elke hoek en kant te leren kennen. Het is geen Vlaams vlak polderlandschap waarin alles overzichtelijk en ordelijk is maar veeleer een Umbrisch landschap met vlaktes, heuvels en poggio's. Achter elke bocht kan een nieuwe verrassing schuilen, oogverblindend of aartsmoeilijk te beklimmen. Ik lees dit landschap nu, herken het en weet dat ik mij daaraan moet aanpassen.

Lees de volledige getuigenis van Claes