Gedwongen uithuwelijking
 

Een vragensteller keelschraapt

"Mijn moeder wil me met een meisje laten trouwen, die ik niet wens te trouwen. Dus wat is de oplossing?"

Gerocheld antwoord

De oplossing is dat je haar overtuigd, en zegt : "ik wil niet met haar trouwen"

Situatie is duidelijk. Vrouwen hebben niks te vertellen.

Eneuh, ik kan die kerel wel volgen, die wil gewoon niet met zijn lelijke nicht trouwen.

Hoezo "vrouwen hebben niks te vertellen"? De reden dat die man de vraag stelt aan een moslimgeleerde, komt al voort uit respect voor z'n moeder.
Bovendien antwoordt de geleerde dat de vraagsteller haar moet blijven overtuigen. Er wordt in de islam niets geforceerd, afgedwongen of opgelegd. En zeker niet met vrouwen.

Gedwongen uithuwelijkingen zijn trouwens niet islamitisch. Gearrangeerd mag het wel, maar dan is het niet gedwongen en met uitdrukkelijke toestemming van beide partners.

Wat heeft de moeder uberhaupt in de hele mik te zoeken?

De islam is dus duidelijk een matriarchaat (de vrouw is den baas in huis)

Vandaar dat de islammannetjes zich dan buitenshuis erg gaan profileren? :)

Vandaar natuurlijk dat vrouwen elke eis, elke gril van hun mannelijke familieleden moeten inwilligen. Dat is namelijk omdat vrouwen in de islam de baas in huis zijn.

Bij een cultuur van gearrangeerde huwelijken stellen de ouders vaak een - in hun ogen - geschikte partner voor aan hun kind.

Het verschil tussen gearrangeerd en gedwongen is nihil als de mening van de bruid in spe niet gevraagd wordt, niet relevant is en geen enkel gewicht heeft. Waar komt een onderonsje tussen bruidegom, de mama en schoonfamilie zonder inspraak van de bruid op neer volgens jou, Mam?

De vreselijkste baas op het werk heeft over het algemeen het minst te zeggen thuis.

Idd, ze verplichten hen niet.
Maar als ze hun wil niet uitvoeren worden ze onterft en uitgesloten uit de familie.

Natuurlijk is er soms enige druk van de familie op het kind om het te overtuigen van te trouwen. Daar is op zich niets mis mee.
Maar ze kunnen islamitisch het kind niet verplichten om tegen z'n zin te trouwen. Als ze dat toch doen, dan zijn ze in fout.

Ik geloof trouwens dat een man geen uitdrukkelijke toestemming van de vader nodig heeft bij een huwelijk. Het is wel aan te raden natuurlijk.
Een vrouw moet voor een huwelijk wél de toestemming van haar vader (ver)krijgen. Hij is op dat vlak "de voogd" van zijn dochter en schenkt haar als het ware ten huwelijk.

Geen zelfbeschikking dus, gelijk ik zei.

Er zijn toch grote sociale voordelen verbonden aan culturen waarin het huwelijk als een uitwisseling wordt gezien die de individuen overtreft (wat trouwens altijd de functie van het huwelijk is geweest: een economische relatie tussen twee families, niet tussen twee individuen).

De echtscheidingsgraad ligt er ontzettend laag, en er zijn geen tekenen van minder huwelijksgeluk. Indië levert het beste voorbeeld. Minder echtscheidingen = grote sociale winst.

Dus eigenlijk is die ouwe traditie (die bij ons ook tot voor kort leefde), nog niet zo slecht. Men vindt ze trouwens in alle culturen, behalve in de onze. Wij zijn de uitzondering.

Maar wij zijn zo individualistisch en modernistisch geworden, dat we denken dat het huwelijk iets is tussen twee onbelangrijke mensen, die elkaar graag zien om onbelangrijke redenen -- romantiek, zeg maar -- wat uiteindelijk het minst belangrijke aspect is van die instelling.

Het gaat hier over individuen en geen volkeren/landen. Maar zelfs hun zelfbeschikkingsrecht is niet absoluut én vaak moeten ze er hevig voor strijden.
Ik denk wel dat er bij elk zgn "zelfbeschikkingsrecht" grenzen mogen zijn, als er een rationele/intellectuele verklaring voor is.

dus een vrouw is het bezit van haar vader en een man niet?

Dat is ook wel extreem. Liefde, romantiek, seks en een goede verstandhouding zijn heel belangrijk in een islamitisch huwelijk.
Het gaat niet allemaal om status, geld of materieel bezit.
In de islam is het trouwens de plicht van de vader om te kijken of de jongen een goede moslim is. Als die dat is, moet hij zeer gegronde redenen naar voren kunnen brengen voor één of meerdere weigeringen.
Het huwelijk is inderdaad niet enkel iets tussen twee mensen, maar ook iets tussen God en die mensen (en hun familie).
Religieuze voorschriften helpen wellicht ook om trouwen een pak serieuzer te nemen.

Als je als vrouw in die landen wil scheiden, riskeer je de dood of bijtend zuur in je gezicht. Nogal wiedes dat het aantal echtscheidingen er laag ligt.

Hoeveel heb jij voor jouw (aanstaande?) vrouw betaald?
En wordt de som in jouw Afrikaanse contreien nog steeds voldaan in spiegeltjes en kraaltjes, of is men met de tijd mee gegaan en moet men tegenwoordig met het laatste nokia-model op de proppen komen?

Een vrouw moet zelfs het ja-woord niet geven, zwijgen is toestemmen...dit zegt al genoeg.

En wat is een goede moslim?