Open gebedshuizen en interreligieus dialoog
 

Ik vraag het me af, mensen die wel eens een gebedshuis voor de eerste keer bezoeken, die een eerste keer in een onbevooroordeelde stemming in interreligieus dialoog treden, zouden deze mensen toleranter worden?

Neen.

Als ik in dialoog ga met 'n 'gelovige' bekruipt me steeds de neiging om die mens eens hard door elkaar te schudden in de hoop dat alles in z'n bovenkamer (terug) op z'n plaats komt, en ook om heel hard te roepen; "Mens, je hebt maar 1 (één) leven, lééf 't nu, voordat je 't weet is 't voorbij en heb je je leven lang onderworpen aan andermans hersenspinsels."

Neen dus, integendeel!

Deze 'mensen' die u definieert zijn reeds tolerant.

Men kan tolerant zijn maar tegelijk kritisch, tot zelfs erg kritisch wanneer daar verantwoording voor is. Op een forum als dit zal u echter weinig bijval genieten. Zeker niet iedereen, maar velen hier zijn extreem en verzuurd. Verzuurde zielen observeren is ergens een morbide fascinatie van mij, luchtig als ik door het leven ga tovert het bij mij meestal een glimlach op mijn gezicht.

Is er trouwens zoiets als een 'open dag van de Islamtische cultuur' in België/Europa? Zoniet misschien een goed idee.

Waarom zou ik een achterlijke religie/cultuur bezoeken? Het biedt geen meerwaarde aan zoals een bezoekje aan de opera dat tenminste nog cultureel verrijkend is.

Tja 'wees trouw aan de aarde' denk ik dan stilletjes, zoals Nietzsche schreef. Maar moet ik daarvoor iemand door elkaar schudden omdat deze gelovig is? Neen.

Het is irrationeel, maar geloof is en blijft een logisch gevolg van een existentiële crisis van een wezen zoals de mens, die aan zelfreflectie kan doen. De mens stelt zich vragen waarop niet onmiddellijk antwoorden voorhanden zijn, vragen die existentieel zijn zoals zingeving, hiernamaals ... Religie heeft gezorgd voor een ontelbaar aantal uitwassen, tot op heden. Maar niet iedereen die gelovig is is daarvoor überdwaas of een extremist.

Ik ken christenen die haast zielig zijn in hun naastenliefde en bijna-adoratie van lijden en sterven. Heb ik ergens een minachting voor deze mensen, eerlijk gezegd wel, maar ik hoef ze daarvoor niet te haten zolang ze mij met rust laten. Het atheïsme van sommigen neemt evenzeer extremistische en haast dogmatische vormen aan.

De opera. Velen komen er louter om het 'chique' is. Een onmogelijke liefde, en een sterfgeval op het einde. Daarmee zijn alle opera's samengevat. Geef mij maar de cantates van Bach, niet voor de inhoud, maar de muziek is geniaal. Ik heb al vaak Vermeersch en wederhelft op een uitvoering van cantates of een passie gezien.

Je zal het wel gehoord hebben: vreemdelingen worden gehaat omdat ze niet gekend zijn. Open gebedshuizen, open moskeeëndagen zijn ook met deze filosofie ontstaan. De wens van de organisatoren is het bekomen van een harmonieuze samenleving. Ze willen laten zien dat zij niet haatdragend zijn, dat mensen in die gebeshuizen zich kunnen bezinnen en hun zielsrust kunnen vinden en niet meer dan tot dat dienen. Dit willen ze ook uitdragen met hun opendeurdagen. Zouden ze met die dagen hun doel kunnen bereiken?

Neen, nergens werd geschreven dat jij dat zou moeten doen, 'n 'neiging' hebben om 't te doen, betekent nog niet dat 't ook gedaan wordt.
Iedereen stelt zich die vragen, maar niet iedereen vindt 't antwoord in georganiseerde religie, of heeft behoefte aan zulks.
Er werd niet gesproken over minachting, noch over haat.

D�*t is 't sleutelwoord; "Zo lang ze je met rust laten", meer hoeft dat niet te zijn, ik zie dus, althans voor mij, geen enkel nut in 'n 'dialoog' met 'n gelovige, niet omwille van minachting of haat, maar nèt om 't irrationele.

Nee, net andersom.

Ik ben pessemistisch. Dergelijke initiatieven worden met de beste bedoelingen georganiseerd, maar schieten helaas hun doel voorbij. Waarom? Omdat diegene die erop afkomt reeds een open/kritische geest heeft. De verzuurde die ervan overtuigt is dat iedere moslim een extremist is zal bij het zien van de uitnodiging voor deze 'dag van de open gebedshuizen/moskeeën' in zijn afkeer tegen de wereld en onbewust zichzelf zijn zoveelste verwrongen gezicht trekken.

Tolerantie/open geest/kritisch denken kan slechts werken als het van jongsaf meegegeven wordt, zowel thuis als via educatie.

Als ik zo een uitnodiging zie, denk ik meteen:

Alweer die arrogante moslims die de achterlijke verziekte islam door ons keelgat willen persen. En dat in een land, ons land, waar ze niet eens thuishoren. Die gekken kennen geen schaamte.

[quote=SDX;6188843
D�*t is 't sleutelwoord; "Zo lang ze je met rust laten", meer hoeft dat niet te zijn, ik zie dus, althans voor mij, geen enkel nut in 'n 'dialoog' met 'n gelovige, niet omwille van minachting of haat, maar nèt om 't irrationele.[/QUOTE]

Een discussie of louter het luisteren naar een gelovige vind ik best wel fascinerend, op voorwaarde dat deze enigszins geëduceerd is en de gebruikte argumenten niet al té simplistisch.

Ja, ook luisteren naar iets die volgens mij irrationeel is kan volgens mij een verrijking zijn, omdat het mij inzicht verschaft in de denkwereld van anderen, al is deze fundamenteel verschillend van de mijne.

Misschien heb ik deze gelovige ook wel nodig om stilletjes een affirmatie van mijn eigen intellectuele superioriteit te krijgen, wie weet ...

Kan enkel werken als er 'wederkerigheid' is!

Is die er?

Over educatie gesproken; hoe meer kennis de mens vergaart, hoe minder nood er is aan georganiseerde religies.

Yoga is anders ook 'n optie om te 'bezinnen' en 'zielenrust' te vinden.

Dus als je bestolen wordt door een allochtoon krijg je bevestiging van je vooroordeel dat het allemaal criminelen zijn.

Als je een uitnodiging krijgt om hun gebedshuis te bezoeken krijg je een bevestiging van je vooroordeel omdat je er een opdringerigheid van hun geloof in ziet.

Zelfs al kwamen ze op het suikerfeest aanbellen en je gratis koekjes aanbieden dan zou je het ook nog een confirmatie van deze opdringeriheid zien, of in je oneindige bitterheid het opdringen van hun eetcultuur :lol:

Ik ben een nieuwsgierig mens. Ook al weet ik dat sommige gelovigen mij letterlijk zouden uitspuwen omwille van mijn overtuigingen en levensstijl ... Ik loop niet met mijn levensstijl en overtuigingen te koop in real life, ik luister meer dan ik spreek, en velen zijn mijn argumenten zelfs niet waardig.

Met plezier zal ik dus een gebedshuis binnengaan om te observeren, te luisteren en bij te leren, want ook van het irrationele kan je veel bijleren. Het irrationele kennen om zich er bij momenten opportunistisch van te bedienen kan trouwens erg handig zijn, en een erudiet theoloog kan soms interessanter en zinniger zaken te vertellen hebben dan een matig atheïst.

Ik vind 'zielenrust' in het relativeren, tot op het nihilistische af ...

Dat stadium ben ik al voorbij, de 'fascinatie' werd steeds meer 'irritatie' om 't irrationele.

Waarschijnlijk heb jij dat nodig, best mogelijk.

Ik kan ook in gesprek gaan met 'n kleuter om 'n affirmatie van m'n eigen intellectuele superioriteit te krijgen, is geen uitdaging.

Als ik 'n uitnodiging krijg om deel te nemen aan 't suikerfeest, of er worden me koekjes aangeboden bij dit suikerfeest, denk ik aan 't 'ontstaan' ervan.
Hetgeen 'gevierd' en 'herdacht' wordt.

Neen dank je, dus.

Mijn 'nieuwsgierigheid' op dat vlak is reeds bevredigd.

Been there, done that...

Wederkerigheid...is die er?

Een kleuter kan geen affirmatie van intellectuele superioriteit geven daar deze de leeftijd nog niet heeft bereikt waarop een intellectuele maturiteit aanwezig kan zijn.

Ik heb een omgekeerd parcours afgelegd, van irritatie naar fascinatie voor geloof, op toch op zijn minst interesse.

Of ik via gelovigen confirmatie van de volgens mezelf intellectuele superioriteit 'nodig' heb betwijfel ik ten sterkste, maar het kan bij momenten wel eens leuk zijn ...