Van de BUB-persdienst:
---
POLITICI EN FEDERALISME ZIJN DODELIJK
Het Olympisch dorp: de Belgische afdeling - Vandaag is België in staat om op economisch vlak de Olympische Spelen te organiseren, maar niet op politiek vlak, omdat de bevoegdheden die verband houden met sport versnipperd zijn. Met de B.U.B. aan de macht, wordt het anders
De Belgen zijn niet gelukkig. Zelfmoord is één van de belangrijkste doodsoorzaken: bij jonge mannen van 20 tot 24 jaar is het zelfs de eerste doodsoorzaak. Bij vrouwen van diezelfde leeftijd is het de derde doodsoorzaak. Tussen 1970 en 2005 steeg het aantal zelfmoorden in België met 60% !
Dat is opmerkelijk, als je weet dat het aantal zelfdodingen in de 80 jaar vóór 1970 met minder dan 35% steeg. De stijging is bovendien exponentieel: tussen 2006 en 2009 steeg het aantal nog eens met 11%. 1/50 van alle overlijdens in ons land is vandaag het gevolg van zelfmoord: geen enkel ander land ter wereld haalt een hogere score (cijfers o.a. op basis van E. DUPREZ, “Leven met zelfdoding”, VDAB-magazine, augustus 2004; “Extreem hoog aantal zelfmoorden in België”, 27 april 2011, www.camilleri.nl, “gemiddeld zes zelfmoorden per dag in België”, Knack, 19 augustus 2010).
De Belgen slikken jaarlijks 1 miljard dosissen antidepressiva en antipsychotica. Vijfmaal zoveel personen worden opgenomen in de psychiatrie dan het Europees gemiddelde. Een onderzoek van april dit jaar, uitgevoerd op vraag van het Internationaal Vakverbond, toonde aan dat de Belgische werknemers bij elke vraag méér pessimistisch waren over hun eigen situatie dan het gemiddelde in de andere landen. Opvallend is het resultaat dat niet minder dan 87% van de Belgische werknemers van mening is dat de volgende generaties het minder goed zullen hebben (“Zwartkijken is troef”, deredactie.be, 13 juni 2012).
Wat is er dan aan de hand? Volgens dr. W. Pitchot, psychiater aan de universiteit van Luik, is de mentale gezondheidssituatie van de Belgen ronduit slecht. Een oorzaak daarvan is natuurlijk de enstige en lange financiële crisis. Maar die treft alle landen. In België heeft, volgens de professor, het “reële risico om zijn nationale identiteit te verliezen blijkbaar een gevoel van onveiligheid in de hand gewerkt en zelfs een vorm van wanhoop voortgebracht.”. En Pitchot besluit: “de gevolgen op psychologisch en zelfs op psychiatrisch vlak, zullen zonder twijfel dramatisch zijn” (Le Vif, 12 juni 2012).
Anders gezegd, het (ongrondwettelijke) federaliseringsproces dat in 1970 ingezet werd en a fortiori de sinds het BHV-arrest van 2003 aanslepende politiek-institutionele crisis van de laatste jaren zijn mede verantwoordelijk voor de stijging van de psychische problemen van de Belgen en dus deels voor het stijgende aantal zelfmoorden. Kortom, het federalisme en de nationalistische politiek van �*lle “Belgische” machtspartijen zijn dodelijk. Hoeft dat te verwonderen? Er gaat geen dag voorbij zonder dat er gesproken wordt over de verdere, quasi-geprogrammeerde ontmanteling van de Belgische staat, over het afschaffen van Belgische instellingen, over een ceremoniële monarchie, een “Vlaamse” republiek, over “la fédération de Wallonie-Bruxelles”, over een plan-B, of –W. Alles moet volgens “onze” politici immers gesplitst worden, tot de sportorganisaties toe. Zou het in die context overigens toeval zijn dat de Rode Duivels – ondanks al het aanwezige talent (o.a. spelers die in het buitenland uitgeroepen tot de beste voetballers in Nederland, Engeland, Griekenland en Frankrijk!) – sedert 2002 geen enkel groot tornooi meer hebben gehaald? Is het normaal dat een (middel)groot voetballand als België, met een zeer rijke traditie terzake, op 12 jaar er in “slaagde” om liefst vijf voetbaltornooien (twee WK’s en drie EK’s) op rij te missen?
Is het niet tekenend dat er sinds de Europese voetbalkampioenschappen van 2000 geen enkel groot sportevenement of evenement “tout court” meer in België werd georganiseerd? Volgens Jacques Rogge, voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité (IOC) kan België op economisch vlak de Olympische Spelen organiseren, maar niet op politiek vlak, gelet de versnippering van de bevoegdheden inzake sport (RTBF 27.07.12). Kan men zich inbeelden welke immense imagoschade de politiek-communautaire ruzies België berokkenen? En als men zich dat beseft, is het dan nog de moeite om zes overheden in stand te houden en elke dag via de regimepers te moeten lezen, horen en zien hoeveel pak slaag de Vlaams- en Waals-nationalisten elkaar weer opnieuw hebben kunnen uitdelen? Is het niet groot tijd om die absurde nationalistische en racistische peutertuin te sluiten en de belangen van België te gaan verdedigen? Of moeten we ons allemaal inschrijven in een collectief zelfvernietingingsplan ter ere van nationalistische waanbeelden en gekken die ons alleen maar ten gronde richten?
Vele mensen krijgen hoe dan ook de onterechte indruk dat België geen toekomst meer heeft en zijn bang om een – belangrijk – deel van hun Belgische identiteit kwijt te spelen. Elke tegengestelde pro-Belgische en unitaristische stem wordt vakkundig monddood gemaakt. Niet alleen de politici dragen hier een verpletterende verantwoordelijkheid, maar ook de zogenaamde opiniemakers, niet in het minst de editorialisten van dagbladen en – uiteraard – de zogenaamde “openbare” media.
Het spreekt vanzelf dat de B.U.B. een krachtddadige politiek zal voeren, waarbij alle Belgen wederom hun nationale fierheid kunnen terugwinnen!
---
www.unionbelge.be/?p=6048
