De Westerse blunder was:lenen om te consumeren.
 

Het Westen heet 50 jaar lang leningen aangegegaan om Sitnterklaas te kunnen spelen voor jan met de Pet.
We hebben geïnvesteerd in comsumeren(Keynes) ipv van in produceren(Hayek).
Uiteraard konden we niet blijven investeren in produceren omdat de consument moet volgen maar hier hebben we een grote kans laten liggen waarvan China nu van profiteert!

Als de productie in het Westen verzadigde had men moeten investeren in productie in de derde wereld!(Wat China nu doet!)
Daarnaast hadden we de subsidies moeten afschaffen.

Dambesi Mayo,een Afrikaanse econome en volgens Forbes één van de meest invloedrijke vrouwen van wereld legt uit.

http://nieuwsuur.nl/video/388517-chi...reld-over.html

Lol.

Je kan nooit meer consumeren dan je produceert. Wat je hier simplistisch uitdrukt, alsof het bij Keynes om enkel investeren in consumptie draait, is niet echt logisch.

Wat wil je precies in Afrika doen, behalve gebruikmaken van goedkope arbeidskrachten?
En je wilt dat de staat investeert in productie? In overheidsbedrijven, of wat?

En hoe valt alles te rijmen met "Uiteraard kunnen we niet blijven investeren in produceren, omdat de consument moet volgen"?
Gaan we de werkkrachten goed betalen, zodat zij deze producten zelf kunnen gebruiken, of zullen we hen inzetten om de luxe van enkelingen te vergroten?

Ik denk dat je niet goed begrepen hebt wat Keynes zei. Keynes was nu net degene die bij uitstek pleitte voor publieke middelen om te investeren in de productie. Terwijl het consumptiemodel bij uitstek het model was voorgestaan door ultraliberale marktfundamentalisten.

Nochtnas in de openingspost fundamenteel correct wat betreft de Amerikaanse economie. Het is een kritiek die al 30 jaar rondwaart.

De kritiek is op zich terecht, maar heeft met Keynes niets van doen.

Je hebt gelijk hier. Het is wat men in de schoenen van Keynes tracht te schuiven, maar zelfs die was zo gek niet.

Keynes' theorie is er eigenlijk een van demand-side stimulus, en de specifieke situatie voor dewelke hij dat opgesteld had, namelijk de depressie van de jaren '30, daar was dat niet ridicuul op zich.

Maar Keynes is niet de uitvinder van deficit spending. Dat heeft men er achteraf van gemaakt. Natuurlijk is deficit spending deel van demand side stimulation. Maar enkel maar als er een groot productiepotentieel is dat "stilgevallen is". De beste stimulus (volgens Keynes) om een stilgevallen productiepotentieel terug op gang te krijgen, is (tijdelijk, even) de vraag te verhogen. Dat je daarvoor wat middelen "op de poef" gebruikt is niet erg,want die vraag zal de productie wat op gang brengen, die zelf de vraag zal vergroten, die zelf .... en zo start je de geblokkeerde machine weer op. Eens de machine op volle toeren draait, kan je je poef weer afbetalen.

Deficit spending is een andere theorie, die hierdoor wel geïnspireerd is, maar die ervan uit gaat dat *elke* demand side stimulus tot een sterke productierespons zal leiden. Als je dus maar blijft de vraag stimuleren (zelfs door continu schulden te maken) dan zal daar altijd een sterke productierespons op komen en die zal voor zoveel groei zorgen dat wat je bijgemaakt hebt als schulden door die groei telkens "verkleind" zal worden.

Het verschil tussen de Keynesiaanse en de deficit spending aanpak is dat Keynes uitging van een merkwaardige economische, en instabiele situatie: die waarbij er veel productiemogelijkheden bestaan, maar er maar bij liggen en niet gebruikt worden. Hier volstaat een "puls" om de machine terug op gang te trekken. Deficit spenders doen hetzelfde, maar ten opzichte van *potentiële* productiemogelijkheden die nog moeten gerealiseerd worden (dus "groei"). Het is helemaal niet gezegd dat we in een instabiele situatie zitten die ons met een kleine impuls naar die groei zou brengen. En zo komen we tot het probleem met deficit spending: dat je moet blijven en blijven stimuleren aan vraagzijde, en dat er maar een beetje groei van komt (en niet noodzakelijk bij U thuis!).

Daar waar Keynes een garantie had om de kosten van zijn stimulus af mee te betalen (namelijk het terug op gang trekken van de economie) maakt de deficit spender voortdurend de speculatieve gok dat zijn groei zo groot gaat zijn dat zijn schulden die hij ervoor maakt dragelijk zullen blijven.

Toch wel, door de productie af te pakken van een ander.

Van wie?

Bent u er zich van bewust dat dat 'deficit' spending maar ten goede komt van een deel van de economie, zijnde het deel dat het meest wanpresteert?
Een crisis is niet zozeer het stilvallen van productie maar het stilvallen van MARKTGERICHTE productie. Keynes' blik is die van centrale planning en raad eens waar die centrale planning dat geld instopt? Juist, net de wanpresterende bedrijven. Dit kan niet anders dan de crisis verergeren, en zo geschiede toen en geschiedt nu. Keynes 'garantie' was net het omgekeerde 'garantie' op nog minder productie van wat mensen op markten wensen. Kijk naar nu: prijzen van basiszaken stijgen almaar, mensen zien dat, worden terecht onzeker, en kiezen voor een lagere levensstandaard. En dat proces trekt zich door tot het mechanisme start tot het typerende apocalyptische eindspel waarin het gedupeerde bevolkingsdeel er ofwel in slaagt de centrale planning ten val te brengen, ofwel eronderdoor gaat, waarop we eindigen met wachtrijen en rantsoenen.

Ik weet niet of er een 'deficit spending' geinspireerde politiek aan de grondslag ligt van de ontsporing in de VS. Lijkt me eerder het gevolg te zijn van de toenemende invloed van de monetaristen vanaf de jaren '80.

Jan?
Piet?
Diegenen die de productie produceerden, tiens.

In De Tijd van vandaag verschijnt een vrij interessant interview met Luc Coene, Gouverneur van de NBB. Zijn conclusie was: de Europese staten moeten er mee ophouden schulden op te bouwen. Zelfs de Maastrichtnorm (staatsschuld maximum 60 % van BNP) vond hij nog véél te hoog. Ook vond hij dat de bankencrisis niet de oorzaak maar de aanleiding is geweest tot de huidige Europese malaise. De enorme schuldenmassa die bepaalde Europese staten (waaronder la Belgique) in het verleden hadden opgebouwd zou hoe dan ook tot die crisis hebben geleid, ook zonder bankenproblemen.
In een redactioneel commentaar voegt de Tijd-journalist Stefaan Michielsen
er aan toe:dat "Leuke dingen doen voor de mensen" er een hele poos niet meer inzit. Politiek links en de vakbonden zullen het niet graag horen ...

Wat de staat moet doen is er met zijn poten vanaf blijven
Ik snap niet dat dat zo moeilijk te begrijpen valt

Het is dan ook geen kwestie van begrijpen maar van willen. De staat is een entiteit die dwangmatig optreedt en sommigen gebruiken haar graag om dingen te kopen die ze niet eerst moeten helpen mee produceren. En als je dat stevig doortrekt, zoals de afgelopen decennia, dan bereik je een punt waar zelfs de hedendaagse graad van automatisatie/efficientie niet meer volstaat om de kost van de parasitairen mee te kunnen betalen. En zo zitten we weer met een crisis. Sinds de jaren tachtig crisis werden computers prominent en maakten een grote efficientietoename mogelijk. Vandaag de dag echter? Als de rotbedrijven blijven van geen wijken weten dan gaan er velen 'foert' beginnen zeggen en overgaan naar schaduweconomie. En als dat ook wordt geblokkeerd door de economische fascisten dan krijgen we een nog verdere fase, waar productie catastrofaal afneemt, en de fascisten uiteindelijk komen te zitten zonder andermans geld om zich nog macht en invloed te kopen en afhankelijkheid te bewerkstelligen. En dan breekt de laatste fase aan: geld drukken volgens nood, waarbij een morrend bevolkingsdeel haar door de jaren opgebouwde zekerheid ineens ziet verworden tot de koopkracht van een doos koeken. En dan is het ofwel conflict ofwel staat die plooit en grotendeels terugkeert naar de prive sector. Meestal is het het eerste. De Westerse blunder was niet zozeer lenen om te consumeren. Het was ook geen blunder. Het was gewoon de zoveelste terugkeer van de fascisten/communisten/marxisten en alle andere staatsadepten. Zeg maar het legaal georganiseerde parasitaire.

Aan je opsomming van gevolgen had je nog de invoering van de dictatuur kunnen toevoegen, Erw (al doe je het wel impliciet). Is al ver gevorderd en kan dankzij het Verdrag van Lissabon gemakkelijk in een stroomversnelling belanden, op "legale" wijze.

Een gezonde economie herstelt zich vanzelf. Als er geen geld meer is om te consumeren moet de producent zijn prijs maar verlagen of ophoepelen.

Men drukt geld bij om de consumptie op gang te krijgen, dit geld komt uiteindelijk toch bij de grootkapitalist terecht. Ga maar kijken bij de beursgenoteerde bedrijven. Ze rijgden de afgelopen 4 jaar omzet- en winstrecords aan elkaar.
Hoe kan dat terwijl de werkloosheid nog nooit zo hoog lag ?

Hoe gezond kan iemand zijn die voortdurend wordt bestolen en zo genoopt wordt om steeds harder te werken voor hetzelfde?
Wie gaat er werken om op het eind van de dag in plaats van te verdienen te moeten toesteken?
Hoe dat kan? Simpel: net zoals vroeger de respectievelijke overheden in hun respectievelijke landen voor kartels zorgden, zorgde centrale planning op wereldvlak voor kartels op wereldvlak.

Dat is wat fascisme is: Roverheid die een situatie schept die bepaalde bedrijven (hun gesponsorde/bevoordeelde vrindjes) groot maakt en evenzeer monopolie doet worden als overheid zelf.

Nu kameleon, was dit zo moeilijk om zelf te kunnen bedenken?

Dit klopt - natuurlijk - niet.
Vanwaar dat revisionisme?

De productie komt tot stand door samenwerking. Ieder heeft aan zichzelf net te danken wat die als individu in de wildernis zou hebben. Zelfs dat niet, want dan heb je alles nog aan de natuur te danken. Eigenlijk heeft iedereen net dat aan zichzelf te danken wat die uit vacuüm kan opbouwen.

Je zult dus heel goed moeten beargumenteren waarom er niets van je 'afgepakt' mag worden, want op zich verdien je niets.

Als anderen er beter van zouden worden als er minder van je zou 'afgepakt' worden, dan zou ik pleiten om minder 'af te pakken'. Maar jij kan me niet meer schelen dan een ander, dus als anderen sterk geholpen worden door van jou 'af te pakken', dan pleit ik ervoor jou kaal te plukken tot op het maximum van jouw individuele Laffercurve om minder grote verdieners met rust te laten en (tijdelijke) hulpbehoevenden te helpen.