Sommige onder ons pleiten voor een Goot -of Heel-Nederland 'omdat Vlaanderen/België toch zoveel gemeen hebben'; Hier toch enkel opmerkelijke weerleggingen:

Nederland: - de politiek is vooral nationaal en belangenloos
België: - de poltiek is vooral regionaal/ parochiaal en vooral met belangengroepen

In België zie je vaak op affiches 'Uw man voor de Kempen', of 'Uw gemeentebelangen in de Wetstraat', de Belgische politici (mis)bruiken dit maar al te vaak. Maar de Belgische kiezers volgen dat ook: we kiezen vooral voor een kandidaat uit de streek (ongeacht zijn lijstnummer), vooral omdat we denken dat hij of zij de belangen van de streek in Brussel kan verdedigen. In Nederland is dat anders: wie daar zijn regionale belangen komt verdedigen wordt daar afgedaan als 'folkoritisch' of 'bekrompen'. Ook staat er op affisches zelden 'uw man voor Drenthe'.. Dat ziet men ook aan de Nederlandse kiezer: deze zijn minder parochiaal gericht en zullen vooral stemmen voor een kandiaat die charmant of ervaren is en minder voor een die 'uit het dorp' komt. Als je poltieke carrière wil maken moet je vooral uit de Randstad komen. In Nederland zeggen ze vooral 'werk in Nederland' terwijl de Belgen al vlugger zullen zeggen 'Werk in eigen streek'.

Ook in België (maar steeds minder) zijn de belangengroepen: dat ziet men vaak, leden van bvb. de boerenbond, vakbond (Inge Vervotte, Mia De Vits) die de belangen van die groep verdedigen in de Wetstraat. In Nederland is dat vaak onbestaande: in het Nederlands parlement zitten vooral ambternaren die geen belangengroep ahter zich hebben staan. Een voorbeeld is de regeringwissel van PVV naar SP omdat het ACW-ACV "da joenk" (Guy Verhofstadt) niet meer zagen zitten.

Ook 'politiek families' is in België bekender; vroeger (Eyskens) maar ook tot vandaag (Dehaene, Van Den Bosche..), terwijl dat in Nderland vaak onbekend is.

- Nederland: alles gaat er heel zakelijk en kalm aan in het Parlement
- België: roepen en schelden kan

In Nederland gaat er alles zeer zakelijk aan toe, de voorzitter wordt netjes aangesproken met 'meneer', onderbreken doet men zelden (en indien men dat wel doet springt de voorzitter er direct tussen). Iedereen wordt netjes aangesproken met 'meneer' of 'mevrouw', alles gaat er zeer kalm aan toe. Als er incindentjes zijn, zijn openbare excuses omiddellijk verplicht, ook binnen dezelfde poltieke partij. En schelden is totaal uit den boze.

In België gaat het er net ietjes anders aan toe: er is meer een 'laisser-faire' houding, de voorzitter zal zelden onderbreken, en gescheld en getier (vooral tussen het VlaamsBlok en de PS) in schering en inslag. Als de zin 'splitsing van de soc. zekerheid' valt, is er onrust voor heel de dag. Blok-leden met een ophangtouw en Agalev-leden met een schort is in Nederland onaanvaardbaar en zou daar direct tot een politiek incident hebben geleid. Applaudiseren of juichen zou in Nederland direct tot poltieke verontwaardiging leiden. Ook beschonken (vooral Waalse) parlementsleden zijn in België aanvaardbaar. Bovendien gaat in België eten boven alles: desnoods het verzetten van afspreken of vergaderingen. Ook afwezigheden zijn schering en inslag. Terwijl men in Nderland als ware met een 'ziekebriefje' moet aankomen om onschuldig weg te komen.

- Nederland: wat je zegt blijft hangen en kan tot incidenten leiden
- België: meer een houding van 'vergeten en vergeven'

In België is het normaal om de regering constant te beschieten, Louis Tobback had in 1985 nog gezegd dat Martens een kwal was, terwijl hij drie jaar later minister onder een Martens-regering zou worden. In Nederland springen ze daar anders mee om: als je iets of iemand beschuldigd, onthouden ze dat, zelfs 10 of 20 jaar na 'de feiten'.
Ook gaan beide landen anders om met 'incidenten'; iemand die daar mee verwikkeld wordt in Nederland kan zijn politieke carrière wel vergeten, terwijl in België er ook hier de mentaliteit van 'vergeten en vergeven' is (bv. Leo Delcroix).

- Nederland: de overheid moet verantwoording brengen aan de bevolking
- België: de overheid moet verantwoording brengen aan de partijtop, in België is er meer een particratie.

Het is wel algemeen bekend: de partijtop heeft feitelijkde touwtjes in handen: zij bepalen wie er verkozen kan geraken, zij bepalen wie minister wordt. In België gaat men tijdens en na regeringsnderhandeligen altijd direct naar de partijtop. Iemand die zich verzet tegen de partij of niet in de lijn loopt wordt op het matje geroepen: bvb. Hugo Coveliers. De partijen bepalen de postjes e.a. In Nederland is dat ook, maar in vele mindere mate, de parlementsleden zijn vele vrijer in hun doen en laten en moeten geen constante verantwoording afleggen aan hun partijtop.

- Nederland: de benoeming zijn vooral gericht door ambtenaren
- België: de benoemingen zijn vooral partijpoltiek getint

In Nederland zijn de politieke benoemingen vooral bepaald door ambtenaren. Het zijn dan ook vooral ambtenaren die het voor het zeggen hebben. In België zijn de benoemingen partijgericht. Bij elke nieuwe regering wordt het kabinet e.a. vervangen door meer 'partijtrouwe' mensen (bvb. Noël Slangen). Als je benoemd wil geraken moet je vooral lid zijn van een partij en een topfunctie daarin hebben.



Dit zijn enkele hoofdlijnen uit het boek "vreemde buren".
Voor wie meer wil weten verwijs ik u door naar het boek "Vreemde Buren" van Derk Jan Eppink

Dat zijn toch allemaal dingen op politiek niveau. Mocht er weer een 'Heel-Nederland' / 'Groot-Nederland' komen, dan komt er toch ook een nieuw politiek stelsel, met een mix van de huidige Nederlandse en Belgische gewoonten.
BTW, in Nederland stemmen de mensen vaak voor de partijen die in hun regio ook de grootste zijn. Er zijn natuurlijk ook provinciale en gemeenten verkiezingen. De politieke achtergrond in je regio weegt dus zeker mee in de landelijke politiek.

Maar wat probeer je aan te geven met deze verschillen. Dit zijn geen verschillen tussen Nederlanders en Belgen. Maar gewoon enkele verschillen tussen hoe er in de politiek wordt gehandeld. :roll:

De volledige staatsstructuur is anders. Om een goede fusie te bekomen moet minstens een van de twee tot op de grond afgebroken worden om daarna die van de ander over te nemen, of moet men allebei van de grond af aan terug beginnen.

***verkneukel verkneukel***

Valt het u niet op dat België bestaat uit Vlaanderen en Wallonië?

U weet het misschien niet, maar in Nederland is er 1 nationale kieskring. Het is dus maar normaal dat een kandidaat zich niet profileert als de vertegenwoordiger van zijn kieskring, maar van het hele land. Anders raakt hij niet verkozen.

Dat laatste is wat Patrick Dewael omschreef als die heerlijke zuiderse sfeer in de Kamer. In het Vlaams Parlement ging het er volgens hem veel te... kalm en zakelijk aan toe...

Nou, dit is dus nonsens. Ook in Nederland zijn de partijen nog belangrijker dan het volk...

Neem je België als geheel dan moet ik je bijtreden, maar neem je Vlaanderen en Wallonië apart, dan past Vlaanderen beter bij Nederland dan bij Wallonië hoor... :lol:

En wij dragen water naar de zee, en zij pompen de zee leeg...

Heeft er iemand bezwaar tegen om al die Nederlandse fenomenen ook in Vlaanderen te hebben? Ik heb een pesthekel aan particratie, aan politieke benoemingen, ik hou van een sereen debat en van een 'belangeloze' politiek... Waarom verdedig je België nog, als je dit (kort-door-de-bochte) lijstje leest?

Dat boek van Dirk Jan Eppink stelt ook dat die 'luidruchtige' poltiek op het federaal niveau is. Hij constateert dat het Vlaams parlement zeer sterk op Nederland lijkt, met een 'saai' en sereen debat.

Trouwens, wie wil er nog een Groot-Nederland? Oké, ik sta er niet echt weigerachtig tegen, zelfs wat pro misschien, maar ik ga er niet voor strijden. De nodige samenwerking kan er evengoed zijn als aparte staten.

Zelfde houding: die samenwerking is het belangrijkste. Ons smijten in 1 federale of unitaire staat is weer een deel van onze eigenheid verliezen.

méer dan samenwerking kan moeilijk. Een monarchie is niet verenigbaar met een republiek... een statenbond lijkt aangewezen.

méer dan samenwerking kan moeilijk. Een monarchie is niet verenigbaar met een republiek... een statenbond lijkt aangewezen.

méer dan samenwerking kan moeilijk. Een monarchie is niet verenigbaar met een republiek... een statenbond lijkt aangewezen.

méer dan samenwerking kan moeilijk. Een monarchie is niet verenigbaar met een republiek... een statenbond lijkt aangewezen.

Een gevaarlijke dwaalstelling.