| Frans Oghtendlicht |
17 oktober 2012 18:43 |
Basisschoolpolitiek
Hoewel ik niet op N-VA heb gestemd voor deze Antwerpse presidentsverkiezingen (en evenmin voor Patrick Janssens) vrees ik dat ik - zeer tegen mijn socialistisch en links gedachtegoed in - de aantredende burgemeester ter verdediging zal moeten schieten. Of toch op zijn minst de hysterische tegenstanders op hun haast fanatiek wangedrag moet wijzen. Hun gedrag deed me terugdenken aan mijn prille jeugdjaren in het basisonderwijs, waar ruzie op de speelplaats op soortgelijke manieren al eens ontaarde in infantiele scheldpartijen.
De verkiezingsoverwinning van Bart De Wever en N-VA hebben blijkbaar een heleboel mensen tot in het diepst van hun zijn gekwetst. Zelden is er zo een walgelijke vertoning van zwart-witdenken geëtaleerd als de voorbije dagen. Zelfs de debatten tussen Obama en zijn uitdager Romney zijn tot nog toe niet zo grotesk geweest. Het lijkt wel alsof het gaat om een epische strijd tussen Christus en de Antichrist zelf, met retoriek die me haast doen vrezen voor het uitbreken van de Apocalyps de komende zes jaar. Mag het aub iets rustiger zijn?
Om te beginnen, de evaluatie van een burgemeesterschap gebeurt aan het eind van de rit, niet aan het begin. De Wever is zelfs nog niet ingezworen maar nu al worden de intentieprocessen gemaakt (door mensen die vooral uitblinken in totale onwetendheid over de verkiezingsprogramma's, zelfs van die partij waar ze op gestemd hebben). Nu al wordt een evaluatie gemaakt van zes jaar bestuur door De Wever, alsof al vast staat dat hij de grootste gruwel sinds de tweede wereldoorlog gaat uitvoeren en zijn coalitiepartners hem daar überhaupt zijn gang in zouden laten gaan. Evalueer een burgemeester om zijn daden. Niet om zijn terloopse uitspraken op een hectische verkiezingsavond die met politiek in het geheel niets te maken hadden.
Diaboliseer de tegenstander, het is een beproefde methode geweest in de hele geschiedenis. Vooral vanwege autoritaire regimes. Nog geen enkel moment heb ik Bart De Wever zijn politieke tegenstanders horen uitschelden voor weet-ik-veel-wat. 's Mans ideeën zijn doorgaans niet de mijne, maar een ding geef ik hem na: hij zakt niet af in het niveau van de basisschool-politiek zoals pakweg een Daniël Termont die in De Wever haast een nieuwe Adolf Hitler ziet. De hysterische, schreeuwerige propagandatechnieken die zo veel tegenstanders van N-VA vandaag gebruiken doen me eigenlijk net zeer bang worden voor wat er vanuit dit zogenaamde 'antifascistische' kamp mogen gaan verwachten. Ironisch genoeg doen deze 'progressieve' en 'linkse' democraten met N-VA wat de nazi's destijds met de joden deden: diaboliseren, intentieprocessen maken en hen beschuldigen van een hoop misdaden die ze nog moeten plegen (en ziedaar, Godwin's wet, een koekje van eigen deeg).
Voorlopig hoogtepunt in de nieuwe ronde aan angstzaaierij is Knack, dat een nogal ongenuanceerd figuur uit academische kringen met veel hoogdravend taalgebruik aan het woord laat om aan te tonen hoe 'radicaal' en 'antidemocratisch' de N-VA wel is. Zijn betoog staat dan ook weer vol van de intentieprocessen. Is de N-VA radicaal? Op welke basis precies wordt dit etiket uitgedeeld, wie bepaalt de maatstaf daarvoor en waarom zou N-VA dat etiket moeten krijgen? Of eender welke partij trouwens? Ook PvdA schijnt "extreem" te zijn, extreem-links dan weliswaar, maar op welke grond wordt dat bepaald? Wat is het ijkpunt? Met welke autoriteit mogen de media bepalen of partijen of mensen 'radicaal' of 'extreem' zijn? En wat is er überhaupt mis met radicaal zijn? Me dunkt dat het net verfrissend is om in een politiek landschap waar de status-quo en de centristische consensus de norm zijn geworden net eindelijk terug partijen te krijgen die een standpunt durven innemen. Voorwaar, een standpunt. Dank u wel, N-VA, PvdA, Groen, drie winnaars van deze verkiezingen, die tenminste weer kleur in het politieke debat brengen (en misschien net daarom wonnen?). Wie is extreem? In mijn ogen zijn dat de verdedigers van de status quo, zij die geen enkele kritiek meer dulden op de gevestigde machtsstructuur, noch de Europese, noch de Belgische, waar de drie traditionele politieke zuilen (liberaal, sociaal-democratisch en christen-democratisch) nu al haast een eeuw lang de plak zwaaien.
En antidemocratisch? Wat is dat? Pleit N-VA ergens voor de afschaffing van het parlement en de volksvertegenwoordiging? Pleit ze voor een autoritair, dictatoriaal regime waar geen verkiezingen meer georganiseerd worden en geen vrije pers meer bestaat? Nee, dat lees ik nergens in de verkiezingspropaganda van N-VA. Dat staat zelfs niet in de statuten van de partij. Opnieuw wordt er echter een intentieproces gemaakt: �*ls N-VA ooit aan de macht komt... d�*n pas ontdekken we het ware gelaat van deze verborgen fascisten... van deze crypto-nazis! Maar wie vinden we aan de overkant, bij de Democraten? Toevallig geen partijen die al meermaals betrokken zijn geraakt in allerlei corruptieschandalen? Wat maakt N-VA (of een andere partij) minder democratisch dan een PS, waar corruptie de norm is, maar die wel getolereerd wordt in een regering die in Vlaanderen niet eens een meerderheid achter zich heeft?
Moest de kritiek op De Wever inhoudelijk zijn, dan kon ik daar nog blij mee zijn. Het rechts-liberaal verhaal waar hij mee uitpakt is niet aan mij besteed. De kritiekloze houding van zijn partij inzake de stille staatsgreep die op Europees niveau werd gepleegd ondermijnt ook heel het discours over zogenaamde 'onafhankelijkheid' waar Vlaams-nationalisten mee dwepen. De rol van N-VA in het dossier rond de Oosterweelverbinding zal ik ook niet vergeten. Er zijn zeker veel zaken waar men kritisch over kan zijn. Maar de hysterie van de voorbije dagen was en is hoegenaamd niet inhoudelijk te noemen. Ik heb zaken gehoord en gelezen die, moesten ze op de televisie geuit worden, de volgende verkiezingsoverwinning van N-VA verzekeren gewoon omdat de gal er zo van afdruipt en men er plaatsvervangende schaamte van zou krijgen. Zelfs het gewicht van de recent afgevallen man wordt in de schaal geworpen als wapen om hem toch maar zwart te schilderen. Hoe laag kan men eigenlijk gaan? En de grap over de plaat is ondertussen ook al platgedraaid hoor.
Ik wil tot slot, om toch te proberen het niveau van de speelplaats op de basisschool te overstijgen in de politieke debatcultuur die in dit land schijnbaar onbestaande is, de heren Patrick Janssens en Bart De Wever feliciteren. In tegenstelling tot veel van hun aanhangers hielden zij zich afgelopen zondag afzijdig van hysterische scheldpartijen en namen hun respectievelijk verlies en winst op een redelijk volwassen manier op (emoties zijn op zo'n hoogdag van de democratie uiteraard onvermijdelijk, dat begrijpen we). Beste Patrick, u hebt tien jaar lang de stad bestuurd en had daar uw verdiensten én tekortkomingen (die ook ik bekritiseerd heb). Beste Bart, u wens ik veel succes en ik weet dat u niet Satan zelf bent, dat u ook uw verdiensten zult hebben, alsmede uw tekortkomingen waar u in mij eveneens een criticus zult hebben. Maar bovenal wens ik mijn collega-Antwerpenaren eindelijk enige politieke volwassenheid toe want het kleuterniveau van de afgelopen dagen is een wereldstad als de onze echt onwaardig.
|
