Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak (Bericht 6410393)

Iedereen kent wel het horrorverhaal van de zot die een man bijna doodde met een bosmaaier, in een sfeer van verkeersagressie.

Dit lees ik in De Standaard:


Hij was dus al deftig gekend voor opzettelijk geweld.

Ik vind dat justitie en volksgezondheid beter moeten werken, en procedures ontwikkelen om zoiets te trachten te voorkomen. Zelfs al beseft iedereen dat een 100 procent garantie niet bestaat.

Twee assen:
- zeer repressief aanpakken van de dader bij zijn eerste feit van hard of zinloos geweld, waarbij een vermoeden is dat er iets mis is in 't kopke. ('t gaat dus niet om een paar zatlappen die op de vuist gaan ..)


- psychiatrisch onderzoek, ofwel reeds van bij het eerste feit als het uiterst ernstig is, maar zeker vanaf het tweede feit. Dit onderzoek moet zo grondig gebeuren dat het eigenlijk alleen maar mogelijk is tijdens een gedwongen collocatie in een gesloten zottenhuis.

Bedoeling is om in een zeer vroeg stadium aan de dader duidelijk te maken: pas uw gedrag aan, ge krijgt maar één kans.
Grijpt hij/zij die kans niet, dan is het een langdurige collocatie.

.