| De schoofzak |
16 november 2012 08:20 |
Antwerpse sossen vol met haat: Gene Bervoets bijvoorbeeld
En pas op, er zijn er twee soorten.
De ene, gelijk in die andere draad beschreven, zijn degenen die nu het Onderlijveke vermoorden, om zelf aan de bak te kunnen komen.
De andere zijn zij die het Onderlijveke blijven steunen.
Wat opvalt: zij zijn diep gekwetst.
Zij zijn zelf politiekers, en weten dus wat het spel allemaal is.
Maar om ten opzichte van mekaar, omwille van de verkiezingsuitslag, mekaar van "haat" te beschuldigen, daar moet ge een klein manneke voor zijn.
Dit las ik in de gazet van vandaag:
Citaat:
Anderzijds is die foto de dag erop in alle kranten naast dat ándere beeld gekomen: dat gezicht dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg, die overwinning die er één was van haat en nijd, niet van vreugde. Die twee beelden zeggen allesvoor mij.'
|
Als je in de overwinningsspeech van De Wever niet de emotionele ontlading ziet, en alleen maar haat kunt ontdekken, dan is er iets mis.
Wellicht is die emotionele blindheid de oorzaak geweest van de hautaine houding om zomaar te eisen dat Groen erbij moest; zonder op te merken dat dit faliekant moest aflopen. Ziende blind.
Kom mij niet vertellen dat ze een constructieve oppositie gaan voeren.
Ze zijn van te hoog gevallen en daarom te gekwetst. Macht corrumpeert, macht erotiseert, ze zijn er ver overgegaan in Antwerpen.
http://www.standaard.be/artikel/deta...MF20121115_051
Gene Bervoets vertelt over dé foto van 14 oktober
Citaat:
Gene Bervoets was de troostende schouder voor Patrick Janssens op 14 oktober. Hij zweeg nadoen. Tot nu. 'Dat is het grote gemis van Patrick; het verdriet dat uit die foto spreekt: dat alles waarvoor hij tien jaar van zijn leven heeft gegeven, als zand tussen zijn vingers glipt.
Bervoets vertelt: 'Ik had Patrick nog inniger en langer willen vastpakken: een mens, niet Patrick Janssens, maar een mens die verdriet had, zo simpel was het. Intiemer kan vriendschap haast niet zijn. En tegelijk was daar een leger fotografen die als haaien dat moment wilden pakken. Ik vond het een oorlogsmoment, een inbreuk op wat van ons was.'
'Anderzijds is die foto de dag erop in alle kranten naast dat ándere beeld gekomen: dat gezicht dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg, die overwinning die er één was van haat en nijd, niet van vreugde. Die twee beelden zeggen allesvoor mij.'
Over de foto zelf heeft hij het nog niet gehad met Patrick Janssens.
'We hebben ons gevoel erbij niet expliciet uitgesproken, nee. We weten van elkaar dat het erg dubbel is, maar het is haast – hoe zou ik het zeggen? – een taboe geworden. Toen ik hem belde, de dag na de verkiezingen, zei hij wel dat Herman Selleslaghs (een andere goede vriend van Janssens en oud-fotograaf van Humo, red.) een kabinetsmedewerker over de foto had aangesproken.'
'Herman vond het een mooi beeld, maar hij was ook erg blij dat het niet z�*jn naam was die eronder stond. Hij was bewust uit De Roma weggebleven omdat de fotograaf in hem anders óók foto's had genomen.'
Het verdriet van Janssens begrijpt Gene Bervoets maar al te goed.
'Patrick heeft in 2006 niet alleen voor zijn eigen portemonnee gekozen, maar voor een brede ploeg die de stad, over de partijgrenzen heen, uit het slop heeft gehaald. Afgelopen week – een paar weken te laat, jammer genoeg – is Antwerpen door de Academy of Urbanism tot beste Europese stad verkozen. Uit een lijst van dertig steden! De Academy prijst de stadsontwikkeling, het milieubeleid, de sociale duurzaamheid – het zou toch waanzin zijn om dat terug te schroeven! Als De Wever uitvoert wat in zijn nota staat, wordt Antwerpen binnenkort Bokrijk.'
'Dat is het grote gemis van Patrick nu: het verdriet dat uit die foto spreekt: dat alles waarvoor hij tien jaar van zijn leven heeft gegeven, als zand tussen zijn vingers glipt.'
'Misschien was het overmoed, maar hij dacht echt dat hij met dezelfde ploeg tot 2018 voort zou kunnen. Tenminste: dat dacht hij tot de eerste Dimarso-peiling, waarin De Wever 45 procent haalde, en hij amper 27 procent. Toen wist hij dat het ernstig was.'
Onwaarschijnlijk zuur vindt Bervoets het hoe wat later het huwelijk tussen sossen en tsjeven gemakkelijk te ontbinden bleek. Terwijl hij – 'voor het eerst in mijn leven!' – ook op CD&V had gestemd.
'Mijn vader draait zich om in zijn graf, zonder twijfel. Ik ben opgegroeid in een sociale woonblok op het Kiel, in een donkerrood nest. Mijn vader, een overtuigde sos, heeft ooit dat hele blok volgehangen met BSP-vlaggen. En toch heb ik op 14 oktober ook op een CD&V'er gestemd. Omdat ik vond dat die man in de coalitie echt goed werk had verricht. Omdat ik geloofde in Patricks idee van een brede samenwerking.'
' Maar sinds Van Peel zijn kazak heeft gekeerd, weet ik: mijn vader had gelijk. Politici z�*jn postjespakkers. Vóór de verkiezingen liet Van Peel in filmpjes zien hoe hij de deur van het stadhuis voor De Wever zou dichthouden. Erg leuke filmpjes, door zijn zoon gemaakt bovendien. En nu zet hij die deur wagenwijd open. Dat is niet alleen bedrog tegenover de kiezer of de socialisten, hij bedriegt zelfs zijn eigen zoon.'
Dit is een fragment uit een langer interview met Gene Bervoets dat u dit weekend in DS Weekblad leest.
|
|
