Ideologie vs. machtsconcentratie
 

Ter inleiding geef ik u mijn visie weer die naar boven borrelde op het ogenblik dat bij enkele kopstukken van SP.A het ongenoegen de kop op stak omdat Groen! besloot een zelfstandige koers te blijven varen en niet mee in kartelvorm naar de verkiezingen te stappen met SP.A-Spirit:

Is het geen trieste vaststelling dat er gepleit wordt voor een samensmelten van bepaalde politieke partijen a fortiori politieke ideologieën - nou ja – omdat men van oordeel is dat deze partijen elkander voldoende overlappen en men dientengevolge geen, of toch slechts moeilijk, een keuze kan maken tussen beide in naam van elkaar verschillende politieke partijen.
Men ageert enerzijds tegen de verschraling, en tegen maatregelen die daartoe bijdragen (i.e. de invoering van een formele kiesdrempel), van het politieke landschap en tegen de toenemende tendens van politieke tweedeling met daarnaar verwijzend naar het Amerikaanse systeem van de politieke duopolie waarbij continuïteit verzekerd, maar keuze uitgesloten wordt. Het gebrek aan inhoudelijk nuance wordt geschandaliseerd en politieke diversiteit alsook democratisch debat en verscheidenheid de hemel in geprezen, anderzijds huilt men ten andere rustig mee met de wolven en werkt men rustig mee aan datgene dat men zo aanklaagt.
In democratische systemen is het zeer zinvol, ja zelfs wenselijk, dat men extreme standpunten durft in te nemen. Ieder handelaar weet dat men onderhandelingen met een hogere prijs zal aanvatten dan diegene die men uiteindelijk graag zou ontvangen, democratie werkt op een volledig analoge manier omwille van het feit dat het een ‘water bij de wijn doen’ systeem is. Er bestaan theorieën en ganser boeken over dit subject om de bovenstaande redering te verklaren en aan te tonen, maar men hoeft geen intellectueel te zijn om het mechanisme te begrijpen.
Het is dermate schrijnend dat in een tijd van ideologische leegte en politieke schraalte aan concrete en correcte vaststellingen verkeerde conclusies worden verbonden. Het is inderdaad zo dat alsmaar meer partijen en politiek idealen vergelijkbaar en moeilijk te onderscheiden zijn, het is eveneens zo dat kiezers alsmaar minder hokvast zijn en zich sneller laten verleiden tot een of ander nieuw ideaal. Daaruit gevolgtrekken dat men deze politieke verschraling en democratische uitholling dient verder te zetten door met verschillende partijen te gaan samenhokken is de waanzin voorbij. Deze tendens zou duidelijk moeten aantonen dat aan tegendeel nood is, politieke partijen dienen zich opnieuw duidelijk inhoudelijk te profileren. Men dient, indien men de democratie een weerspiegeling van de wil van het volk wenst laten te zijn, zich niet enkel duidelijk ideologisch te positioneren, men dient zich tevens en vooral duidelijk te onderscheiden van de anderen.

Deze problematiek reikt dan ook veel ruimer dan de vraag of Groen! al dan niet verstandig heeft geoordeeld toen het besloot zijn lot niet aan dat van SP.A te verbinden en of zij er in de toekomst eventueel goed aan zou doen om alsnog te opteren voor een partijpolitieke concentratie aan de "linkerzijde" van het politieke spectrum.
Het wijst op een algemene tendens binnen het huidige politieke bestel waarin men lijkt te zijn vergeten waarheen men wenst te evolueren. De vraag stelt zich dan ook of politiek dient te draaien om inhoudelijke, ideologische profilering ter verwezenlijking van die vooropgestelde utopieën dan wel politiek louter en alleen draait om het verwerven van macht om aldus concrete maatregelen te kunnen verwezenlijken zonder omringend breder kader.

tja, dit is wel waar natuurlijk, maar anderzijds zien we maar al te vaak dat net de figuren zonder "extreme" standpunten (of zelfs 'zonder' tout court) net diegenen zijn die verkozen geraken. De kiezer heeft ook zo zijn verantwoordelijkheden, en dat is een vaststelling, geen verwijt.

edit : typos

Groen! heeft jammer genoeg weinig of geen mensen aan de top die het groene gedachtengoed op een radicale en tegelijkertijd geloofwaardige manier kunnen verkopen. Dan is het natuurlijk wel moeilijk.

Daarom geloof ik ook steeds meer in 'netwerken', d.w.z. dat basismilitanten zich in actiegroepen verenigen zonder aan de typische partijpolitiek te doen. Want laten wij ons niets wijsmaken, politieke partijen proberen vooral hun eigen in stand te houden en heulen als het er op aankomt meestal samen tegen de rest van de bevolking. De partijen volgen haast allemaal dezelfde politieke koers: nl. de jacht op baantjes en vetbetaalde postjes, en ze beschouwen hun eigen militanten veelal als 'nuttige idioten'. Dat gevoel heb ik toch altijd gehad.

Sta Op is echter meer een groepje van activisten en 'netwerkers'. We schrijven teksten, overleggen en vergaderen, maar daarnaast proberen we ook aan concrete acties toe te komen, niet eens in onze eigen naam, maar samen met anderen, die al dan niet bij partijen of vakbonden zijn aangesloten.
Misschien moeten we de hele partijpolitiek beter overboord gooien en trachten iets te veranderen in de samenleving door daar samen - en zo radicaal mogelijk - voor te strijden.
Het VIerde Wereld Syndicaat vind ik persoonlijk een goed voorbeeld van hoe het kan. Los van partijpolitiek proberen om iets te doen voor de sociaal zwakkeren.

In Limburg hebben ze het wèl gedaan, maar dat heeft geleid tot een scheuring die ervoor gezorgd heeft dat Groen! er de kiesdrempel niet heeft gehaald. Dat was een dikke streep door de rekening van Flor Orij, die op het laatste moment nog beslist had een Groen!-lijst in te dienen los van de SPa, die met een paar kopstukken van de Limburgse Groenen waren gaan lopen. Maar ook voor die laatsten was het niet zo goed afgelopen, eigenlijk. Ze beschouwden zichzelf nog steeds als groenen, maar werden door de anderen beschouwd als 'overlopers'.
Omdat ik persoonlijk - door de perikelen in mijn gemeente - zeker niet met SPa kon meedoen, heb ik toen de strijd van de andere Groen!en gesteund. Op dat moment was ik immers nog niet tot een overeenstemming gekomen met Sta Op, die toen ook nog hals over kop een lijstje hadden ingediend.
Na de verkiezingen had ik echter de indruk dat de ruzie binnen Groen! niet opgelost raakte en daarom ben ik terug met Sta Op aan tafel gegaan.

Op de dag van de verkiezingen zelf heb ik toen op Flor en alle mensen van Groen! gestemd, maar ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad om mijn keuze te bepalen als op die dag, met die verkiezingen. Want ook Sta Op kon op veel vlakken mijn sympathie wegdragen. En de PVDA was ik ook niet ongenegen. En voor Europa had LSP dan ook nog een lijstje ingediend.
En daar sta je dan....dromend over een beetje meer eenheid binnen groen en binnen links.