Antwerpen gaat heksenjacht openen op armen
 

Weinig hebben het door maar het recht op leefloon is de laatste decenia voorwaardelijk geworden.

In 2002 werd een wet in voege gebracht waardoor het OCMW de mogelijkheid heeft om het leefloon, dat grondwettelijk bepaald is, toch niet toe te kennen als blijkt dat er bepaalde 'verplichtingen' niet nagekomen worden.

In een mooi sausje werd deze wet door middel van folders bekend gemaakt aan de OCMW. Slogans als, we zullen U ondersteunen in een betere integratie in de maatschappij, alles mooi, koek en ei.

Alleen. Wat blijkt. De OCMW gebruiken de nieuwe wet om mensen te schorsen van het laatste inkomen dat hun rest, als zij vinden dat de leefloners onvoldoende werk zoeken. Nu de N-VA aan de macht komt, zal men waarschijnlijk nog eisen dat de Nederlandse taal gesproken wordt.

Om een menswaardig leven te leiden, om mensen weg te houden van de criminaliteit is het noodzakelijk in te zien dat iedereen ONVOORWAARDELIJK
de middelen krijgt om te overleven en zijn bestaan te verzekeren. Als men sancties uitspreekt tegen mensen die het leefloon krijgen, houdt dit in dat sommigen regelrecht op straat komen te staan zonder middelen van bestaan.
Een beroep tegen zo'n beslissing duurt op de rechtbanken 6 tot 8 maanden.

De N-VA heeft in Antwerpen besloten natuurlijk de post van OCMW voorzitter te bekleden. Blijkbaar wilt men de armen de duimschroeven aandraaien want de N-VA is allesbehalve sociaal. Men spreekt over verantwoordelijkheden, alleen, de hamvraag is, welke verantwoordelijkheden kan iemand op zich nemen met een uitkering dat lager is dan de Europese armoedegrens. Een inkomen dat, onvoldoende is op in het levensonderhoud te voorzien. Een uitkering dat onvoldoende is om zelfs regulier te solliciteren naar werk om uit deze cirkel te komen.

Wat de RVA, 5 jaar aan een stuk aan het doen is, zijnde de werklozen amper helpen, maar hun zoveel mogelijk schorsen en dumpen. Dat doen nu ook de OCMW en in de toekomst vermoed ik dat Antwerpen het model zal zijn van vele andere OCMW waar de onsociale ideeën van de N-VA welig tieren.

De N-VA voelt zicht sterk door het aantal Belgen die op deze partij hebben gestemd. Men vergeet dat de N-VA ontsproten is uit een partij dat Duitsgezind was. Arbeit adelt. Ontsproten uit een partij dat allesbehalve sociaal is. Een partij dat allesbehalve alle mensen wilt helpen in onze maatschappij, dan wel, alleen deze die renderen. Opbrengen.

Als we weten dat het gros van de kiezers, behoren tot de grijze, oudere generatie die de gouden jaren hebben gekend, maar waarvan de meeste totaal geen realiteitsbesef hebben dat het economisch heel slecht gaat. Dat er met pakken mensen worden ontslagen, maar die op partijen zoals de N-VA stemmen om zogenaamd de profiteurs in de maatschappij te activeren. Alleen deze zogenaamde profiteurs hebben een uitkering, nogmaals, onvoldoende om te overleven. Is het dan verwonderlijk dat in vele steden, JONGE MENSEN op straat leven ? JONGEREN in één huis moeten samenleven men 4-5 of meer ? Sommigen huizen moeten kraken om te KUNNEN wonen ?

De komende jaren voor de armen in Antwerpen zullen bittere jaren zijn. Want de ware aard van het beestje, de N-VA, zal zich spoedig tonen in schorsingen van leefloners. Mensen die het moeilijk hebben zullen nog meer de grond ingestampd worden, natuurlijk ingekleed in een mooi sausje.

Sieg Heil ! Arbeit adelt.

Ik voorspel veel leed voor Antwerpen. Zeker voor deze die nu al veel lijden.

Uit jura falconis, jg 42, 2005-2006, nr 2, p. 243-274 §2.2.3

Hoewel het geïndividualiseerd project voor maatschappelijke integratie in artikel 2, lid 1 en 6 § 2 wordt voorgesteld als een prestatie, doet artikel 11 vermoeden dat het een voorwaarde is voor de toekenning en het behoud van het recht op maatschappelijke integratie. Volgens de Raad van State (Parl. St. Kamer doc 50, nr. 1603/001, 73.) moet deze laatste visie worden weerhouden.


Over dit project moet onderhandeld worden en het moet uitgaan van de verwachtingen, de vaardigheden, de bekwaamheden en de behoeften van de betrokken persoon en van de mogelijkheden van het OCMW.

Van een werkelijke overeenkomst kan hier evenwel geen sprake zijn. Het betreft hier eerder het formaliseren van een aantal verplichtingen die in de wet zelf niet konden worden opgenomen gezien de noodzaak tot individualisering.

Dat blijkt onder meer uit het feit dat het sluiten van een contract of het aangaan van een project in bepaalde gevallen verplicht is, wat onverenigbaar is met de vrijheid van contracteren. Volgens bepaalde auteurs zou die verplichting zelfs kunnen worden gekwalificeerd als een vorm van dwang.

De persoon die aanspraak maakt op een leefloon bevind zich immers niet in de meest benijdenswaardige situatie. Bij het al dan niet aangaan van een dergelijk project heeft hij dus de keuze tussen toestemmen en het leefloon ontvangen enerzijds en het weigeren een project aan te gaan en zo het gevaar lopen geen leven te kunnen lijden in overeenstemming met de menselijke waardigheid anderzijds. Daarom kan men zich ook de vraag stellen of hier werkelijk ruimte is voor onderhandelingen.

Bovendien wordt die onderhandelingsmarge in het K.B. houdende het algemeen reglement betreffende het recht op maatschappelijke integratie (B.S. 31 juli 2002) verder beknot. Niet alleen doordat het K.B. bepaalt in welke verplichtingen het contract moet voorzien (Zie bv: art. 21 K.B. houdende het algemeen reglement betreffende het recht op maatschappelijke integratie, B.S. 31 juli 2002), maar ook doordat de maatschappelijk werker bij de totstandkoming van het contract gebruik dient te maken van een kaderovereenkomst opgesteld door de raad voor maatschappelijk welzijn.(Art. 10 K.B. houdende het algemeen reglement betreffende het recht op maatschappelijke integratie, B.S. 31 juli 2002.)

Vervolgens is er ook sprake van een fundamentele ongelijkheid tussen de partijen. Dit op zich staat de totstandkoming van een overeenkomst niet in de weg maar beknot wel opnieuw de onderhandelingsruimte voor een project dat zoals gesteld dient uit te gaan van de verwachtingen, de vaardigheden, de bekwaamheden en de behoeften van de betrokken persoon. Daarenboven is het OCMW in deze overeenkomst tegelijk rechter en partij, wat mijns inziens het meest fundamentele bezwaar is.

Een persoon die in zo’n penibele situatie is verzeild geraakt dient te onderhandelen met een tegenpartij in het voortdurende besef dat die tegenpartij bij machte is hem datgene waarop hij aanspraak maakt te ontzeggen.


De bedoeling van het project is duidelijk: men wenst vooral de persoon die aanspraak maakt op leefloon voor zijn verantwoordelijkheid te stellen. Hij of zij wordt geresponsabliliseerd. De term leefloon is daar trouwens een uitdrukking van: in ruil voor zijn bereidheid tot maatschappelijke integratie ontvangt hij/zij een loon.

Daardoor dreigt activering te verglijden in het individuele schuldmodel dat ervan uitgaat dat een arme verantwoordelijk is voor zijn arm zijn.

ja en wie heeft deze wet gekozen alvast niet de N-VA

ja want ZONDER Nederlands heb je direct werk...:roll:

Met iemand die een dergelijk taaltje voert, voer ik liever geen conversatie, al verdedigt hij zogenaamd de armen en de zwakken. Deze laatsten zijn te beklagen, als hun verdedigers van dergelijk twijfelachtig allooi moeten zijn.

En neen ik ben géén bewonderaar van de sociale politiek van de N-VA

Dat is het eerste dat ik er van hoor.

Zou Bourgeois, Brepoels en De Wever (En mezelf) nog gemarcheerd hebben voor Duitsland?

Zou de adel die belgicistisch en koningsgezind zijn arbeiden?

Simpele oplossing: schaf het leefloon af. Laat de staat zich terugtrekken uit de solidariteit, zodat die opnieuw echt tot stand kan kopen. Echt, want vrijwillig. Belastingen en leeflonen zijn geen solidariteit, maar staan solidariteit in de weg.

pfff..zulke onzin..is dat nu echt nodig..ik heb medelij met je jurgen.

Wat is me dat een belachelijk gelul

Drie mannen: de echte man staat in het midden ;)

Zijn die 2 leefloners?
De mannelijke weet ik zeker dat een goedbetaalde leefloner is.

Dat werd dan tijd.

Eerlijk gezegd zie ik het probleem niet.

Dus je weet niet goed wat N-VA van plan is, maar je bent alvast bang op voorhand want de huidige mandatarissen hun grootvader zou wel eens bevriend kunnen geweest zijn met mensen die met de duitsers heulden tijdens den oorlog?

Zielig.

Nee, om solidariteit van de gemeenschap te kunnen ontvangen is het heel normaal dat die gemeenschap daar voorwaarden aan verbind.
Het is zelfs een noodzaak voorwaarden te verbinden aan solidariteit, want de verleiding tot misbruik is anders veel te groot.
Antwerpen is trouwens het slachtoffer van een veel te laks beleid rond leefloon en opvang van onvermogenden.

Ze zijn toch weinig kritisch,
die kursisten die hun eerste uurtje propaganda volgen bij de pvda ...

.

U weet vast ook wel dat de verhouding tussen 'bestaansonzekerheid' en 'criminaliteit' niet zo éénduidig deterministisch is als u hierboven stelt.

Er zijn immers enerzijds 'criminelen' die er dankzij pakweg een geërfd familiefortuin of anders wel een gewone job warmpjes genoeg bijzitten, en er zijn anderzijds massa's doodarme mensen die NIET tot 'criminaliteit' overgaan (zelfs niet als we ook bédelen als een zware misdaad zouden beschouwen).

Eenieder die in staat is om d.m.v. arbeid voor zichzelf te zorgen, dient alvast niet 'onvoorwaardelijk' van bestaansmiddelen te worden voorzien:

"Wer nicht arbeiten will, soll auch nicht fressen!"

(Néén, dat komt niet van de nazi's :-P)

Zet ze allemaal op een boot

Dus afhankelijk van charity, in de praktijk kerken die voedselpaketten uitdelen, zoals in de VS dus, waar de armoede het hoogst is van alle geïndustrialiseerde landen.