Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door De Brabander
(Bericht 6545463)
Ze kunnen het niet.
|
Sinds 1990 (maar eigenlijk al veel langer) heeft Wallonië altijd een negatief primair saldo gehad. Dit wil zeggen dat het totaal van de opbrengsten (alle belastingen en alle sociale bijdragen) nooit voldoende was om alle lopende uitgaven (infrastructuur, onderwijs, sociale uitkeringen, justitie, milieu, ouderenzorg, overheidsadministraties, enz. met uitzondering van de interestlasten) te betalen. Dus bleef er nooit één euro over om de interest op de overheidsschuld te betalen. Dus was er altijd een begrotingstekort dat steeds hoger opliep met de voortdurende stijging van de overheidsschuld als gevolg. Een gezin dat jaar na jaar een tekort heeft en bovendien de interesten op de bouwlening niet kan betalen gaat onvermijdelijk de dieperik in, met de gedwongen verkoop van het huis als gevolg. Griekse toestanden. In het Brussels Gewest was de toestand gelijkaardig maar minder erg. Sinds 1990 (maar eigenlijk al veel langer) heeft Vlaanderen altijd een positief primair saldo gehad. Gedurende meerdere jaren zelfs groter dan de totale interestlast op de Belgische overheidsschuld.
Het gevolg van dit alles is, dat
indien in 1990 de Belgische overheidsschuld zou verdeeld geweest zijn over de drie gewesten, het Waals deel in de overheidsschuld in 2010 zou opgelopen zijn tot 480 miljard, het Brussels deel tot 55 miljard en dat Vlaanderen al lang schuldenvrij zou zijn en in 2010 zelfs over een tegoed zou beschikken van 194 miljard. Wallonië zou in 2012 een begrotingstekort hebben van 25 % van zijn bbp (Griekenland 10,5 %) en een schuldratio van 500 (Griekenland 143).Met gescheiden beurzen zouden deze feiten zichtbaar zijn. Nog beter: ze zouden Wallonië, maar ook Brussel, al lang gedwongen hebben om de nodige saneringsmaatregelen te nemen. In het Belgisch huishouden waar alles in een grote pot gegoten wordt en iedereen er evenveel mag uitpikken, sommigen zelfs wat meer, worden de feiten verborgen achter de Belgische cijfers. Met als gevolg dat problemen die als Belgisch worden voorgesteld in feite reuzengrote Waalse en Brusselse problemen zijn.
"Het is geen overdrijving te stellen dat Wallonië vandaag (in 1991) financieel rechtgehouden wordt door de Vlaamse budgettaire inspanningen.
- Vlaanderen heeft er te weinig belang bij om nog verder te saneren wanneer het gros van de lasten door haar zal moeten gedragen worden. Tegelijk komt deze situatie goed uit voor Wallonië, zodat van die regio ook weinig budgettaire inspanningen kunnen verwacht worden.
- Een regionalisering van de overheidsschuld zou elke regio dus confronteren met de harde wet van de budgettaire verantwoordelijkheid. Dit zou de druk om te saneren opdrijven". (Prof. Paul De Grauwe in 1991 )
Van nu tot 2015 moet er voor 24 miljard gesaneerd worden. Aan de Vlamingen moet men geen inspanning vragen want zij hebben de problemen niet veroorzaakt. Men moet de problemen oplossen waar ze zich stellen. Als Wallonië en Brussel boven hun stand leven kunnen zij dat op drie manieren oplossen: minder uitgeven, meer belastingen, meer werken, of een combinatie hiervan naar hun eigen inzichten. Dit is de brute, eenzijdig financiële aanpak van Europa t.a.v. Griekenland.
Voor wie deze cijfers als ongeloofwaardige Spielerei wil wegwuiven verwijzen we naar een studie van Prof. Paul De Grauwe die in 1991 een projectie heeft gemaakt van de schuldratio's per Gewest over de periode 1991 - 2000. Voor Wallonië kwam hij in het jaar 2000 op een schuldratio tussen 150 en 333 afhankelijk van de gebruikte hypothesen. "Wallonië zou bankroet zijn. Vlaanderen daarentegen zou op rozen zitten". (p 11) (Denkoefening over de regionalisering van de Belgische overheidsschuld / Leuvense economische standpunten / 1991/60 / november 1991.
