Ode aan de werklozen
 

Voor het recht op luiheid.
Tegen de dictatuur van het werkproletariaat.

Weg met Arnault.
Weg met de dictator.

Iedereen een postbusfirma.

Ga vooral niet langs Mortsel..... :twisted:

Weg met Nr.10

²

2

Valt wat voor te zeggen. Maar ik zou het geen luiheid noemen.
Veel vrije tijd is belangrijk.

Grootvader werkte zich als pluimveeslachter zijn hele leven van 's morgens vroeg tot 's avonds laat uit de naad. Ook in het weekend. Hij stierf op 62-jarige leeftijd aan kanker. Op het eind van zijn leven liet hij zich ontvallen dat hij van dat vele werken dik spijt had.
Zijn zoon kon dat maar niet begrijpen, kleinzoon dan weer wel.

Die kleinzoon is werkschuw tuig met dreadlocks dat de hele dag wiet rookt, en hierdoor tot dit inzicht gekomen is.

Link niet te snel 'luiheid' met 'werkloosheid'.
'Een job hebben' is ook niet bepaald een synoniem voor 'werken'.

Als iedereen die een job heeft zou werken of zijn of haar werk naar behoren zou uitvoeren, dan zou de maatschappij er al helemaal anders uitzien.

Wie niet werkt heeft twee keuzen:
1) Ofwel leven van een uitkering en dus parasiteren op de inspanningen van degenen die wel werken. Het lijkt me evident dat dit simpelweg pervers is.
2) Ofwel consequent elke uitkering weigeren. Echter, wie geen geld heeft zal zijn vrije tijd niet in de meest gunstige omstandigheden kunnen doorbrengen.

Ontspanning en zelfontplooiing is oke, maar is nooit het belangrijkste. Ontspanning is wat er overblijft als mensen hun verplichte inspanning vervuld hebben. Werken is een deugd. Het is een sociale verplichting die iedereen die zich niet egoistisch wil opstellen en die een minimum aan sociaal verantwoordelijkheidgevoel heeft als evident beschouwd.

Wat met mensen die zwaar ziek/ gehandicapt zijn? Parasiteren die ook op de inspanningen van de werkenden? Moeten zij ook elke uitkering weigeren?

3 rentenieren
4 investeren
5 exploiteren
6 speculeren

Dat ruikt hier naar Marx' schoonzoon, en al te geliefd was die niet.

Uiteraard niet. De topicstarter had het over "het recht op luiheid". Het gaat hier dus over mensen die kunnen werken, maar er bewust voor kiezen het niet te doen. Deze mensen beschouwen hun eigen recht op zelfontplooiing belangrijker dan hun plicht om bij te dragen aan de maatschappij. Dat is een asociale, parasiterende houding.

Dit neemt niet weg dat ook een groot deel van de gehandicapten niet per definitie in de onmogelijkheid verkeert om te werken natuurlijk. Ook zij moeten de goede wil opbrengen om te werken.

Indien er geen werkloosheidsuitkeringen zouden zijn, vervalt jouw "asociaal", "parasiterende" houding uiteraard?

Goed opgemerkt. Maar dit behoort voor het merendeel van de bevolking natuurlijk niet tot de mogelijkheden. Niet iedereen heeft genoeg kapitaal om enkel door bijvoorbeeld te speculeren te kunnen overleven.

Het gedeelte van de bevolking dat geen werk meer kan vinden, is ook een absolute minderheid

Recht op luiheid uit 1883 van Paul Lafargue

Het gaat er in essentie over dat alle mensen, vanuit een gevoel van burgerschapsplicht, de intentie moeten hebben om te werken, wetende dat dit ten koste gaat van hun vrije tijd en ontspanningsmogelijkheden. Werkbekwame mensen moeten bijgevolg nooit de mogelijkheid krijgen oneindig te teren op (werkloosheids)uitkeringen. Dat is parasitair gedrag.

Wat doet ge met mensen die geen werk meer krijgen?
Laten creperen?

Actief begeleiden naar werk, laten bijscholen zodat die een knelpuntberoep kan invullen, ... in ieder geval niet oneindig van een werkloosheidsuitkering laten leven. U gaat me toch niet vertellen dat personen die bijv. de helft van hun leven van een werkloosheidsuitkering leven vaak effectief geen werk kunnen vinden? Dit is het gevolg van kwade wil.

Belgie is het enige land waar werkloosheidsuitkeringen in principe onbeperkt zijn in de tijd. Daarenboven is de begeleiding naar werk door de VDAB, als gevolg van onderbemanning, vooral gefocust op "nieuwe" werklozen, omdat die meestal sneller terug geactiveerd kunnen worden. Zij zijn vaker ook meer werkwillig. Als gevolg doet zich een pervers effect voor: de langdurige werklozen, niet zelden werkonwilligen, worden meer met rust gelaten en krijgen dus de mogelijkheid om langer van de werkloosheidsuitkeringen gebruik te kunnen maken.