Goethe over monotheïsme
 

Beste forummers,

Wat moeten we denken van volgende gedicht van Goethe?

Jesus fühlte rein und dachte
Nur den Einen Gott im Stillen;
Wer ihn selbst zum Gotte machte
Kränkte seinen heil'gen Willen.
Und so muß das Rechte scheinen
Was auch Mahomet gelungen;
Nur durch den Begriff des Einen
Hat er alle Welt bezwungen.

Met vriendelijke groet,
Kallikles

Er wordt hier blijkbaar niet veel gedacht... :-)

Of misschien heeft niemand zin om mee te doen aan de grote "kijk eens hoe intellectueel ik ben"-topic.

De naam van Goethe vernoemen mag dus ook al niet meer.

Welkom in de idiocratie!

Daaruit is nu juist het conflict ontstaan tussen Jodendom en Christendom.

De God van de Joden is die van de onverdraagzaamheid, het christendom is de weg naar de verzoening toe in het principe der drie-eenheid, maar halverweg blijven steken.

De ware God is de eenheid van alle goden, deze is bij harriechristus te vinden.

QED

Jezus voelde zich helder en dacht
enkel die ene god in de stilte :
Wie zichzelf tot god maakt
verziekt z'n heilige wil.
En zo moet de waarheid lijken
wat ook de duivel lukt
enkel door het begrijpen van dat ene
heeft hij de werkelijkheid bedwongen.

Dat is hoe ik met mijn pover begrip van de Duitse taal de vers versta
en het enige dat dan bij me opkomt is dat Jezus zich blijkbaar meestal niet al te helder voelde. :D

"Mahomet" =/= "Baphomet"

:-)

Eigenlijk zegt Goethe - ik parafraseer, want ik zal mij niet wagen aan vertaling van poëzie - dat Jezus zuiver van gevoel was en diep in zichzelf slechts één God aannam en dat bovendien wie van Jezus een God maakte - bedoeld zijn de Trinitariërs - zijn (=Jezus') heilige wil onrecht aandeed. Goethe zegt bovendien dat bijgevolg Mohammed gelijk had en dat hij slechts door het begrip van het Ene - de Tawhid, het zuivere monotheïsme - heel de wereld heeft bedwongen.

Opmerkelijk aan dit citaat is niet alleen dat Goethe zich op het standpunt van de islam plaatst, maar dat hij dat bovendien doet vanuit een erg groot begrip van de islamitische en Christelijke theologie, op een moment dat er in Europa nog heel weinig goede bronnen waren over de islam.

Als Nietzsche decennia na Goethe's dood de islam looft, dan doet hij dat op een cultuur-historische basis, en zonder de islamitische theologie of rechtsleer bestudeerd te hebben. Dat is bij Goethe anders en dat lijkt mij erg opmerkelijk en zelfs verbazend.

Iemand andere indrukken?

Wat ben jij toch eigenlijk een aandachts-hoer, kallikles :)

Kunnen wij hier de dichter gelijkstellen aan de Ik in deze gedichten? Goethe schijnt hier als dichter slechts in de gedaante van een denkbeeldige Moslim te spreken ...

Ob der Koran von Ewigkeit sei?
Darnach frag' ich nicht ! ...
Daß er das Buch der Bücher sei
Glaub' ich aus Mosleminen-Pflicht.
Dass aber der Wein von Ewigkeit sei,
Daran zweifl' ich nicht;
Oder dass er vor den Engeln geschaffen sei,
Ist vielleicht auch kein Gedicht.
Der Trinkende, wie es auch immer sei,
Blickt Gott frischer ins Angesicht.

Proost!

Monotheïsme is de basis van alle religieuze onverdraagzaamheid tegenover andersgelovigen en ongelovigen. Niet iets om te promoten zou ik zeggen.

Interessante referenties:

- http://www.ibn-rushd.org/forum/Goethe.htm
- Katharina Mommsen, Goethe und die Arabische Welt (in het Engels vertaald als Goethe and the Poets of Arabia)
- Katharina Mommsen, Goethe und der Islam

K&k.

Ob der Koran von Ewigkeit sei?
Darnach frag' ich nicht ! ...
Daß er das Buch der Bücher sei
Glaub' ich aus Mosleminen-Pflicht.
Dass aber der Wein von Ewigkeit sei,
Daran zweifl' ich nicht;
Oder dass er vor den Engeln geschaffen sei,
Ist vielleicht auch kein Gedicht.
Der Trinkende, wie es auch immer sei,
Blickt Gott frischer ins Angesicht.

Ik denk dat Goethe eerder speelde met de islam dan zich er werkelijk toe bekeerde, een beetje zoals veel Westerlingen zich vandaag aangetrokken voelen tot het Boeddhisme, zonder zich werkelijk te bekeren.

Met betrekking tot de kwestie van de inhoud lijkt de disjunctieve verstoring van de ruimtelijke relaties erg contrasterend in het licht van de eloquentie van dit stuk. Ik denk wel dat de iconiciteit van de negatieve juxtapositie de substructuur van het kritische denken kwalitatief binnen een context van misleidende simpliciteit weet te plaatsen. Het gevolg is natuurlijk een conceptuele totaliteit van elementen die de resonantie en moderniciteit van de mimesis tot een aporia herleidt.

Nu ja, ik ben natuurlijk geen poeet.

Dus van Goethe snapt u geen ... ? ;-)

Uw antwoord is zeer kinderachtig.

Ik ontwaar een negativistische stroming binnen uw perceptie van de elementen die convergeren binnen de spatiale structuur van deze context.