Een verhaal dat de vele belgicisten zeker zullen apprecieren!
Ja, ze zijn er fier op dat ze Belg zijn. Meer nog. Als reservisten offeren ze graag een deel van hun vrije tijd en vakantiedagen op om hun vaderland te dienen. ,,Is dit idealisme? Misschien wel.''
AANSLUITENDE DOSSIERS
Relaties ZE geven het niet met zo veel woorden toe, maar het speelt toch wel mee. Het idee trouw te zijn aan een land, een land te dienen en de waarden van dat land uit te dragen. Al klinkt het nog zo ouderwets.
,,Bij mij zat het er van thuis uit in'', vertelt Paul De Ridder. ,,Er waren de ervaringen van mijn vader in de Tweede Wereldoorlog. Niet dat hij er veel over vertelde, maar onbewust sijpelde het in onze opvoeding door. En ja, het leger interesseerde me altijd al.''
Bij Philippe Genbrugge groeide het tijdens zijn legerdienst. ,,In tegenstelling tot zo velen viel dat bij mij geweldig mee. Ik moest niet gewoon wachten lopen of achter een bureau zitten. Tien maanden lang heb ik allerlei interessante dingen geleerd. Het was spannend, opwindend. Ik haalde mijn aircommancobrevet en na afloop vond ik het spijtig dat het voorbij was, dat ik terug moest naar het burgerleven. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar een leger staat voor iets. Het staat voor een land, het staat voor bepaalde idealen. Dat raakte me.''
Beide mannen gaven zich op voor de reserve. Uit overtuiging, en ook een beetje uit jongensachtig enthousiasme. Al is het meer dan scouts voor volwassen mannen. ,,Je hebt natuurlijk de stereotype macho's die het louter doen voor het avontuur en graag met hun spieren rollen. Bij mij zit het toch dieper'', zegt Philippe. ,,Een wereld zonder leger is een illusie. Er zullen altijd conflicten zijn waarbij het leger de enige instantie is die de vrede kan waarborgen. Tegelijkertijd is het voor mij een eer om met de Belgische driekleur op mijn uniform rond te lopen. Ik voel me honderd procent Belg. Omdat ik tweetalig ben opgevoed blijven het Waalse en het Vlaamse twee helften van eenzelfde geheel.''
,,Een dag als de Belgische nationale feestdag is voor mij heel belangrijk'', vervolgt De Ridder. ,,Ik geef dat ook aan mijn kinderen mee. Niet dat ze in de houding moeten gaan staan en een hele dag geschiedenisles krijgen, maar ik vertel er wel graag over. Als Belgen hebben we nogal snel de neiging een beetje minachtend te doen over ons eigen land, en over ons leger. Het leger is zowat de risee van de natie. Ik vraag me af waarom. Ik ben op missie geweest naar Pristina, naar Bosnië. De buitenlandse mogendheden zien het Belgische leger graag komen. Niet alleen zorgen wij voor een aangename sfeer, maar omdat we over zo weinig middelen beschikken, vinden we ook voor alles een oplossing. Het klinkt misschien vreemd, maar in het buitenland zien ze de Belgen graag komen. Het is het voordeel van een kleine natie te zijn: je komt niet patserig over zoals de Amerikanen en je staat dadelijk dicht bij de bevolking.''
,,Ik denk dat de Belgen niet weten wat hun leger eigenlijk allemaal doet'', stelt Philippe. ,,Als ik vertel dat ik reservist ben, moet ik me vaak verantwoorden. Mensen begrijpen het niet, ze vinden het leger maar een stelletje lawaaierige zuiplappen. Anderen hebben er dan weer om de verkeerde redenen bewondering voor. Die negatieve houding ten opzichte van het eigen leger is weer zoiets typisch Belgisch. Het is nergens op gebaseerd, maar het hoort bij de aard van het beestje. Ik vraag me af wie er weet dat onze ontmijners zowat over ter wereld of mijnen opruimen of anderen leren om het te doen. Buiten de grenzen zijn we daarvoor bekend.''
Wie reservist is, moet een paar keer per jaar op stage, moet oefeningen doen en moet zich bijscholen. Een groot deel van de vakantiedagen gaat op aan die activiteiten. En dan zijn er nog de buitenlandse missies waarvoor de reservisten zich kandidaat kunnen stellen. Voor Philippe was het een droom die in vervulling ging toen hij een jaar geleden voor vier maanden naar Afghanistan trok om de luchthaven van Kaboel te bewaken.
Het liet een onuitwisbare indruk na. ,,Het is enerzijds een intense ervaring. Iedere seconde van de dag moet je voorbereid zijn, klaarstaan om op te treden of in te grijpen. En die spanning blijft nog even nazinderen als je terug thuis bent. Bij ieder onverwacht geluid was ik alert. Anderzijds heeft het me geleerd met andere ogen naar de wereld te kijken. Mensen hadden het hier over onveiligheid. Weet je wat onveiligheid is? Dat er op iedere hoek van de straat op ieder moment van de dag een bom kan ontploffen. In Afghanistan vierden de mensen hun herwonnen vrijheid door vliegers op te laten op de daken van de huizen. De kinderen joelden en kirden en holden door de straten. Er werden hanengevechten georganiseerd en mensen bedankten ons echt omdat wij er waren. Hoewel het er in onze ogen nog extreem onveilig was. Iedere dag ontplofte er ergens nog wel iets. Of er brak een vuurgevecht uit. En toch voelden de Afghanen zich allerminst onveilig.''
Hij schudt het hoofd. ,,Ik wist niet wat ik zag bij de laatste verkiezingsuitslag. De zoveelste winst op rij voor het Vlaams Blok. Al die onverdraagzaamheid. Dan denk ik: 'Mensen, pas toch op!' Welke zin heeft het zo op elkaar te vitten? Het is toch veel boeiender om samen sterk te blijven en om samen een fantastische maatschappij uit te bouwen.''
,,Het is een cliché'', stelt Paul. ,,Maar na zo'n missie in het buitenland besef je dat wij nog niet eens half beseffen hoe goed we het hier hebben. Bosnië en Kosovo zijn amper drie, vier uur vliegen van hier. Toen ik er was, dat was de derde wereld, hé. Uitgebrande dorpen, kapotgeschoten huizen, opgeblazen bruggen. Ik heb er armoede, honger en ellende gezien. En waarvoor? Ik heb het conflict al duizend keer moeten uitleggen en nog altijd kan ik er met mijn verstand niet bij.''
,,Mij heeft het duidelijk gemaakt dat er niet veel nodig is om iets te laten escaleren'', meent Philippe. ,,Laat in Antwerpen een week de stroom uitvallen, mensen zullen vechten voor het laatste brood.'' Hij denkt na. ,,Wat ik nu zeg, klinkt misschien vreemd, maar voor mij heeft het leger een sociale functie die we tegenwoordig in de maatschappij missen. Iemand die vroeger moest afhaken op school, kon nog altijd een carrière uitbouwen in het leger. Die uitweg wordt de jongste jaren steeds meer afgesloten. Ik betreur dat. Als reservist voel ik me een bruggenbouwer tussen het militaire leven en het burgerleven. Nu het leger geprofessionaliseerd is, lijkt het te veel een wereld op zich. Mensen hebben het gevoel dat ze er niets mee te maken hebben.''
,,Weet je wat helemaal te gek is'', zegt Paul. ,,Sommige militairen schamen zich voor hun uniform. Ze verontschuldigen zich bijna dat ze bij het leger zijn. Alsof mensen hen daarom scheef bekijken. En als dat zo is, wat dan nog? Door je te schamen verraad je niet alleen je job, maar ook een beetje je land. Al wordt dat begrip land steeds relatiever. Het boeiende aan het leger van nu is dat het zo internationaal is. De grenzen vervagen en de samenwerking staat voorop.''
,,Het is een mooie paradox'', stelt Philippe. ,,Door voor je eigen land te staan, verruim je je blik op de wereld.'' Hij grinnikt. ,,Een andere paradox ligt moeilijker: door trouw te zijn aan mijn land, ben ik virtueel ontrouw aan mijn vrouw. Zij verwijt me soms dat ik een minnares heb.''
(BRON: DE STANDAARD)
