Is geloven in ( één of meerdere ) god(en) een mentale aandoening ?
 

Als ik sommige gelovigen bezig zie en hoor, heb ik dikwijls de indruk met mentaal gestoorde mensen te maken te hebben.
Ligt dat nu aan mij of aan hen ?

Mentaal gestoorden regeren vaak een heel land en worden gedoogd door andere regeerders; bv een Mugabe, pak Stalin en Hitler. Waar zijn de grenzen?

Ik denk dat het menselijk brein een soft spot heeft en iets nodig heeft waaruit hoop kan gepuurd worden (zoals de belofte van het hiernamaals ivm de dood, vergeving van zonden, gods hulp in kritieke momenten van levensbedreiging en lichamelijke pijn, enz).

En daarom heeft het creatieve deel van het brein daar een hele wereld voor uitgevonden: polytheïsme, monotheïsme en alle varianten daar op door de tijden heen.

Ook mensen die elke stap die ze zetten eerst borstelen om geen insect te vertrappen (India) horen daarbij. Dat is tegelijkertijd wel extreem ecologisch, moet ik zeggen.

Maar knielen naar die of die windrichting of in een kerk ... als je bezinning wenst kan je dat evengoed bij een dikke boom of op het wc doen of aan een bushalte in de regen.

Ik zie mensen die geloven in een god of in goden als zeer kwetsbaar. Ik bedoel dus mensen die er met de beste gevoelens in op gaan en dat geloof voor zich houden en niemand ermee lastig vallen.

Minder kwetsbaar zijn die zogenaamde gelovigen die dat geloof misbruiken voor machtsdoeleinden en net die kwetsbare groep mensen beogen (ultra katholiek in de USA en allerlei strekkingen binnen de Islam, etc ... voorbeelden in overvloed en zeker historisch gezien)

Mentaal-gestoord zou ik het geloven in de een of andere god niet noemen, maar ja, ik eigen het menselijk brein wel een aspect 'deficient' toe in het algemeen. 'deficient' in contrast dan met het natuurorganisme en het gezond intellecualisme van dieren en planten en de interactie onder elkaar.

Of dieren en planten nou zo veel intelligenter zijn dan mensen waag ik te betwijfelen. Geloven hoort namelijk bij het gedrag van kuddedieren. Hoe meer afhankelijk mens en dier zijn van de kudde, hoe sterker het geloof in ... alles.

Met gelovigen is er geen probleem. Zolang ze hun mening op een beleefde humanistische manier verkondigen.

Gelovigen zijn voor mij vooral interessante subjecten.

Gelovigen vertegenwoordigen doorgaans een groep waar je als vrijzinnige enkel neerbuigend op neer kan kijken.

Gelovigen zijn gewoonweg naïef. De ingebeelde God en/of Allah zijn de oorzaak van alle miserie in de wereld.

Dan kun je slechts blij zijn met de mening die je over jezelf hebt, met name dat je niet behoort tot de gelovigen die je als "mentaal gestoord" beschouwt. Zoals de Italianen het plegen te zeggen: "Beato Lei"

Wat probeer je nu te zeggen

je zoekt het weeral veel te ver. Vroeg of laat ga je dood, en je "goedgelovigheid" zal je beste vriend(in) een worst wezen.

Ben je nu al tot jood gepromoveerd?

Wat ik probeer te zeggen is dat Meneer blijkbaar zo overtuigd is dat hij het bij rechte eind heeft dat hij anderen (meer bepaald diegenen die geloven) als gestoorden beschouwt. Wanneer ik met dergelijke mening geconfronteerd wordt dan vind ik het persoonlijk aangewezen geen discussie aan te gaan en de betrokkene mede te delen dat hij met zijn visie blijkbaar gelukkig is. Ik ben dan ook niet van plan zijn gelukzaligheid te storen door te contesteren.

De overlevingskansen waren voor de mens groter door in groep te leven. Binnen deze groep moesten er regels en afspraken worden gemaakt. Die groep had ook een leider ( alfa ) nodig en gaf ook geborgenheid aan die groep. Dit geloof in een leider was noodzakelijk om de groep bijeen te houden. Maar waar moest die leider op terugvallen waar hij dan weer geen antwoord op had ? Op een of meerdere denkbeeldige leiders boven hem.

Neen. Het is collectieve waanzin. En dat wordt niet als waanzin beschouwd.

Misschien ga ik voor u te ver (weeral?), maar voor mij zijn de zaken zeer duidelijk: ik ben atheïst maar ik denk dat mensen als er iets ergs gebeurt vooral, nood hebben aan iets speciaals waar ze hoop en troost kunnen vinden. En liefst samen om dat te delen en weet ik veel.

Ik kan dat niet want komedie spelen is niet mijn sterkste kant en zeker niet als ik verdriet heb.

Mijn hond is vorige week overleden en ik heb mijn vriend zelfs wandelen gestuurd. Het begraven van de hond wilde ik absoluut alleen doen. Het was alleen maar afscheid nemen tot de composthoop klaar is waar ze in ligt en dan graaf ik haar schedel terug op. Ik schat ongeveer twee �* drie jaar en dan is het gemis versleten door de tijd.
Ik heb mijn eigen systemen om met verdriet om te gaan.

Als mijn oude moeder overlijdt, kan het goed zijn dat ik niet naar de begrafenis ga.

Mensen hebben het zeer moeilijk met de dood en in religies speelt die dood een niet onbelangrijke rol.
Een dode eren of herdenken doe je toch niet voor die dode maar voor jezelf of om het te tonen aan anderen die ook iets tonen aan jou zodat er een sociale cohesie ontstaat op zo'n begrafenis met taart en koffie nadien. Familieleden die elkaar nooit zien, komen elkaar weer tegen en that's it.

Het echte verdriet hoort toch niet thuis met zovele mensen erbij. De dode heeft geen verdriet alleen de levenden. En daar draait toch alles om.

Maar gelovigen kunnen blijkbaar verdriet kwijt in een kerk, een kaarsje gaan branden en zo. Als het zich beperkt tot dat, is het voor mij oké.

Maar als ze proberen je te bekeren ... twee weken geleden had ik zo iemand op de bus (een oude kennis). Menslief, de hele rit over 'God makes me happy, to sing and dance with god. You must believe in God. I will let you know god.' Ik ben over Darwin en wetenschappen begonnen waar zij geen kaas van had gegeten en toen ik opgelucht afstapte, besefte ik dat dat mens extreem eenzaam moest zijn.

Mensen zijn niet alleen bang van de dood, ze zijn ook bang van alleen te zijn.

Gelovigen zijn voor mij dus bange mensen. Soms zijn ze zelfs te bang om te leven. Ze erkennen die angst niet en dan durven ze zelfs zeer arrogant uit de hoek komen. Arrogant om nog meer eigen angst toe te dekken.

Het menselijk brein is ernstig beginnen te rommelen toen ze de natuur zijn gaan vereren, niet daarom maar vanaf toen (heilige bomen, stenen en rotsformaties, heilige dieren, speciale plekken, begrafenisrituelen ...
Het spirituele en het bewustzijn is een zwakke breinactie, eentje die in die oude tijden zelfs remmend en destructief moet gewerkt hebben want de mens verloor gewoon contact met zijn omgeving, de natuur.

En dan is de verpersoonlijking gekomen. Veel half dieren/half mensen, halfgoden ... het kon niet op. Serieuze verwarring noem ik dat. En het verkocht als brood. Dat brood bakte zichzelf.

En dan indd, zoals je zegt, diende een leider of een elite van leiders zich niet meer te bewijzen en haalden ze er iets bij dat straffer was dan alleen maar goed te leiden en op tijd je plaats af te staan.

Maar het menselijk brein blijft de sleutel.

Da's positief !!
Echter voor sommige .... mensendood: kerk begrafenis koffietafel ,
andere manieren kennen ze niet !!


Mensen uiten hun gevoelens meestal op hun eigen manier !!
Het verstoppen van verdriet is ook niet altijd goed !!

OK , ieder zijn eigen ding , akkoord !!

Een hele tijd terug , eentje begon ook zo te zeiken tegen mij ,
ik moest geloven en ze zou bidden voor mij , want dan zou mijn handicap verdwijnen !!
Ik heb ze uitgescheten dat ze moest opflikkeren met haar diarretisch gekots !!!!

De meeste wel !!

Wie heeft geloofsgeloof uitgevonden & waarom ??

Het is wel degelijk hun bizarre gedrag dat mij aan mentale stoornissen doet denken, niet de vergelijking met mijzelf.:-)

Een eenzame zot is " zot ". Een miljoen zotten tezamen zijn " normaal ". En verklaren de rest van de wereld zot.:lol:

Precies! In se gaat het daar over, de 'soft spot' of iets 'speciaals' waarop men kan terugvallen in tijden van...tja, tijden van whatever. En je kan daar extreem in zijn/gaan...

Ik zag toevallig afgelopen weekend de "Broken Circle Breakdown"... die 'problematiek' wordt daar ook aangehaald, geloven of niet (in wat, maakt niet uit). Als uw kind sterft en je wil geloven dat het 'terugkomt' als een vogeltje of een sterretje aan de hemel... 'iets' waartegen je kan praten, iets anders/materieel dat de gedachte van/aan verder 'in leven' houdt... wat is daar mis mee? Natuurlijk weet je dat weg = weg... maar wat is er verkeerd met te zeggen dat je een gedachte in 'je hart vasthoudt' of een sterretje aan de hemel? Is toch hetzelfde?
Iedereen zegt/denkt toch eens 'Please, laat dit of dat (niet)lukken, gebeuren etc'. Aan wie of wat richten wij ons dan eigenlijk? Voor de enen is dat een 'God', voor de andere zichzelf misschien, ik praat tegen mijn honden? Ben je dan gek als je je tot iets of iemand anders richt? Zolang niemand daar last van heeft...
Gelovigen (religie) zijn daar wellicht iets fanatieker in... ze organiseren zich etc, et alors? Zolang met dat niet opdringt, zolang we verdraagzaam zijn tov elkaar moet dat geen probleem vormen... maar ja, dat laatste kan snel verkeren natuurlijk.

Ik denk dat we ons ernstig blind staren op het menselijk intellect. Homocentrisme is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Persoonlijk begin ik de zaken anders te bekijken;

a) meer in functie van 'geslaagde harmonie',
b) 'minimum aan lijden via het zenuwstelsel',
c)'vernuftig omgaan met ... in harmonie met al de rest'.

Zes miljoen geleden hadden de chimpansees en wij dezelfde voorouder.
Zeven miljoen jaar geleden hadden de chimpansees en wij dezelfde voorouder met de gorilla.

Chimpansees en gorillas zijn geen specifieke prooidieren (de mens als roofdier buiten beschouwing gelaten)

Waarom gedraagt de mens zich dan als een prooidier en vooral in de context van geloof?

Ik link prooidiergedrag aan geloof:

a) ongeacht de levensomstandigheden wordt er gepleit voor ongebreidelde voortplanting. 'Ga en vermenigvuldig u' ... Contraceptiva zijn niet oké, etcetera. Dat is dus puur prooidiereninfrastructuur. Zonder het geloof had de mens zich waardiger kunnen voortplanten.

b) individualisme wordt/werd in de katholieke leer tot een minimum herleid en spitste zich toe via onderwijs en kerkerlijke structuren op een slaafse onderdanigheid. Opmerkelijk is dat die kerkelijke infrastructuur in symbiose was met economie en politiek. Historisch gezien werd de massa via het geloof onder de knoet gehouden zodat ze kon uitgebuit worden. En die uitbuiting was normaal volgens het denken in de middeleeuwen en zelfs veel later.

De homo sapiens houdt van het mier-bladluizen-systeem. De ene mens is een mier en de andere mens een bladluis. De meeste mensen zijn bladluizen en gedragen zich dus als prooidieren.
Een Indische boer die zaaigoed aankoopt van Monsanto en ontdekt dat de zaden van zijn teelt het jaar nadien steriel zijn, is een bladluis. Monsanto is een mier die melkt.
Heeft de geloofsinfrastructuur geleerd van handeldrijven of heeft het handeldrijven geleerd van de infrastructuur van het geloof ...

Een feit is dat de meeste mensen vragen om als bladluis te functioneren en de mierenmensen weten dat. Mierenmensen van nu wippen over alle territoriale grenzen; in welvaartslanden moeten de luizen consumeren, in andere contreien moeten ze werken, zich duchtig voortplanten en vooral op tijd creperen.

Een gezonde mierenfamilie is bv een oude familie in een land in Zuid-Amerika: met een zoon in de clerus, een aangetrouwde zoon in de politiek en eentje thuis om het grootgrondbezit over te nemen. De alfa's dus volgens homo sapiens 'recept. Variaties daar op vind je overal in de wereld.

Chimpansees (de twee soorten) en gorilla's gedragen zich nooit als prooidieren. Ze zijn gezien de drachttijd en de lange levensduur ook geen prooidieren. Vele andere dieren zijn geen prooidieren zoals olifanten.

Maar de mens plant zich voort alsof het een prooidier is. Een prooidier voor zijn eigen soort. Een prooidier om gemelkt te worden of als kanonnenvoer te gebruiken.

In zowel de katholieke geloofsleer als in de islamleer vind je die stuwingen daartoe aan.

De hoofdmier is een katholieke god of een allah of een jaweh. Een fata morgana stroventje gedirigeerd door menselijke mieren.

Geef mij dus maar de mieren die zwarte luizen cultiveren op een labboonplant. Ik heb de intelligentie om meer labbonen te zaaien dan de capaciteit die die mieren hebben. En die mieren kiezen er toch altijd de zwakste planten uit. Huiswerk niet goed gedaan betekent dat voor mij als tuinierster.
Zo simpel zou het leven kunnen zijn voor elke homo sapiens sapiens.

Kanaries en zebravinken kan je kweken in zeer beperkte ruimte aan de lopende band. Mensen ook als ze in iets blindelings geloven.

En voor dat blindelings geloven heeft de mens een stevige historische infrastructuur opgebouwd. Perfect ingespeeld op die soft spot van het menselijke brein.

Wie we als soort zijn, zullen we wellicht nooit weten, want in de spiegel kijken naar jezelf is volgens de katholieke leer obsceen, en volgens de islam ... weet ik niet. Die tong is al meer gespleten dan de andere wereldgodsdienst. 2013 als datum in acht genomen.

Het bizarre van het menselijk brein?

hier ga ik volledig mee akkoord. Maar zo is het niet voor gelovigen die zich vanuit hun religie vastklampen aan een leven n�* de dood, weze het in een hemel met rijstpap of een paradijs met 72 hoeren of een reïncarnatie tot ze de volmaakte mens geworden zijn: Religie geeft mensen een fantasierijke houvast voor degenen die de dood niet kunnen aanvaarden. Tegelijkertijd werd die latere bestaan gebruikt om de mensen onder de knoet te houden, want wie zich niet hield aan de aardse gebruiken kon dat paradijs natuurlijk op zijn bil schrijven en gaat voor eeuwig branden in een of andere hel, of bij de reïncarneerders kwamen ze terug als lagere diersoort.

Zelf zag ik recent een plaatje op FB, ontroerend in al zijn eenvoud: