De Samzon-kkoek.
 

Toen Pieter-Jan verjaarde kreeg hij geen verjaardagsfeest. Helemaal niks. Zelfs geen verre nonkel die een kaartje stuurde ofzo. Zijn vader was naar het voetbal, moeder las de krant en Pieter-Jan ging zijn achttiende dag in de jungle tegemoet.

Het werd hem allemaal een beetje wazig voor de ogen. Dagenlang rivieren overzwemmen, door ondoordringbare jungle dringen, levensgevaarlijke insecten, reptielen, zoogdieren, vissen en inheemse stammen ontwijken en dat zonder ook maar 1 reden om te geloven dat hij nu dichter bij het tentenkamp is dan hij gisteren was.

En dan die honger. De jungle staat vol eetbare dingen maar helaas staan er evenveel oneetbare dingen tussen en ze zijn niet gelabeld. Bovendien betekent 'oneetbaar' in de jungle vaak 'dodelijk giftig' en zo kwam het dat Pieter-Jan al dagen niet meer gegeten had.

De nog resterende 14 leerlingen uit zijn klas overigens ook niet. Zij werden dat 'dagenlang achter (in veel gevallen zelfs voor) de meester door de jungle banjeren' ook wel beu. Sommigen begonnen zelfs hardop te twijfelen of dit wel een 'studiereis' was. "Misjgien denkd os mama wel dat u ons ontvoert hept!", zei een van de leerlingen een paar dagen geleden. Dat was overigens op dezelfde dag dat ze van 15 naar 14 gingen en dat ze nog eens goed gegeten hadden.

Nu, dat leerlingen opeten hielp wel tegen de honger, het kostte Pieter-Jan wel elke keer weer een flink pak losgeld. Een dag na ze nummer 27 opgegeten hadden kwam Pieter-Jan bv. te weten dat dat een enig dokterszoontje was. Opgegeten omdat-ie zijn nagels niet geknipt had voor-ie Pieter-Jans voetenzolen moest masseren. "Van de 32 heb ik er al 18 opgegeten." dacht Pieter-Jan.

"De overigen gaan niet genoeg meer opleveren om deze hele zaak te financieren. Bovendien kan ik het peperdure tentenkamp niet vinden in deze verrekte rotjungle. Ik moet de zaak afblazen."

"Kinderen", sprak Pieter-Jan zijn resterende leerlingen toe, "verandering van plannen! Vanaf heden worden jullie niet meer ontvoerd en gevangen gehouden in een geheim tentenkamp in de jungle maar zijn wij verdwaald tijdens een studiereis." Degenen die we opgegeten hebben zijn onderweg verongelukt en wij konden niet anders dan ze door de grote levensbedreigende honger opeten."

"Uu hept ze alemaal opgegegeten", riep een van de leerlingen. "Ik hept zelvz nog botterhamen over en een Samzon-kkoek." "Verdorie, hij heeft gelijk", dacht Pieter-Jan, "Zij hebben eigenlijk nooit meegegeten, dat was me nog niet opgevallen." "Hebben jullie dan geen honger?", vroeg Pieter-Jan in de hoop ze te doen mee-eten van nummer 14.

"Ja!!", schreeuwde de uitgehongerde troep leerlingen en ze stortten zich bijtklaar op Pieter-Jan, die dan ook al snel netjes afgekloofd achterbleef. De leerlingen vertrokken met behulp van een paar gps-apps richting huis en werden als helden ontvangen.

Pieter-Jans vrouw bleef (buiten de verklaring van de leerlingen dat hij er 'de eerste dag van de studiereis al uittrok met een negerin met dikke tetten aan de arm') in het ongewisse en pleegde drie maanden later zelfmoord. Hun enige zoon was al opgegeten.

En zo stierf het gezin van Pieter-Jan in het zog van een ondoordachte ontvoering maar geloofwaardige studiereis. Het tentenkamp zou nooit betaald worden, de leerlingen hielden er niet echt trauma's aan over en het werd nog een mooie zomer.

"Lost" ?

Ik, ja..... :oops:

Een toeter of een cake?

Pff. Ouwe koek.

Dat de moderniteit een studiereis is die haar eigen kinderen verslindt,
weten we al lang.

Dat bigf hier kiest voor een paradoxale oplossing, apps, bewijst alleen maar het onvermogen v deze auteur om te ontsnappen uit de jungle van de postmoderniteit.

De literatuur als achterblijvende weduwe is een sterk gegeven.
De zelfmoord echter illustreert vooral de auteurswens bij uitstek,
het einde, kunnen zeggen 'the end', de eindtijd, de apocalyps.
Het finale thema verraadt de judeochristelijke roots.

Nagenoeg 2 flessen witte wijn...
Mits dan nog een toeter of een cake had er niks meer van in huis gekomen.

Was misschien zeker zo goed geweest...

:lol: