De werkelijkheid over Di Rupo en PS
 

Ook ik kan ernstig zijn

Niemand had er meer belang bij de agenda van de federale regering leeg te maken, dan premier Elio Di Rupo, Hij moet dringend op pad om de socialistische kiezers ervan te overtuigen dat hij een van hen is gebleven.


Als je ziet hoe de federale regering zware dossiers voor zich uit schuift, lijkt het alsof tijd voor haar geen rol speelt. Het verhaal van de niet-startende benoemingstrein getuigt van onbehoorlijk bestuur en is beschamend. Niet alleen blijken overheidsbedrijven alleen te kunnen worden geleid door zetbazen van de coalitiepartijen. Ze worden ook nog eens maandenlang lamgelegd door onzekerheid. Hetzelfde geldt voor de discussie over de concurrentiekracht. Het debat blijft verlamd. Alsof er niet iedere dag banen op het spel staan.

Het leek nochtans dat Di Rupo’s ploeg onder stoom was gekomen. De zesde staatshervorming, de begroting, de troonswisseling, de politiehervorming: het ging er allemaal op een drafje door. Het frisse elan lijkt, nu het zomerreces begint, alweer gebroken.

De methode-Di Rupo is maar aantrekkelijk als ze finaal resultaten oplevert. Tot het zover is, vormt ze een tot razernij leidende slakkengang. Ook toen hij nog PS-voorzitter was tekende dat zijn aanpak, bijvoorbeeld bij het bezweren van de vele schandalen die zijn partij teisterden: wachten en wachten tot de puzzelstukken dicht genoeg bij elkaar liggen en dan in een ommezien toeslaan.

Par roi interposé
Eerst moet de dis gevuld worden met ingrediënten. Agrandir l’assiette, heet dat. Als er met voldoende elementen kan worden geschoven, kan zich een compromis aftekenen dat voorheen onvindbaar was. Dan slaat het uur van glorie en zelfbewieroking, al dan niet par roi interposé. Maar als, zoals nu, het akkoord uitblijft, is het effect vernietigend. Dan wordt het bewijs geleverd dat het in dit land al stilstand en blokkering blijft zolang de PS er iets mee te maken heeft. En net die indruk is de doodsvijand van deze coalitie.

Het merkwaardige is dat niemand meer belang heeft bij het leegmaken van de federale agenda dan Elio Di Rupo zelf. Hij moge dan populairder zijn dan ooit, zijn partij verkeert in crisis. Terwijl de Vlaamse oppositie fulmineert over een door de PS gedomineerde belastingregering, zien de socialistische kiezers bezuiden de taalgrens slechts inlevering en sociale achteruitgang. Om de schade te beperken, moet de premier, na orde op zaken te hebben gesteld op het federale slagveld, op pad om de achterban te bezweren dat hij altijd een van hen is gebleven. Hij moet het er, zoals Louis Tobback in de schandaalverkiezingen van 1995, in rammen: de enige garantie voor het behoud van de sociale verworvenheden is hijzelf. Voor een andere, meer subtiele strategie is er geen tijd.

De PS kampt vanuit een verliezende positie, niet alleen op basis van de peilingen. De generatiewissel in Brussel, waar zowel Charles Picqué als Philippe Moureaux van het voorplan verdwijnt, kost haast zeker een zetel. En door de bevolkingsevolutie verschuiven twee zetels van Henegouwen naar Waals-Brabant en Namen. Dat waren twee solide socialistische mandaten in het kerngebied van de PS. De kans dat ze dat blijven, is nihil. Dat staat nog los van een eventueel tegenvallende uitslag.

Het grote schrikbeeld is dat Di Rupo wel groot persoonlijk succes haalt, maar dat zijn partij haar greep op het spel verliest, zoals de CVP van Jean-Luc Dehaene overkwam bij de dioxineverkiezingen van 1999. Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen is al gebleken dat de concurrerende partijen geen schroom meer hebben om zulke situaties uit te buiten.

De te volgen man is Didier Reynders. Hij heeft in 2007 al met dat bijltje gehakt. Een nietsontziende anti-PS-campagne leverde hem nipt het marktleiderschap in Wallonië en Brussel op. Van toen dateert zijn adagium dat ‘regeren zonder de PS op zich al een staatshervorming is’. Het strategisch vermogen om dat in te zien ontbrak echter bij het kartel CD&V/N-VA, en vooral bij de junior partner van toen. Het is ironisch dat de partij die gebouwd is op de mantra dat met de PS geen land te bezeilen valt, zich toen toch liet bijhalen. Voor zover daar een redenering achter stak, kan het slechts verrottingsstrategie zijn geweest. Dat is ook strategie, natuurlijk.

Verscheurd contract
Reynders wil zelf de PS in Brussel onttronen. Hij is op korte tijd al twee keer in Antwerpen gesignaleerd. Geruchten over toenadering met de N-VA noopten hem enkele maanden geleden tot een strategische terugtocht, maar intussen voelt hij zich blijkbaar sterk genoeg. Liesbeth Homans, de rechterhand van Bart De Wever in Antwerpen, verborg deze week in De Ochtend niet dat één krachtige factor de twee partijen verbindt: hun afkeer van de PS.

Vanzelfsprekend is er de kleine complicatie dat Reynders niet meer de voorzitter van de MR is. Die titel moest hij na een paleisrevolutie aan Charles Michel laten. Wat die twee heren op het persoonlijke vlak ook moge scheiden, hun houding tegenover de PS verbindt hen. Charles Michel en niemand anders was er in 2004 de oorzaak van dat Elio Di Rupo verplicht was een getekend contract tussen zijn voorganger Philippe Busquin en Louis Michel, de vader van Charles, te verscheuren. Dat legde vast dat hun beider partijen op alle niveaus samen zouden regeren. Maar de haat van de PS-kaders tegen Michel jr., die met jeugdige overmoed ten strijde was getrokken tegen de PS-almacht in de intercommunales, was zo visceraal dat Di Rupo zijn woord wel moest breken. Die factuur staat nog open.

Terwijl de Vlaamse kiezers in de ban blijven van de framing dat de PS in België alles bepaalt, is de partij van Elio Di Rupo de meest bedreigde van het moment. Imperia gaan niet in een lineair proces ten onder. Een voor een vallen stenen uit de oninneembare muur. Ogenschijnlijk verandert er niets. Tot het verzwakte bouwwerk plots instort.

Tot zover je mij begrijpt

Pin,je moet er een link bijplaatsen waar jij jouw artikel haalt, niet schrijven dat je het zelf hebt geschreven!!


http://www.standaard.be/cnt/dmf20130725_00670793

inderdaad had het vanochtend al gelezen, heel laag pinnetje

Maar ivm het verhaal, het is om te walgen.

Wat is er om te walgen? Bedoel je het feit dat velen in Vlaanderen een verkeerd beeld schetsen van de PS?

De reden dat de PS veel stemmen aan de PVDA aan het verliezen is, is dat de regering helemaal niet zo 'door de PS gedomineerd' is als sommigen beweren. De rechtse partijen erin, Open VLD, MR en CD&V, hebben samen een veel groter gewicht dan de PS. Daarom moet de PS steeds hun eigen kiezers teleurstellen.

Het is frustrerend je eigen analyse van een half jaar geleden nu bevestigd of herhaald te zien in een opiniestuk in een domme vod als De Standaard.

In 2001 vroeg een journalist me: "waarom aanvaard je niet gewoon het systeem zoals het is, je zou een topcarrière kunnen uitbouwen". Waarop ik zei: "geen idee, ik kan het niet".

Ok, dat is waar, maar laten we vooral niet voorbij gaan aan de moraal van het verhaal.

Ik denk dat ge de cd&v wel de bedriegers van hun eigen kiezers moogt noemen!

Ha! Alsof er één partij is die ge NIET de bedriegers van hun kiezers moogt noemen...

Doordat ze beweerden dat ze zich links-rechts in het centrum begeven, terwijl ze eigenlijk serieus rechts zijn?

De kiezers op eenzelfde partij zijn zodanig heterogeen dat het ook simpelweg niet mogelijk is om elke kiezer in elke kwestie blij te maken.

Willen we voor iedereen een bijna ideale partij, dan moeten we naar een situatie waarin een partij die de ideeën van slechts een percent van de bevolking verdedigt ook een percent van de zetels krijgt. Weg met de bestaande hindernissen voor partijen die nog niet doorgebroken zijn (5% kiesdrempel weg, één kieskring voor alle 150 zetels zodat de effectieve kiesdrempel op een goede halve percent komt, meer media-aandacht voor kleine partijen). Ik ben voor, maar geen enkel partijbestuur van een grote partij zal de voorstellen steunen.

Als de zelfbewuste Vlaming zou moeten kiezen tussen Verhofstad en Di Rupo... veel kans dat men Di Rupo verkiest.

Waarom?

Omdat de zelfbewuste Vlaming zich door Verhofstadt verraden voelde.
En verraad door iemand van zijn eigen volk is veel erger dan door iemand van de overkant.
Denk ik.

Ik heb nooit geschreven dat dit artikel van mij komt
Ik heb het wel onduidelijk voorgesteld.Dat geef ik toe na herlezen.
Dit stond inderdaad in de standaard

De werkelijkheid over Di Rupo en de PS wordt blijkbaar niet zo interessant bevonden als de leugens en propaganda erover.

Edit: die van San Marino en Monaco evenzeer.

er wordt helemaal geen verkeerd beeld geschetst van de PS? Hoe kom je daar bij? Alleen beginnen de Walen stilaan te beseffen dat hun relatieve armoede en afhankelijkheid niet de schuld is van de gehate Vlaming, maar wel degelijk van de verrottingsstrategie van de PS zelf.
De PS stelt haar eigen kiezers teleur omdat ze geen enkel serieus project voor Wallonië heeft, maar verder de weg blijft inslagen van het nog verder uitmelken van de hardwerkende en spaarzame Vlaming om het Waalse systeem van afhankelijkheidsmaking van de kiezer aan de PS veilig te stellen.
Vlaanderen heeft zich al decennia geleden onttrokken aan de almacht van de CVP-staat, de PS begint nu hetzelfde mee te maken in Wallonië. De mensen geloven niet meer dat nog meer waals-nationaal socialisme Wallonië heil zal brengen.

Als de PS-stemmer zou beginnen denken dat hun armoede de schuld is van de PS, dan zouden ze de PS niet de rug toekeren ten gunste van de PVDA, een partij die veel extremere standpunten heeft.

Als kiezers overstappen op een extremere partij, dan betekent dat dat ze vinden dat de partij waar ze eerst op stemden niet genoeg binnenhaalt, dat België net te weinig door de PS gedomineerd wordt, te weinig volgens de socialistische ideologie, niet te veel.

Binnen enkele jaren zal de walm niet uit te houden zijn.
Dan zullen de nieuwe peetvaders zeggen dat zij er niets mee te maken hebben.
en de carrousel start opnieuw.

hey aloude belgische procede.

Ach zo,kiezen tussen de pest en de cholera....:roll::roll:

Dat de PS nog iets kan doen is op zich al om van te walgen.

Leg eens uit wat die behelst?
Heeft de PS en alles wat daar rond hangt niet lang genoeg de tijd gekregen om van hun gewest iets fatsoenlijk te maken? Hebben ze niet voldoende Vlaamse en Europese transfers ontvangen?

Waarschijnlijk weet je ook dat een Waalse werkloze meer kan doen met zijn 'dopgeld' dan een Vlaamse... omdat het leven daar merkelijk goedkoper is (huur, prijzen van een woning...).