Huil je vaak ?
 

Gisteren , ik zweer het, drie keer gehuild.

Eerst bij het lezen over de Jezuieten. Dat was raar.
Een soort tranen van pijn.
Dat men jonge mensen verfrommelt tot soldaten van God.
En zoiets voorstelt als 'mentale oefeningen'
Tranen van ongeloof en pijn, maar ook vreugde.
Dat dit soort mentale verminking z'n tijd heeft gehad.

Dan bij ... Barbra Streisand. Avinu malkeinu.

En finaal bij het Stabat Mater van Pergolesi.

Smeken en jammeren.
Trillingen en tranen.
Muzikale theorie. Affektenlehre.
Maar heel geheimzinnig toch hoe een cultuur of een mens die snaren verwerft.

Een uur voor we ajuinsoep kunnen eten.

Nee, ik huil vrijwel nooit.

Ook bij de dood van een dierbare laat ik enkel en alleen een traantje. Maar echt huilen doe ik niet, helaas.

Nooit.

Maar ik had wel veel zin toen ik twee weken aan de faro de orchilla (een totaal verlaten gebied) in panne viel met de auto.

Ik huilde heel veel tijdens mijn huwelijk.
Eigen schuld waarschijnlijk, want mijn collega's wisten me te vertellen dat ik ook al heel veel huilde tijdens onze verkering. had ik maar niet zo lijdzaam moeten ondergaan.

Na mijn scheiding huilde ik niet meer (of amper, bij een film of zo).... na zijn dood nog minder.

Niet huilen = stoer !!!!!!!!!!!!!!!!

Mijn beeld over u begint sterk te veranderen.
Ik wist niet dat je "zo een vrouw" bent.

Vroeger huilde ik alle dagen, zelfs tot krijsen toe.

Natuurlijk, dat had alles te maken met het feit dat mijn vader me regelmatig verbrande als een soort van hobby, hij scheen dat grappig te vinden. Zo liet hij me ook regelmatig bijten door zijn hond, op dat gebied was vaderlief redelijk vindingrijk.

Ik voel uw pijn meisje.

Meen je dat nu? :?

Oh, ik zou je verhalen kunnen vertellen over mijn jeugd, maar ik vrees dat je ze toch niet gaat geloven als je hier al aan twijfelt.

Mij fysiek en mentaal martelen, daar had hij plezier in.

Toen ik elf jaar was, hij lag strontzat in zijn bed, ik stond ernaast met een keukenmes om het door zijn strot te steken, maar ik vond de moed niet.

Heeft uw ventje ook taleq, taleq, taleq gedaan?

Wat was de reden van zijn gedrag?

En heb je hem dan nooit een pak slaag gegeven?

De reden van zijn gedrag,, ik heb een vermoeden, maar dat is een tamelijk lang verhaal en ik heb helemaal geen zekerheid daaromtrent.

Erg normaal was/is hij niet, zover ik weet leeft hij nog, hij was iemand die me afranselde omdat mijn schoenen te klein waren geworden toen ik een jaar of zeven was, "want hij deed vijf jaar met een paar schoenen, dus ik moest dat ook maar doen."

Hij zal wsl je echte vader niet zijn.
Het blijft hoe dan ook onbegrijpelijk dat je hem nooit kreupel sloeg.

Dat het mijn vader is is niet aan twijfel onderhevig, als ik in de spiegel zie, dan zie ik hem. Soms als ik mijn stem hoor dan hoor ik hem, ik schrik daar dan van.

Toen ik 15 was ben ik het afgetrapt, heb dan een tijd op straat gewoond, op mijn 17 ben ik bij het leger gegaan, die me dan meerderjarig verklaard hebben, omdat ik anders niet naar Duitsland kon wegens men jeugdige leeftijd, meerderjarig in die tijd was nog op 21.

En over hem rammel geven, een opluchting zou het waarschijnlijk wel zijn, maar ik probeer de razernij en het geweld in mezelf te houden omdat, ja, als dit zou losbreken, ik betwijfel ofdat ik het onder controle kan houden.

Serieus?

Was je vader psychopaat?

Ofja, zou de diagnose nu bij hem gemaakt worden?

Ik denk dat "sadistische gek" een juistere benaming is.

Wow man, verschrikkelijk dat je dat hebt moeten meemaken .