De schaamte van Dehaene (volgens Stijn Meuris)
 

Overschot van gelijk!!!!!!





Stijn Meuris kruipt in dit artikel even in de pen van Jean-Luc Dehaene. Stel dat hij zich zou schamen, hoe zou Dehaene dat verwoorden?
Onderstaande tekst past in een speciaal themanummer van DS Weekblad, in samenwerking met NTGent, over “schaamte”.



Steun Meuris schreef deze tekst. Hij doet alsof hij Jean-Luc Dehaene is en zich schaamt.


Ik, Jean-Luc Dehaene, voormalig christendemocratisch premier, ik schaam me.
Het heeft me enige tijd gekost en tal van diepmenselijke overwegingen, maar het moment is gekomen om me publiekelijk te excuseren voor enkele van mijn recente handelingen en activiteiten. Het vergt moed om tot een dergelijke conclusie te komen. Maar zoals gezegd: ik schaam me.
Lange tijd heb ik in de veronderstelling geleefd dat het moreel doenbaar was om na een lange politieke carrière, tijdens dewelke ik me met veel overtuiging heb ingezet voor het land en zijn bewoners, mijn invloed aan te wenden voor het nut van enkele ondernemingen.
Dat was fout, zo constateer ik nu. Let wel: de aantrekkingskracht was groot en de manier waarop die ondernemingen lieten blijken hoezeer ze mijn mandaten als medebestuurder apprecieerden, leidde ertoe dat ik met graagte inging op hun aanbod. Bovendien zag ik voor mezelf nog een loopbaan weggelegd om mijn diensten aan te bieden aan de maatschappij. Aan een maatschappij, excuseer. Of aan meerdere maatschappijen. Grote, dure en lucratieve maatschappijen.
Het vlees was zwak en de verleiding groot. Vandaar dat ik de weerzin meen te begrijpen die eerder deze week opwelde toen bekend werd dat ik tussen de 3 en 4 miljoen euro heb verdiend door mijn aandelenopties van brouwerij AB Inbev te verzilveren. Ik zeg wel degelijk ‘tussen de 3 en 4 miljoen euro’, omdat ik misschien nog even wacht om de verloning effectief te innen. Het precieze bedrag ken ik niet. De beurskoers gaat immers nog steeds in stijgende lijn, allicht is het beter om nog een tijdje te wachten. Hoe dan ook, het betreft een aanzienlijke som.
Dat bedrag - noem het een extralegaal cadeautje voor bewezen diensten - komt uiteraard bovenop het honorarium dat ik ontving als onafhankelijk bestuurder van datzelfde AB Inbev. In totaal moet mijn engagement voor de Leuvense bierbrouwer me toch al snel een handvol miljoenen hebben opgeleverd.
U vraagt zich dan ook terecht af of ik überhaupt verstand heb van pilsbieren en gistprocessen. Dat is niet zo. Dat was ook nooit de bedoeling. De bedoeling was dat ik in
de raad van bestuur zetelde, niet wegens mijn “brouwtechnisch” vernuft, dan wel om zo nu en dan de fysieke link met Brussel en met andere bedrijven uit de sector te vertegenwoordigen.
Men zou zoiets belangenvermenging en oneigenlijk gebruik van politieke macht kunnen noemen. Ook dat verwijt is terecht en ook daarvoor schaam ik mij. Het herhaaldelijk verhogen van de bierprijzen voor de consument - zogezegd wegens de immer stijgende grondstofprijzen - en het toestaan van een verloning van 135 miljoen euro voor ceo Carlos Brito (wat meteen die prijsverhogingen noodzakelijk maakte) is mede door mijn mandaat veroorzaakt.
Enigszins eenvoudig gesteld: de dorst van de consument heeft ervoor gezorgd dat zowel de heer Brito als mijn collega-bestuurders en ikzelf onszelf dergelijke vergoedingen en bonussen konden uitkeren. Opnieuw een reden tot schaamte en excuus.
Al is een kleine nuancering misschien toch op haar plaats: het verschil tussen mijn 4 miljoen en de 135 miljoen van de heer Brito is aanzienlijk. Vandaar dat mijn schaamte allicht iets kleiner is dan die van Brito. Hij heeft echter nog geen excuses uitgesproken - en ik ben niet gemachtigd om dat in zijn plaats te doen - maar het zet een en ander toch in perspectief.
Niettemin, ik schaam me. Zeker in het kader van de code op degelijk bestuur is het verzilveren van mijn aandelenpakket crapuleus te noemen. Alleen door het argument in te roepen dat AB Inbev die code altijd naast zich heeft neergelegd, zou ik mezelf kunnen goedpraten. Dat doe ik dus niet.
Ik ben me er ten zeerste van bewust dat het onbetamelijk is om als voormalig frontman van een breed gedragen christelijke partij die sociaalvoelendheid, rechtvaardigheid, arbeidsethos en een mate van soberheid hoog in het vaandel droeg, dergelijke financiële excessen te aanvaarden.
En toch is dat precies wat ik heb gedaan: ik heb me laten leiden door het vooruitzicht op vele miljoenen. Ik besef dat dit indruist tegen de waarden van mijn ideologie. Net zoals ik besef dat vele aanhangers van mijn partij mij zullen beschouwen als een onbetrouwbaar en geldhongerig machtspersoon. Dat besef doet pijn, maar het is een pijn die ik dien te dragen. Anders heeft een geldhongerig machtspersoon geen leven meer, dat begrijpt u ongetwijfeld.
Velen vragen zich af hoe een voormalig premier die niet blind is voor de steeds zwaarder wordende kostprijs van het dagelijkse bestaan, zulke bedragen inschat. Is zo iemand nog in staat om voeling te hebben met de bevolking, met de samenleving? Ik zal eerlijk zijn: die voeling ben ik inderdaad kwijt. Dat verliep volgens een langzaam maar onvermijdelijk proces. Gaandeweg werd ik blind voor de werkelijke waarde van geld. Zelfs het door ons politici vaak geciteerde concept “de crisis” is me ontglipt. Ik heb geen idee.
Maar zo mogelijk nog erger: in de loop der jaren ben ik de gewone man als verwaarloosbaar gaan beschouwen. Dat vloekt uiteraard met de vele slogans die mijn partij destijds bedacht om de band met de burger te accentueren. “Midden de mensen” en “Samen werkt” waren leuzen die ik destijds kon onderschrijven. Heel even, voornamelijk in periodes waarin de kloof met de bevolking gedicht diende te worden. Maar ik schaam me: onmiddellijk na het bereiken van het gewenste aantal stemmen bleken die slogans hol te zijn.
Ik heb me nooit daadwerkelijk midden de mensen bevonden. Ik bevond me een stuk boven hen en ik voelde me daar, toegegeven, niet slecht bij. Maar nu dus wel. Vandaar: mea culpa.
Uitgerekend ik, die tot in den treure zei dat ik het probleem zou oplossen wanneer het zich stelde, ben tot de conclusie gekomen dat het probleem zich nu stelt. En dus zal ik het oplossen. Dat aandelenpakket van AB Inbev zal ik inderdaad incasseren. Het zou zonde zijn om het te laten liggen. Maar een gratis vat voor de verbouwereerde bevolking, dat moet er een dezer dagen wel vanaf kunnen. Kom, drinkt er allemaal ene van mij.

Stijn Meuris, de man die al heel zijn leven van subsidies leeft en vrolijk het kunstenaarsstatuut misbruikt.

Geef a.u.b. commentaar op dit meesterlijk stuk dat ie geschreven heeft.

Dankzij de democratie kan je typetjes met een eigenzinnigheid die grenst aan het dictatoriale op tijd en stand dumpen...
Ik weet niet wat er scheelt aan die west-vlaamse premiers maar het zijn altijd van die gstampte koppige boeren

Even terug kijken in de draden die over JLD hier op dit forum geplaatst zijn of hij geen plagiaat gepleegd heeft, want het volledig artikel doet me denken dat ik het in delen, zelf geschreven heb.;-)

Daar geloof ik niets van. :lol:

speknek gaat daar niet van wakker liggen.
In 2014 gaat die verder zijn centen tellen en eens goed lachen met wat er nog overblijft van Belgie.

Dat hele artikel is fout. Dehaene en schaamte zijn een contradictie.

En daarnaast: wat is nu eigenlijk het nut van dat soort schoolse oefeningen in opstelletjes schrijven?

Ik ben geen fan van Meuris, verre van, maar deze maal heeft hij helemaal gelijk. Alhoewel ook eens mocht vermeld worden in welke leerschool JL Dehaene met het geldvirus werd besmet: het ACW.

Het artikel is goed. JLD zelf zat, zit en ligt op een stapel van onze belastingcenten, door zijn dienstbaarheid met onze belastingcenten aan zijn kapitalistische vrienden en dat allemaal zonder belangenvermenging.

Iedereen kan toch zo'n opstel schrijven, alé.

Hij leeft mogelijk nog van het belastingsgeld dat Dehaene betaalt op zijn vergoedingen.

Natuurlijk.
Ik ben geen Meuris-fan maar ik vind dit toch goed geschreven.

Stijn Meuris heeft geen enkel statuut. Hij is zelfstandige en krijgt geen enkele subsidie.

Hij heeft wel wat centen gekregen van het federaal parket om een speciale versie te maken van "Ik hou van U" en deze als Belgisch promolied te laten gebruiken.

Tja, dat kan jij ook, he. Neem een publiek figuur met een scherp profiel en begin maar te schrijven.

JLD betaalt op zijn Amerikaanse Inbev opties niets.
En de rest zal wel in een of andere trust zitten, waar hij ook geen cent op betaalt.

Enkel zijn politieke Belgische en Europese vergoedingen zal hij niet langs kunnen.
Maar dat word dan weer goedgemaakt door de lobby gelden, die overal en zeker in Europa rondzwerven, tussen industrie, banken en politiek.

Zo is ook de enige waarheid die over hem in zijn boek word vermeld, dat hij geboren is, jammer genoeg.

(betrouwbare) Bron ???

Misschien wel. Dat jij dat kan, daar twijfel ik geen moment aan.

De kleine hypocriet verwijt de grote hypocriet hypocrisie.

Het is eens interessant om te lezen wat Stijn Meuris zelf zegt over zijn financiën:

http://www.standaard.be/cnt/gq9rktm6
"UW GELD EN UW LEVEN. Stijn Meuris. Wij zijn economisch niet 'fashionable'"