B.U.B.: "Dehaene: Enemy of the State"
 

Van de B.U.B.-studiedienst:

---




Martens (CVP) en Schiltz (VU)

DEHAENE: EEN GROOT STAATSMAN ?

Jean-Luc Dehaene (CD&V) stopt met zijn actieve politieke loopbaan. Tijd voor een korte terugblik op zijn “verwezenlijkingen”.


de wallingant José Happart

De politieke carrière van Dehaene begon in de jaren 1970. In 1981 – enkele maanden na de rampzalige en anti-Belgische tweede “staatshervorming” – werd hij voor het eerst minister in een Belgische regering. Acht jaar later, tijdens de zomer van 1987, verkeerde België in een politieke impasse. Die werd veroorzaakt door de wallingantische separatist José Happart, die burgemeester van de taalgrensgemeente Voeren was en die ostentatief weigerde Nederlands te spreken. Dit gedrag voedde de reactie van de even extremistische flaminganten die de kwestie aangrepen om België te ondermijnen.

Het was Dehaene die samen met het voormalige lid van de Nationaal-Socialistische Jeugd ‘Vlaanderen’, Hugo Schiltz, die ondertussen voorzitter van de Volksunie geworden was en Philippe Moureaux van de PS op iets meer dan honderd dagen de derde staatshervorming in de steigers zette. Deze illegale staatshervorming (zie onze tekst) gaf in de feiten het unitaire België een nieuwe klap, die bijna even zwaar was als die van 1980. Zo werden de departementen onderwijs, openbare werken (havens, luchthavens, rijkswegen…) en openbaar vervoer volledig gesplitst. Dehaene effende met zijn “staatshervorming” het pad voor de regering Martens-VIII.

In 1992 werd Dehaene zelf premier. Zijn regering hervormde België – alweer op een illegale wijze – tot een federale staat met vergaande bevoegdheden voor de gemeenschappen en de gewesten. Tegelijk diende men in de jaren 1990 een draconisch begrotingsbeleid te voeren. Vooral wegens het peperdure federalisme was (en is) de staatsschuld in België immers torenhoog, een situatie die toen een potentieel probleem vormde voor de toetreding van België tot de de vrije markt van de E.U..



Zeven jaar lang zou Dehaene premier blijven. In brak enkele weken voor de wetgevende verkiezingen de “dioxine-crisis” uit. Giftige stoffen waren in de voedselketen terecht gekomenen de regering had daar zeer traag en slecht op gereageerd. Het leverde de CVP een catastrofale verkiezingsnederlaag op. Voor het eerst sinds decennia zat ze niet meer in de regering. Daardoor radicaliseerde de partij in Vlaams-nationalistische zin, eerst door een naamsverandering in CD&V, wat staat voor “Christen-democratisch en Vlaams” en het opnemen van het confederalisme (eigenlijk separatisme, zie onze tekst) in haar programma in 2001. De partij radicaliseerde nog meer in 2004 door het aangaan van een kartel met de extremisten en separatisten van de N-VA. Dehaene, die ondertussen uit de nationale politiek verdwenen was, was overigens een vurig voorstander van dit kartel, dat vier jaar zou standhouden. Op termijn zou de N-VA electoraal groter worden dan haar voormalige partner, met alle risico’s voor de eenheid van België van dien.

Tussen 5 juli en 15 juli 2007 was Dehaene nog koninklijk bemiddelaar. Eind november 2009 werd hij, in het kader van het dossier-BHV, benoemd tot koninklijk opdrachthouder. Zijn voorstel was weeral radicaal : opnieuw een grote staatshervorming, de splitsing van het kiesarrondissement BHV en het inperken van de koninklijke macht (m.n. het koninklijk voorrecht om wetten te bekrachtigen en uit te vaardigen). Het opzet mislukte, waarop de toenmalige regering – Leterme II – viel.



Dehaene wordt door velen als een “loodgieter” omschreven. Hij zou geen lange-termijnvisie gehad hebben en slechts pragmatisch gehandeld hebben. De B.U.B. gelooft dit niet. Dehaene dacht weldegelijk op lange termijn en net daarom ook is hij zo’n groot staatsman, maar niet van de Belgische… Hij heeft meer zijn plaats tussen de verraders van België en de verdedigers van de flamingantische maffia.

Zijn staatshervormingen van 1988 en van 1992-93 mogen inderdaad beschouwd worden als één van de grootste aanslagen op de eenheid van België. Tot nu toe deden alleen de regeringen Martens II en III nog slechter, door in 1980 de grootste anti-Belgische staatshervorming (o.a. splitsing van media, milieu, sport, toerisme, ruimtelijke ordening, stedenbouw, cultuur, … enz.) ooit door te voeren. Ondertussen is de regering Di Rupo I goed op weg om deze zwarte lijst te vervoegen.

Voor de B.U.B. kan Jean-Luc Dehaene dan ook helemaal niet als een redder van de natie beschouwd worden, maar wel als één van zijn belangrijkste vijanden.

---

http://www.unionbelge.be/?p=7544

Als Dehaene en Martens als architecten van het Belgisch federaal model door jullie als verraders worden beschouwd, hoe bestempelen jullie dan een koning die verklaart dat hij zich in de federale logica zal plaatsen?

Ook als een verrader?

Haha, ik kan eens akkoord gaan met de B.U.B :-D Dehaene is inderdaad een volksvijand. Maar dan eerder in de zin van: hij gebruikte zijn macht voor persoonlijk gewin i.p.v. het algemeen belang dat hij als ambtsdrager moest dienen. Ik wil niet bloeddorstig overkomen, maar moest de guillotine nog gebruikt worden, hij lag er onder.

Ons Koningshuis is veel macht ontnomen door de Christendemocratische regeringen van Dehaene en Martens. Bij de regeringen Martens was Dehaene wat Liesbeth Homans is voor Bart De Wever.

Bij mijn weten werd er niets aan de grondwettelijke macht van het koningshuis veranderd.

Of kunt u concreet aangeven op welke terrein de vroegere macht van het koningshuis werd beperkt?

Zoals je zelfs stelt is de macht van ons Koningshuis iets van vroeger.

In de praktijk heeft de koning inderdaad minder macht, vooral omdat zijn medewerkers ook wel beseffen dat er voor een koning met evenveel macht als een Leopold II of een Albert I geen animo meer is in België. In theorie heeft de koning echter nog dezelfde macht. Hij mag zijn (ja zijn) ministerraad nog steeds voorzitten, is hoofd van het leger en zomeer. De echte dooddoener voor de koninklijke macht is de oprichting van partijen geweest. Ministers worden door de koning benoemd (uitgekozen ook, vroeger), en hij kon zijn ministers nog sturen/omkopen enz om beleid te bepalen. Sinds ministers bij partijen horen en de partijdiscipline moeten volgen, is die macht serieus verkleind. Nu regeren de partijvoorzitters in feite het land. Ze controleren zowel het parlement als de ministers. Zodoende is er een zware verwakking van het controlerende element van het parlement en is dit meer zoiets als een loze praatbarrak geworden.

Veel liever een sterke koning dan een incompetente en separatistische particratie.

Veel liever een soort van dictatuur waar het nederlands wordt aanzien als de BUB: marginaal?

U gaat niet in op m'n vraag.

Of hoe de bubbels zich eens te meer laten kennen als reactionairen die verlangen naar het Oude Bestel.

Het antwoord zit in Uw vraag door te spreken van 'vroegere macht'. Ik heb een donkerblauw vermoeden dat jouw kennis ter zake groter is dan de mijne en ik voel me dus niet verder geroepen om jouw kennisvragen te beantwoorden.

;-) IK doe ook mee,

Belgie Barst

Ik vraag mij af welke boekskes gij leest.

:rofl: