Politics.be - als zelfs de oudste ratten het zinkende schip verlaten...

Dit spreekt boekdelen, zelfs een van de eerste nva'rs is het kotsbeu met 'zijn' partij.

Citaat:

Ontslag uit onvrede met sociaal-economische koers N-VA
N-VA'er Nick Mouton neemt ontslag als fractieleider van de N-VA in de gemeenteraad van Lovendegem. Zijn reden? De neoliberale koers van 'zijn' partij. In zijn ontslagbrief haalt hij stevig uit naar De Wever & Co.
Koen Hostyn

Nick Mouton samen met N-VA voorzitter Bart De Wever in 2006.

Nick Mouton was tot voor kort fractieleider van de N-VA in de gemeenteraad van Lovendegem. Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 haalde hij veruit het meeste aantal stemmen op de N-VA lijst. In tegenstelling tot veel nieuwe N-VA verkozenen, was Mouton geen nieuwkomer of 'overloper' uit een andere partij. Hij was lid van de partij sinds de oprichting in 2001. Daarvoor was hij jarenlang actief binnen de Vlaams-nationalistische beweging. Tussen 2007 en 2012 was hij al schepen voor de N-VA in Lovendegem.
Steeds harder, rechtser, liberaler

In zijn ontslagbriefi, gaat hij uitgebreid in op de de sociaal-economische koers van de partij. “Waar de partij pluralistisch begon werd de koers gaandeweg steeds harder, rechtser, liberaler. Even was er de opluchting toen Jean-Marie Dedecker wegens omstandigheden weer snel van het toneel verdween, maar niettemin heeft deze trend zich doorgezet en deze evolutie versnelde nog opmerkelijk de laatste jaren, waar we nu nagenoeg nog enkel de taal van de ondernemers spreken. Met de strategiewijziging van de voorbije maanden naar de verkiezingen toe komt dat uitgesproken liberale programma nu helemaal op de voorgrond.”

Dit is ook de analyse van politicoloog Dave Sinardet, die vorig jaar al in De Morgen schreef: “De N-VA is opgericht als een Vlaams-nationalistische partij, niet als een liberale. Tijdens de eerste jaren waren ze ook helemaal niet zo uitgesproken rechts-liberaal (en het is een publiek geheim dat een deel van de partij vandaag problemen heeft met die koers).”ii

Toch is de N-VA top het ondertussen duidelijk roerend eens over de te volgen koers. Volgens Bart De Wever is Duitsland “de locomotief van Europa” en moeten we vooral oppassen de trein van de hervormingen niet te missen. Dat wil zeggen: de arbeidsmarkt flexibeler maken, de sociale zekerheid ontmantelen, de lonen en uitkeringen naar omlaag drukken en een veralgemeende jacht op werklozen organiseren. Voor de N-VA is de staatshervorming hét middel bij uitstek om daar te geraken.

Kopstukken als Siegfried Bracke, Philippe Muyters en Jan Jambon staan voor exact dezelfde koers en doen er vaak nog een schepje bovenop. Ook communautaire hardliners zoals Ben Weyts en Geert Bourgeois gaan mee in dit verhaal. Meer 'progressieve' N-VA'ers, zoals een Jan Peumans die zichzelf een 'linkse nationalist' noemt en beweert “heimwee te hebben naar de Volksunie”, wegen totaal niet op de koers van de partij.iii

In zijn brief legt Nick Mouton de vinger op de wonde: “De invalshoek van de gewone Vlaming en zeker de Vlamingen die het financieel moeilijk hebben, is volledig verdwenen. Vandaag is er amper nog aandacht voor het sociale. De harde, nagenoeg neoliberale koers gaat volledig in tegen mijn sociaal-economische visie en het Vlaamse kan dit niet meer goedmaken. Omwille van het Vlaamse kan je niet alles blijven tolereren.”
Sociale speerpunten verlaten

Als lid van de N-VA partijraad maakte Mouton intern een aantal opmerkingen over het standpunt van N-VA minister Geert Bourgeois dat er geen geld is voor de Vlaamse hospitalisatieverzekering of voor de maximumfactuur in de zorg. Bourgeois verdedigde het beleid van de Vlaamse regering met als argument: “bijkomend sociaal beleid is nu niet de grootste prioriteit”. Mouton wijst erop dat dit nochtans dé sociale speerpunten waren in het eigen N-VA programma, waarvoor veel kiezers gestemd hadden. “Voor iemand waar het streven naar meer Vlaanderen altijd onlosmakelijk gekoppeld was met een streven naar een beter en socialer Vlaanderen, kwam dat aan als een mokerslag. Die speerpunten waren voor mij het bewijs dat de N-VA toch ook wel een sociale partij is.”

Ook voorzitter Bart De Wever wees de kritiek van Mouton af. “Hij antwoordde met twee elementen: dat ons beleid misschien neoliberaal en hard lijkt, maar dat het nog erger is als de pensioenen niet betaald kunnen worden; dat er op lokaal (gemeentelijk) niveau kansen liggen om te tonen dat we sociaal zijn. Het was voor mij een weinig overtuigend en zelfs teleurstellend antwoord. Een neoliberaal beleid is dus nodig om de pensioenen nog te kunnen betalen? Of zal men die ook sterk afbouwen? Het sociale doorschuiven naar het lokale lijkt me ook weinig overtuigend. Kan dit dan werkelijk niet op nationaal niveau?”
De druppel

“De druppel waren de congresteksten ter voorbereiding van het groot congres van de N-VA rond confederalisme en de sociaal-economische invulling daarvan.”, schrijft Mouton. “De eenzijdige focus vanuit ondernemershoek, standpunten rond de financiering, de uitwerking van de verdeling van de staatsschuld, … gingen voor mij opnieuw zeer ver. Ook de toon van de eerste teksten was overdreven populistisch. Mijn hart verwarmde toen Bart De Wever vroeger stelde dat we de hoogste belastingen betalen en de kleinste pensioenen krijgen. Maar het probleem ligt blijkbaar voornamelijk bij het eerste.”

Aan zijn interne kritiek werd geen gehoor gegeven: “De avond voor de laatste lezing van de integrale congresteksten door de congrescommissie stuurde ik een lange kritische mail die heel diep ging. Maar de volgende dag werd die gewoon in 2 seconden weg gescrold. Er werd zelfs niet even stilgestaan bij deze fundamentele opmerkingen over het sociaal karakter en de harde sociaal-economische koers. Dat deed voor mij de deur dicht.”
Een kwestie van ideologie

Tot slot van rekening komt de voormalige N-VA'er tot de vaststelling dat de partij “harde maatregelen steeds meer probeert te verkopen als logisch en noodzakelijk” en daarbij probeert om Open VLD langs rechts in te halen. “Het is een kwestie van ideologie.”, schrijft Mouton. “De steeds luider klinkende boodschap dat de (neo)liberale agenda en de communautaire agenda één zijn, dat gaat voor mij te ver.”

Die neoliberale ideologie loopt als een rode draad doorheen het N-VA programma. De partij wijst steevast de werklozen en de Walen aan als schuldigen van het falend economisch beleid, maar is er als de kippen bij om diamantairs, bankenlobby's en betonboeren te verdedigen als er frauduleuze zaakjes komen boven drijven. De N-VA wil in het zog van de Duitse lagelonenpolitiek een patronaal paradijs creëren, op de kap van de 'hardwerkende Vlaming'

Noten

i Nick Mouton, 'Mijn beslissing', gepubliceerd op: www.nickmouton.info, 18 oktober 2012.

ii Dave Sinardet, 'Een rechts België, de angstdroom van Bart De Wever', gepubliceerd in: De Morgen, 20 oktober 2012.

iii Jan Peumans, 'Ik mis de Volksunie', gepubliceerd op: www.janpeumans.be/citaten/ik-mis-de-volksunie, 16 juli 2011.