Collectivisme, solidariteit en gelijke kansen
 

Een onmogelijke combinatie, laat dat duidelijk zijn.

Progressieve collectivisten (socialisten; ik het het nu even niet over racistische nationalisten die in feite wél consequent zijn, hoewel hun ideologie verschrikkelijk is) verdedigen de verzorgings- en/of de welvaartsstaat. Vanwege solidariteit en gelijke kansen voor mensen. Op zich geen foute ambitie (al ben ik het volledig niet eens met het gehanteerde instrumentarium).

Maar creëert men een solidaire maatschappij die gelijke kansen geeft aan alle mensen door die solidaire maatschappij te beperken tot het lokale niveau? De welvaartsstaat kan enkel overleven als men het Fort Europa behoudt, m.a.w. hoge belastingen en overheidsuitgaven binnen Europa gecombineerd met een inhumaan streng migratiebeleid.

Een internationale dimensie zie ik meestal niet bij deze mensen. Ze verdedigen een nationaal collectivisme (of nationaal socialisme als u wilt). Is dit niet strijdig met hun beginselen, nl. gelijke kansen voor iedereen, ongeacht de huidskleur, plaats van geboorte of rijkdom van de familie?

Het enige humane migratiebeleid is een compleet opengrenzenbeleid om tragedies als Lampedusa te vermijden. En de enige consequente manier om dat doel te bereiken is het afschaffen van de welvaartsstaat; om gelijke kansen te bespoedigen.

De welvaartsstaat staat daarnaast ook nog solidariteit in de weg. Europa is amper solidair (als men vergelijkt met de VS bijvoorbeeld). Waarom? Vanwege de véél te hoge belastingen (belastingen vallen niet onder solidariteit omdat ze nu eenmaal verplicht en niet vrijwillig zijn). Dus, ook om solidariteit te creëren dient men de welvaartsstaat af te schaffen.

Socialisten die een internationale dimensie binnen hun ideologie nastreven zijn in feite objectieve bondgenoten van klassiek-liberalen zoals ik.