Politics.be - Justitie werkte: vuurpeloton èn genadeschot in 1945

Politics.be (https://forum.politics.be/index.php)

- Maatschappij en samenleving (https://forum.politics.be/forumdisplay.php?f=10)

- - Justitie werkte: vuurpeloton èn genadeschot in 1945 (https://forum.politics.be/showthread.php?t=193657)

Justitie werkte: vuurpeloton èn genadeschot in 1945

Interessant artikel voor een interessant boek, in Knack.

Begrijp je misschien waarom familieleden hardnekkig in hun hoekje bleven, omdat ze er in geduwd bleven door een staat die zijn eigen vergissingen niet kon toegeven.

Titel: De wraak van Ronse: dood met de kogel voor Leo Vindevogel
link: http://www.knack.be/nieuws/mensen/de...etter-RNBDAGKN

Let vooral op hetgeen ik rood schilderde, als je geen zin hebt om heel de tekst te lezen.

Citaat:

Oorlogsburgemeester van Ronse Leo Vindevogel kreeg niet zozeer de kogel vanwege zijn foute beleid, hij werd het slachtoffer van een persoonlijke afrekening. Dat valt af te leiden uit een nieuwe biografie door Pieter Jan Verstraete.

Oorlogsburgemeester van Ronse Leo Vindevogel kreeg niet zozeer de kogel vanwege zijn foute beleid, hij werd het slachtoffer van een persoonlijke afrekening. Dat valt af te leiden uit een nieuwe biografie door Pieter Jan Verstraete.

Leo Vindevogel en Irma Laplasse: vandaag beheersen ze de publieke opinie niet meer. Kort na de Tweede Wereldoorlog was dat wel anders. Vindevogel en Laplasse zijn de meest spraakmakende gevallen van ter dood veroordeelden wegens collaboratie. Vindevogel was de enige parlementariër die effectief dat lot onderging. Beiden groeiden ze uit tot symbolen van een tak van de Vlaamse Beweging, en dan in het bijzonder als symbool voor de Vlaamse eis naar amnestie.

Leo Vindevogel was van 1941 tot 1944 de oorlogsburgemeester van taalgrensstad Ronse. Zijn oorlogsbeleid kostte hem de dood met de kogel. Tenminste, dat is de officiële verklaring. Wie de nieuwe biografie van Pieter Jan Verstraete, de eerste over Vindevogel, aandachtig leest kan er een kroniek van een wraakmoord in lezen.

'Een dronken liberale Ronsenaar en ex-gedeporteerde schreeuwde 'crapule' in Vindevogels richting, die uiterlijk onbewogen bleef. Onmiddellijk werd de dronkenlap door bijgesnelde rijkswachters vastgegrepen en in bedwang gehouden. Het vonnis werd aan de executiepaal nogmaals voorgelezen terwijl de rijkswachters met het geweer aan de voet stonden te wachten. Daarna werd Leo Vindevogel geblinddoekt. Even later klonk het salvo. Een genadeschot bleek noodzakelijk.'
'Er kleeft bloed aan de handen van de Belgische justitie'

Op meer genade kon Vindevogel vanwege de Belgische justitie niet rekenen tijdens zijn proces, zo leert deze biografie. Vindevogel gaf zich op 3 september 1944 aan, overtuigd van zijn onschuld. Hij had beklemtoond zijn ambt te willen 'beperken tot een louter zakelijk beheer', schrijft Verstraete. Toch beschuldigde het gerecht hem bij zijn arrestatie onder meer van landverraad, verklikking en het organiseren van verplichte milities. Hij werd een Duitse functionaris en een nazi genoemd. Vindevogel verzette zich meteen tegen die beschuldigingen. Een rist getuigen draafde echter op om hem aan de galg te praten - vooral Ronsenaars die echtgenoten, zonen of andere familie verloren hadden in Duitse (werk)kampen.

Het proces dat volgde, werd door professor Hendrik Vuye op de boekpresentatie in een striemende toespraak neergehaald. 'Ik heb het boek niet alleen als voormalig Ronsenaar gelezen, maar ook als jurist. Dit was geen proces maar een gerechtelijk misdrijf. Ik aarzel niet om te zeggen dat er bloed kleeft aan de handen van de Belgische justitie.'

Oud-volksvertegenwoordiger voor de CVP Jan Verroken volgde het proces als verslaggever. Bijna 70 jaar later zat hij ook op de eerste rij bij de boekvoorstelling. In een blog noemt hij de zaak een 'persoonlijke wraakmoord'. De man die een bepalende rol gespeeld heeft, was volgens Verroken en Vuye de stadssecretaris van Ronse, Robert Delobel.
Historisch dilemma

Eind 1942 wordt Delobel ontslagen omdat hij te zeer tegen de Nieuwe Orde is. Na de oorlog wordt hij veroordeeld voor afpersing en diefstal, maar hij ontloopt een gevangenisstraf dankzij de amnestiewet. Bij zijn terugkeer naar Ronse - hij laat zich triomfantelijk in een open wagen door de stad rijden - doorzoekt Delobel het stadsarchief en het kantoor van Vindevogel, op zoek naar bezwarend materiaal. Dat maakt hij over aan de Gentse krijgsauditeur Gaston Stevigny. Voor de krijgsraad blijkt echter dat niet Vindevogel maar wel Delobel in 1940 een lijst van civiele wachters had opgemaakt. Dat levert Delobel geen straf op. Integendeel, hij mag nog meer voor Vindevogel belastende stukken voorleggen aan de voorzitter van de krijgsraad, Julien Dubois. Die blaft Vindevogel en diens verdediging af, die tegen de gang van zaken protesteren.

Voorzitters Dubois en later Fernand Haus (voor het krijgshof) trekken die weinig neutrale houding door. Het meest bedenkelijke feit komt van voorzitter Dubois: hij eist van de verdediging dat ze een voor Vindevogel ontlastend document intrekt. Uit dat document blijkt namelijk dat de burgemeesters van alle Belgische gemeenten en steden lijsten hadden aangelegd van 'smokkelaars en trafikanten'. Die lijsten hadden tot veel arrestaties geleid. Dubois stond, aldus Verstraete, voor een dilemma: als die lijst werd gebruikt en Vindevogel werd toch veroordeeld, dan zouden in theorie alle Belgische oorlogsburgemeesters de doodstraf moeten krijgen.

In maart 1945 wordt Vindevogel door de krijgsraad veroordeeld tot een verrassend mild levenslang op grond van 'hulp aan den vijand, propaganda tegen den weerstand, verklikking aan den vijand (...)'. Dat niet de zwaarste straf was uitgesproken, schrijft de verdediging toe aan het niet gebruiken van het bewuste document. Toch gaat zij, net als het Openbaar Ministerie, in beroep.
'Een formidabele stommiteit'

Al in april 1945 komt Vindevogel voor het krijgshof. Ook hier speelt de revanchistische sfeer in het land een bepalende rol. Die laait op door de vrijlating van duizenden werkweigeraars en gevangenen uit concentratiekampen. Niet het minst in de rechtszaal: voorzitter Fernand Haus krijgt te horen dat zijn zoon het leven had gelaten in een concentratiekamp. Haus, die in februari 1944 ook de doodstraf voor Irma Laplasse had uitgesproken, had zich moeten terugtrekken, vindt professor Vuye.

Na één procesdag en een beraad van twintig minuten wordt Vindevogel ter dood veroordeeld. Het Hof van Cassatie verwerpt een ultiem beroep, en de laatste strohalmen brengen evenmin soelaas. Een genadeverzoek bij prins-regent Karel levert alleen een briefje op waarop 'met rood potlood geschreven' staat: 'Rejet'. Een brief aan kardinaal Jozef-Ernest Van Roey baat evenmin.

Ook in het allerlaatste uur duikt Delobel nog op, wanneer een genadeverzoek wordt gestuurd naar minister van Justitie Marcel Grégoire. IJdele hoop. Grégoire was niet alleen lid van de Union Démocratique Belge, een partij die uit de verzetsbeweging Onafhankelijkheidsfront (OF) was gegroeid, maar ook 'goed bevriend met Delobel, die op het kabinet van Grégoire kind aan huis was. Voor Vindevogel zag het er eerder beroerd uit.'

Vindevogel krijgt steun van amper zeven parlementsleden, onder wie de socialisten Camille Huysmans en Eugène Soudan. Soudan was behalve minister ook de rode burgemeester van Ronse, en dus een politieke tegenstander van Vindevogel. Een man die dus redenn zou kunnen hebben om Vindevogel een hak te zetten. Toch getuigde hij bij zijn terugkeer uit het concentratiekamp Buchenwald dat geen van zijn stadsgenoten daar aan hem bekend hadden 'dat Vindevogel rechtstreeks zou plichtig zijn van hun aanhouding en hun deportatie'. Die verklaring werd echter achtergehouden en werd pas na uitspraak van het arrest toegevoegd aan het dossier.

Zijn eigen christendemocratische familie liet Vindevogel grotendeels vallen. En dus kreeg hij het executiepeloton - en een genadeschot toe. Huysmans sprak van een 'formidabele stommiteit'. Soudan zei op het spreekgestoelte van de Kamer: 'Als u al de stukken van het dossier inkijkt, dan zult u met mij walgen, walgen om het ontzettend lage peil waarop ons gerecht gevallen is.'
'Hitler is nooit mis geweest'

Verstraetes mening over Vindevogels onschuld mag dan wel doorschemeren, de biografie is evenwichtig. De aangebrande Vindevogel wordt niet witgewassen. Al in 1926 had Vindevogel het in het Belgische parlement over kromgegroeide 'jodenvingers'. Verstraete laat overtuigend de zeer Duitsgezinde Vindevogel zien. Die blijft tot het einde een aan idolatrie grenzende bewondering voor Adolf Hitler etaleren in plaatselijke publicaties. In 1944 klinkt het ter gelegenheid van de 55e verjaardag van Hitler euforisch: 'Hitler is nooit mis geweest en zal het nu ook niet zijn.' Verstraete: 'Niet alleen moedigde Vindevogel het volk aan te collaboreren, in Hitler stelde hij een blind vertrouwen.'

Vuye vindt het dan ook verkeerd om de man als een heilige neer te zetten: 'Maar hij is het slachtoffer geworden van een systeem op drift. De rechtsstaat had de aberraties moeten tegengaan, en dat is niet gebeurd.'

Verguisd en vermoord door zijn (Ronsese) politieke tegenstanders: Vindevogel belichaamt het naoorlogse non-debat over amnestie en collaboratie dat vooral in zwart-wit werd gevoerd, maar eigenlijk een grijs palet verdient. De biografie van Verstraete kan daartoe een aanzet zijn.

Pieter Jan Verstraete, Leo Vindevogel, biografie, 672 blz., ISBN 978-90-7949-704-1, te bestellen via [email protected]

Benieuwd welke linkse kloot de eerste zal zijn om over een nazi te spreken.

Momenteel is bij Justitie ook geen enkele garantie op een eerlijk proces.
Het is een soort frustratierechtspraak waar politiek benoemde en onbekwame rechters met de natte vinger recht spreken. Waar procedurefouten in het systeem verwerkt zijn om klassenjustitie mogelijk te maken. De wetten zijn zo ingewikkeld dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Bij de politie worden zoveel mogelijk klachten geseponeerd, de anderen blijven gewoon liggen tot ze verjaard zijn. Er wordt geen enkele moeite gedaan klachten van burgers te onderzoeken, kwestie van niet moe te worden. Een onderzoeksrechter vorderen heeft geen zin, onderzoeken vinden niet plaats.
De advocaten spelen dat spelletje gewoon mee. Ze wisselen onderling gegevens uit. Om de poen is het te doen.
Er is geen enkele controle op rechters, ze mogen zoveel blunderen als ze willen, je kan er niks tegen beginnen.
De HRJ is een lege doos zonder bevoegdheden om rechters te controleren.

De ideologische pro-nazi visie van Vindevogel valt niet goed te praten.

Maar de crapuleuze procesgang, de erop volgende veroordeling en de executie zijn voor la Belgique een stinkende wonde die nooit helemaal zal genezen.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door quercus (Bericht 6866615)

Daar ben ik het volkomen mee eens. Vindevogel was een dweper met het nazisme, en dat als burgemeester tijdens de oorlog. Dat dit na de oorlog gevolgen zou hebben is logisch, maar wat het gerecht toen gedaan heeft was ronduit smerig. Dit was een aanfluiting van een proces, en de feiten die men hem kon ten laste leggen waren zeer zeker niet van die aard dat men hem mocht ter dood veroordelen.
Ik denk dat ik dat boek ga aanschaffen, wist bv niet dat de rol van Delobel zo flagrant was in dat proces. Als Ronsenaar interesseert me dit.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door peter1962 (Bericht 6866722)

2
1945

Dat het direct na een oorlog er erg chaotisch aan toe gaat, dat is begrijpelijk.
Dat er in het begin een scheve justitie komt, mag niet maar ...

Maar dat zoals in alle andere Westerse landen na voldoende jaren er vanuit de overheid geen soort van amnestie kwam, is tergend verkeerd geweest.
Door die houding is de overheid veel mensen (kinderen, kleinkinderen van ..) in een verkeerde hoek blijven duwen.

Maar ja, men wou politieke munt slaan uit het feit dat men gemakkelijk een band kon leggen tussen sommige flaminganten en het nazisme.
(dat de katholieke kerk opriep tot vrijwilligers om naar het Oostfront te gaan, vergeet men maar al te graag ...).

En dat doet men nu nog steeds.

.

Vlamingen waren de duitsers zeer genegen.
Wie het anders zegt ....
En zoveel hebben ze echt niet gevochten hoor.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo (Bericht 6867206)

Vlamingen waren de duitsers zeer genegen.
Wie het anders zegt ....
En zoveel hebben ze echt niet gevochten hoor.

Uiteraard, de keuze was, Duitsers of Belgie.

De keuze is dan snel gemaakt.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo (Bericht 6867206)

Vlamingen waren de Duitsers zeer genegen.
Wie het anders zegt ....
En zoveel hebben ze echt niet gevochten hoor.

Wat een geouwehoer. De collaboratie was minimaal in België vergeleken met de buurlanden en was niet hoger in Vlaanderen dan in Wallonië, wel integendeel als men de daadwerkelijke economische collaboratie in ogenschouw neemt met bijvoorbeeld FN en zijn tienduizenden arbeiders, die wapens leverden aan de AS-mogendheden.

De meeste arbeiders, die tijdens WO2 in Duitsland te werk gesteld werden, gingen veelal uit economische overwegingen er toch vrijwillig heen in weerwil van de oekazen van de Belgische regering in ballingschap in Londen. Het was dan ook dezes bedoeling om deze honderduizenden collaborateurs te vervolgen.
Dit is niet gebeurd want hiervoor werd door de socialisten een uitzondering bedongen. Van collaborateurs werden ze plots betreurenwaardige weggevoerden en Nazi-slaven. Niet dat ze verdienden zo hardvochtig vervolgd te worden als men indertijd in Londen had gewenst.
Maar een dergelijke regeling is nooit van toepassing geweest voor het kleine grut van vendelzwaaiers of doedelzakspelers van ergens een Vlaamse vereniging, die gedurende de oorlog niets met de bezetter van doen hadden. Daar werd wel jacht op gemaakt.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door fcal (Bericht 6867228)

Niet alleen werkten er veel in Duitsland (en zo gedwongen was dat allemaal meestal niet)...ook hier ten lande waren de meeste pro duits. O.a. hadden ze hier wel scholen en dergelijke en er kwamen daar de beste leerlingen uit.
En de rest hadden er ook niet veel last van om zoveel mogelijk samen te werken.

Nu ja achteraf...vertellen ze het wel wat anders.
Aan de ijzer hebben ze een paar schoten gelost ja.
Nu ook weer niet overdreven veel allemaal.
En als ze de joden kwamen ophalen keek iedereen zo met een air van "ahja t' is maar zoals dat moet hé".

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door neutron (Bericht 6866598)

EC zegt genoeg.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak (Bericht 6866244)

Het verbaast mij dat het publiceren van volledige artikels uit de kwaliteitsmedia tegenwoordig wordt getolereerd, op politics.be.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak (Bericht 6866244)

Let vooral op hetgeen ik rood schilderde, als je geen zin hebt om heel de tekst te lezen.

:-) Er zijn mensen die niet reageren vooraleer ze alles hebben gelezen. Doe niet zo stiefmoederlijk of paternalistisch door te menen dat wat je in het rood schrijft een samenvatting zou zijn voor wie Knack niet zou begrijpen.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak (Bericht 6866244)

Begrijp je misschien waarom familieleden hardnekkig in hun hoekje bleven, omdat ze er in geduwd bleven door een staat die zijn eigen vergissingen niet kon toegeven.

Ja, ik begrijp dat. En al sinds enige tijd.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo (Bericht 6867206)

Vlamingen waren de duitsers zeer genegen.
Wie het anders zegt ....
En zoveel hebben ze echt niet gevochten hoor.

Ik heb familieleden die verder geen familie meer hebben omdat ze totaal uitgemoord werden door de vlamingen die de nazi's zeer genegen waren.

Spreek aub niet over "duitsers" er waren ook duitsers die tijdens het duizendjarig rijk in concentratiekampen verbleven.

Er waren ook franse, nederlandse, hongaarse, kroatische, deense, zweedse enz... nazi's ... uitzonderingen niet te na gesproken zijn de meesten na de oorlog een pak "humaner" behandeld dan de opposanten tijdens het nazi-regime... De uitzonderingen zijn niet "te betreuren" ze zijn onvergefelijke fouten en dat wordt ook door "links" toegegeven...

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door R.Verhiest (Bericht 6870961)

Ik heb familieleden die verder geen familie meer hebben omdat ze totaal uitgemoord werden door de vlamingen die de nazi's zeer genegen waren.

Binnen de publieke opinie blijf je wel familie van ..
Walen vertellen het niet met zoveel woorden als jij. De mythe wil dat Walen nooit bevriend geweest zijn met Duitsers. Laat staan dat ze aan het oostfront voor het avontuur en vertier gingen meevechten.
Maar inderdaad. Het verzet in Vlaanderen kon per definitie op veel sympathie rekenen. En nog steeds.